Atzo arratsaldean bete nuen promesa, osatze bidean nengoela Sustatun egindakoa: berriz egingo nuela Arrasate-Oñati lasterketa. Luxuzko konpainian egin ere: Bego emaztea, Eneko Astigarraga eta Juan Martin Elexpuru lagunak izan bainituen denbora guztian nirekin. Eurei esker iritsi nintzen, justu halabaina, gasolina erreserban. 1h eta 10’tan egin genuen Arrasatetik Oñatirako bidea.
Bero handi samar egin zuen. Abiapuntura iritsi ginenean, 28º C egiten zuen, eta lasterketan, 26ª C inguru. Aurrez uste bezala, irten eta berehala ia denek aurrera egin zuten, ziztu batean. Atze aldean, berriz, taldetxo bat geratu zen, umoretsua oso. San Prudentzioraino martxa onean joan ginen, eta ingurukoen umorea gozatzen. Handik aurrera, atzerago geratu ginen, ni nekatzen hasi nintzen-eta. Zubillagan pasatzerakoan, suhiltzaileek euri artifiziala prestatu ziguten, nahiz eta ni albotik pasatu.
Oñatin sartu orduko justu nindoan, eta ordurako martxa dezente motelduta. Nire lagunek, berriz, etengabe animatzen ninduten, eta aholkuak ematen lasai joan nendin. Horrela iritsi nintzen Oñatiko plazara. Azken metroetan bizkortu egin genuen pausoa, jendearen animoek bultzatuta. Eskutik helduta ailegatu ginen Bego eta biok, Eneko eta Juan Martin ondoan genituela. Bihotz-bihotzetik eskertzen dizuet, Bego, Juan Martin eta Eneko, bidean eman zenidaten laguntza. Baita Joxe Felix Diaz de Tuestari, argazkia atera eta uztearren. Oso eskuzabalak zarete, eta lagun onak. Eskerrik asko.
Azken lasterketa
Ia denak aurrean hartuta iritsi ginen, eta pozik, bete nuelako agindutakoa. Badakit, hala ere, atzokoa izango dela nire azken lasterketa. Segituko dut arineketan egiten, baina nire kasa edo Begorekin, lasai eta gozatzen, horrela nabilenean ez baitut sentitzen lehiak dakarren presiorik.
