Argazki honi begira nagoela —kanpoan elurra ari du, barruan Nabucco entzuten da, Verdirena—, pentsatu dut zelako lankide onak ditudan: langileak, amoltsuak, esker onekoak, dedikatuak, solidarioak, beti laguntzeko prest… Euren ondoan ondo sentitzen naiz, etxean beti.
Hirugarrena ez dakit nor den, baina besteak bai: Goio, Pili, Onintza, Nerea eta Karmele. Plazer handia da zuekin lan egitea. (Argazkia: Yera Sanchez)
Ausartu ziren Euskaldunon Egunkaria ixtera, eta, zazpi urte geroago, ausartu dira Egunkariako bost lagun akusatuen aulkietan jezarraraztera, Auzitegi Nazionalean. Lotsabakoak!
Antolatu nahi ditut neure ideiak auzi honen inguruan, baina oso zaila egiten zait: hitz eta adjektibo potoloak datozkit bor-borka etengabe, minduta nago-eta kasu honekin. Espainia (estatua, gobernua, justizia, hedabideak…) injustizia handia egiten ari da euskaldunokin, pertsona hauek auzibidean jarrita, gaizkileak balira bezala.
Orain zazpi urte ezin izan nintzen joan Donostiara Egunkariaren aldeko manifestaziora, ohean nengoen-eta, kimioak hartaratuta. Datorren larunbatean, berriz, Bilbon izango naiz, askatasuna eskatzeko Egunkariako lagunentzat, zirko iraingarri horrek erantzun irmoa behar du-eta. (Argazkia: Hitza.info)
Joan den ostiralean Bilbon izan ginen Bego eta biok, gure lagun batek, Tomas Ondarrak, margo erakusketa bat inauguratu baitzuen BBK Kultur Gelan, Elkano kalean.
Erakusketa ederra egin du Tomasek, itsasoa gai hartuta. Zehazkiago esanda, itsasoa, olatuak, aparra, ura, haizea… Sartu egin da Tomas uretan eta ikuspegi oso berezia lortu du, uretan bertan sartu bailitzan. Erakusketa irekita egongo da 2010eko urtarrilaren 9a arte.
SPIN aldizkariak argitaratu berri duenez, Japandroids taldearen lehen diskoa, Post-Nothing, izan da 2009ko 16. diskorik onena. Aldizkariak sailkatu ditu urteko 40 diskorik onenak, eta Vancouverko mutilek aise gainditu dituzte U2, Lily Allen, Wilco, the Flaming Lips eta beste talde ezagun asko.
Bi mutilek osatzen dute Japandroids: Brian King eta David Prowse. Azken
hau nire haur besoetakoa izan zen, 80. hamarraldiaren erdi aldean, Bego
eta biok Vancouverren bizi izan ginenean.
Halako batean —berandu baino lehen, espero dut—, Japandroids taldea Euskal Herrira etorriko da. Ordurako, izan gogoan talde hau, hots handia egingo du-eta.
Gaur egun Kindle irakurgailu
digitalean erositako aldizkari bat ezin da Sony Reader edo beste
irakurgailuetan irakurri, Amazonek formatu itxi bat darabilelako bere
irakurgailuan. Zenbait argitaletxe ez daude bat ere pozik politika
horrekin —bestalde, gaur egun Amazonek saldutako aldizkari digitalen
%30 ordaintzen die argitaratzaileei; gainerako %70 beretzat gordetzen du—, eta
pozik ez daudenez, antolatu dute aliantza bat sortzeko denda birtual
bat, non edozeinek eros baititzake taldeak eskainitako produktuak, hala
nola, Time, The Wall Street Journal, Wired eta Vanity Fair. Behin
aldizkariok erosita, bertako edukia libre geratuko da edozein
irakurgailutan irakurtzeko.
Argi dago erabiltzaileon ikuspegitik
hobea dela argitaratzaileen jokamoldea Amazonena baino. Biek ala biek
kobratu egingo dute edukien truke, baina haiek askatasun handiagoa
emango digute erositakoa edonon irakurtzeko.
Asteburu honetan Stefan Zweig idazlearen liburu bat irakurri dut: Castellio contra Calvino. Conciencia contra violencia. Saiakera horretan Zweigek Sebastian Castellio humanistaren defentsa sutsua egiten du, ausartu zelako bere ahotsa altxatzera Calvino tiranoaren kontra, honek Miguel Servet mediku eta teologo espainiarra sutan hil zuenean Genevan, XVI. mendean.
Beste behin, Zweigen prosak harrapatu egin nau, baina ez prosak bakarrik, baita hasiera-hasieratik ikusteak zelan egiten duen tolerantziaren alde eta intolerantziaren aurka. Saiakera bat da, baina ia-ia eleberri bat moduan irakurtzen da, hain dago-eta ondo idatzita. Ahal baduzue, irakurri.
