Faroa

Martin Varsavsky enpresario argentinarrak alderatu egin ditu bere blogean Argentinako selekzioa eta Espainiakoa, zergatik batak irabazi dituen bi munduko txapelketa eta besteak ezer ez. Bere ustez, Espainiaren kasuak badu zerikusirik estatu horren antolakuntzarekin eta bertan bici diren herriekin. Une batean, horrela dio:

Pero volviendo al fútbol, en España quizás lo que habría que hacer es aceptar que el fútbol es un “sentimiento” y si en Cataluña y el País Vasco el sentimiento es local ¿por qué no tener una selección vasca y una catalana como hay una galesa y una escocesa? El Reino Unido no parece menos unido por haber hecho esto.

Aurreko batean Bilbon izan nintzen, eta Herriak liburu dendatik irtendakoan, brausta!, aspaldiko lagun on batekin egin nuen topo. Kafetxe batean sartu ginen, eta lasai jarri, kontu kontari. Halako batean, aitortu zidan maiteminduta zegoela, txora-txora eginda neska batekin, bera baino dezente gazteagoa, eta orain asko ez dela ezagutua. Halako batean, esan nion: “konturatzen haiz emakumeak bezala ari garela hitz egiten, sakoneko sentimenduen gainean?”. “Bai, motel”, berak, “eta gustura sentitzen nauk horrela hitz egiten, guk ere badiagu-eta geure alderdi emea, eta nik, behintzat, neure egiten diat”. Baita nik ere.

Espainiako gobernua neurri zorrotzak hartzen ari da, hori bai, irribarrerik onenarekin, afrikarrek zapal ez dezaten iberiar penintsula. Bateko, hesi sofistikatuak, “etorkinek minik har ez dezaten”; besteko, sateliteak, antzemateko ontzi bete emigrante guztiak, baita hitzarmen bereziak Mauritaniarekin eta horren auzo herriekin, oztopa ditzaten abenturazaleen nahiak… Bitartean, ordea, hego amerikarrak ari dira ailegatzen, eta Ekialdeko europarrak. Isilik, baina kopuru esanguratsuetan.