Azken orduan iritsi ginen Durangora, Euskal Liburu eta Disko Azokara. Artean hiru ordu laurden falta ziren bertako ateak ixteko. Jende parrastarik ez, ostera. Lasai ibil zitekeen batera eta bestera. Erosi beharrekoak, beraz, di-da batean egin genituen. Hauek ekarri genituen etxera:
Elkarren txoznan hiru liburu irakurgailu digital zeuden ikusgai, eta han ibili ginen Iñaki koinatua eta biok apur bat saltseatzen. Seinale ona ikustea euskal argitaletxeak ari direla merkatu horretan pentsatzen. Hala ere, oraingoz itxaron egingo dut, horrelako erreminta bat erosi aurretik.
Azokan egin beharrekoak eginda, Plateruenera joan ginen trago bat hartzera, eta han Goienako zenbait lagunekin egin genuen topo, eurak egiten ari baitira egunero Azoka Telebista, azokak aurten abiarazi duen proiektua. Pozik zeuden egindako lanarekin. Haiek agurtuta, Santa Ana aldera jo genuen, familian afaltzera.
The Sopranos telesaila osorik ikusi dugula-eta, atzo bazkaltzera joan ginen Aitor Arregi, Goio Arana eta hirurok. Telesailaren atalak ikusi ahala, askotan hitz egin dugu New Jerseyko mafiosoen gorabeherez. Baina tarte bat hartu nahi genuen honetaz eta hartaz berba egin eta, aldi berean, amaiera ospatzeko.
Gurean lau hilabete izan gara Sopranotarrak ikusten, egunean atal bat, hor nonbait. Afal ostean harrikoa egin, eta ondoren telebistaren aurrean jartzen ginen Bego eta biok, patxadan, telesaila ikusteko. Etenik barik eta publizitate gabe. Amaitu, ikusitakoaren gainean hitz egin, eta ohera. Horrela, joan den astea arte.
Biharamonean, berriz, Aitor Arregirekin komentatzen nituen bezperan ikusitakoak. Nire zorionerako, Aitorrek zinema zale handi baten ikuspegia eransten zion ikusitakoari. Eta, geroago, polita izan da ikustea Goiok zelan erantzuten zuen ikusitakoaren aurrean, gu baino atzerago ari zen-eta telesaila ikusten.
Aitorrek erein du ikusminaren hazia gure departamenduan, Ikus-entzunezko komunikazioan, eta orain beste lankide batzuk ere ari dira Sopranotarrak ikusten. Guri dagokigunez, pentsatu dugu beste inork nahi badu gure kofradian sartu, telesail osoa ikusitakoan bazkari bat ordaindu beharko digula hiruroi, Sopranotarren tradizioari jarraiki. Eta horrela kofrade gai guztiekin. Amen.
AEBetan bada ekimen bat, I love local commercials, oso arrakastatsua marketinaren ikuspegitik. Bi gazte estatubatuar —zein baino zein lotsabakoago— ari dira iragarkiak egiten AEBetan zehar, oso modu biralean. Webgune bat sortu dute, eta bertan gonbidatzen dute jendea proposatzera beren inguruetako saltoki edo negozioak. Aukeratutakoei iragarki bat egiten diete, doan, eta berau erakusten dute bai sarean eta baita inguruko telebista lokaletan ere.
Hasieran gazteek lortu zuten babesle bat, MicroBilt, eta, antza denez, horren diruarekin ordaintzen dituzte euren joan-etorriak. Iragarkiak musutruk egiten baitituzte, oraingoz ez dira dirurik egiten ari, baina sekulako ospea lortu dute, eta ez dute eragozpenik izango beste proiektu batzuk sortzeko edo lana bilatzeko beste nonbaiten. Merezi du apur bat saltseatzea beren webgunean.
Berak sortu zuen World Wide Web, www edo sarea, eta, horrekin bakarrik, gure bizitzak aldatu ditu. Herenegun Bruselan izan zen Tim Berners-Lee, Europako Parlamentuan, eta bertan adierazi zuen zenbait gobernuk egile eskubideak babesteko ezarri nahi dituzten neurri zorrotzek urra ditzaketela erabiltzaileon oinarrizko eskubideak. Materiala legez kanpo jaisten dutenei Interneterako sarbidea eteteaz ari zen.
Tim Berners-Leeren iritziz, AEBetan horrelako lege bat konstituzioaren aurkakoa izango litzateke. Bestalde, ez litzateke oso eraginkorra, horretan ari direnek asma ditzaketelako bideak truke horiek mozorrotzeko, halako eran non emango bailuke bideo konferentzian ariko liratekeela. Ikertzaile ingelesak behin eta berriro esan zuen Interneterako sarbidea oinarrizko eskubide bat dela, eta jendea espiatzea arazo bat dela, eta ez litzatekeela egin behar.
Berners-Leek azpimarratu zuen artistek jaso behar dutela saria egindako lanaren truke, baina jendeari erraztu behar zaizkiola bideak zuzen joka dezan. Bide horretan, poza agertu zuen zenbait enpresa hasi direlako mugarik gabeko formatuak erabiltzen musika eta bideo artxiboentzat. Halaber, laudatu egin zuen Radiohead musika talde britainiarra, aukera eman diolako jendeari bere azken diskoa jaisteko, bakoitzak nahi zuenaren truke.
Bitartean, Espainian musikari talde batek nahiago izan du mezu histerikoak zabaldu lau haizeetara, esanez bost urtean musika desagertu egingo dela. Patetikoa.
