Larunbata egun berezia izan zen gurean, ospatu egin genuen-eta Begoña arrebak erretiroa hartu izana. Hori zela-eta, festa flamenkoa antolatu genuen Esteñibar baserrian, Elorrion, bagenekien-eta Begoñari beti gustatu izan zaiola dantza mota hori.
Norbaitek ikusi nahi baditu argazkiak, Flickr-en daude, Begoñaren erretiroa izeneko sortan. Egindako dantzaren bideoa ere bertan ikus daiteke, Dantza Begoñaren omenez bideoan. Egun gogoangarria benetan.
Mondragon Unibertsitateko zenbait ikaslek, Ingeniaritzakoak, Konponbit
enpresa sortu dute, berorren bidez dirua ateratzeko, ikas bidaia
ordaindu nahi dute-eta.
Japoniara edo Kazakhstan-era joan nahi dute,
eta horretarako, dirua behar. Horregatik, prest daude informatika kontuetan
koponketak-eta egiteko, borondatea kobratuta. PC eta Macintosh ordenagailuak konpontzeko gai dira.
Beren zerbitzuen berri lau haizeetara zabaltzen ari dira, webgunea
sortu baitute, eta kontu bana ireki bai Facebooken eta baita Twitter-en ere. Iruditzen zait ekintzailetasun adibide bikaina dela, eta horregatik erabaki dut publizitate apur bat egitea.
Gaztetan sarri erabiltzen nuen hitz hori, putiferio,
adierazteko egoera ustela edo txarra. Aspaldi, ordea, ez dut berau ahotan
hartu. Horregatik, gaur, irakurri dudanean Crónica de 10 años de
putiferio y desparrame, nire begiak giltzatu egin dira Jose A. Perezen
artikuluan. EITBez ari da.
Atzo Galdakaoko Ospitalean izan nintzen, kontrol arrunta egiteko. Jesus Ojanguren nire ohiko medikua ez zegoen kontsultan, Josune erizainak esan zidanez, atzo bertan hil zitzaion-eta ama. Berria entzunda, nik ere pena hartu nuen, imajinatzen bainuen zelan sentituko zen Jesus.
Haren ordez, Koldo Atutxak hartu ninduen, berau ere Hematologia taldeko medikua. Koldok ederto egiten du euskaraz —bizkaieraz, zehatzago esateko—, eta euskaraz egin genuen geure arteko jarduna: berak itaundu, eta nik erantzun. Ondoan, neska gazteago bat entzuten, hura ere medikua.
Koldok esan zidanez, analitikaren emaitzak onak dira. Berak egindako miaketa ere, halakoxea. Beraz, San Fermin bezperako egin zidan hitzordua, hurrengo kontrola egiteko.
Larunbatetan Berriak Paperezko bloga ekartzen dit opari, Imanol Muruaren asterokoa. Gustura irakurtzen dut, arretaz, informazioa eta interpretazioa eskaintzen baitizkit, zorroztasunez. Imanoli esker, egunean jartzen naiz gauza askotan, bereziki Euskal Herriaren gorabehera politikoen inguruan. Zain nago noiz kaleratuko duen hurrengo liburua, di-da batean irakurtzeko.
Igandeetan, berriz, nire begiek Igandea izaten dute helburu, Serio demonio irakurtzeko, Juan Kruz Lakastak eta Zaldieroak egindako orria. Hor ere Euskal Herriaren egoera politikoa izaten da mintzagai, baina umore klabean, eta askotan beste inon agertzen ez diren gakoak emanda, berebiziko graziarekin.
Noiz edo behin, bai Argian edo baita Berrian ere, Miel Anjel Elustodoren piezak etortzen dira: erreportaje bat dela, elkarrizketa bat dela… denak interesgarriak, eta denak oso ondo idatzita, oraindik orain Argian Junes Cassenaveri egin dion elkarrizketa bezalakoa.
Nire ustean, hiru kasu hauek erakusten dute euskarazko kazetaritzak oso elementu onak dituela, beste hizkuntzetakoak bezain onak, bai.
Joan den larunbatean haizeteak argi barik utzi gintuen etxean ordubetez-edo. Argia itzuli zen, baina ez wi-fia, itzalaldiaren ondorioz, berorren kablea erre egin zen-eta.
Arraro egiten zait sarbiderik ez izatea Internetera, niretzat eguneroko ogia bihurtu da-eta sarea, hortxe baitaukat informazio eta dokumentu pila, egutegi elektronikoa, etab. Ea gaur kable berria erosi eta konpontzen dugun sarbidea.
Joan den asteazkenean Joxe Felix Diaz de Tuesta izan genuen Eskoriatzan, Flickr esplikatzen gure ikasleei, Komunikazioko 1. mailakoei. Joxefek azaldu zigun berak zelan lantzen dituen argazkiak Flickr-era igo aurretik eta zelan darabilen Flickr besteengandik ikasteko.
Bukaeran esan zigun bost urtean ia milioi laurden bisita izan dituela bere Flickr kontuan. Horrelako audientziarik bizitza osoan ez luke lortuko argazkiak kanal konbentzionaletan erakutsiz gero, aretoetan-eta.
Asti apur bat hartzerik baldin baduzue, sartu Joseferen kontuan, Flickr-en, eta saltseatu apur bat. Ikusiko duzue zelako argazki ederrak ditun. Ikusgarriak.
Atzean Promozio Departamendurik ez duten idazleek ondo hartuko dituzte zenbait aholku, beren liburuak promozionatzeko, horretarako sare sozialak erabilita. Hona hemen bost aholku, Jesse Stanchack kazetariak doan emanak:
Zekale artean harrapaka liburua irakurtzen
hasi aurretik, eta informazioa bilatzen ari nintzela J.D. Salinger
idazlearen gainean, blog bat aurkitu nuen, osagarri perfektua liburua
irakurtzeko: Catching Salinger.
Blog horretan hiru gaztek
—Charles Moore, James Renner eta Rob Lucas, azken hau kameralaria— lau
bat eguneko bidaiaren berri ematen zuten, bisitatu zituztela-eta Holden
Caulfield eleberriko protagonistak zapaldutako toki berberak. Bidaiari
errematea emate aldera, hirurak New Hampshire aldera abiatu ziren, J.D.
Salinger bizi zen etxearen bila. Baita hura aurkitu ere.
Liburua
gustura irakurri nuen, hasieran apur bat kostata, hori bai, eta blogeko
bideoekin tartekatzen nuenean, behin baino gehiago pentsatu nuen gaur
egun liburu hori beste modu batean euskaratuko zela, gehiago hurbilduko
zela testu originalera, euskaraz ere gordinago edo zikinagoa. Bestetik,
bideoek lagundu didate Holden Caulfieldek bizi izandako tokiak hobeto
irudikatzen. Eta, azkenik, iruditu zait gure ikasleak ere oinarri
daitezkeela euren gustuko liburuetan horrelako bideoak egiteko, karrera
amaierako proiektu gisa.
A las ocho en el Bule. Facebook, ordea, edo Internet bera, ez bide dira leku egokiak lagunarterako. Horixe esan zigun joan den ostiralean Xabier Silveirak Garan idatzitako artikulu batean.
Bakoitzak bere zoroa bizi du-eta, Xabier Silveirak berea papereratu du: Internet militarrek asmatu zuten eta txakur festa da gaur egun —alegia, poliziaz josita dago—, bertan jende piloa ari baita gu zelatatzen, denok kontrolatu guran. Areago, SGAEren zortzikoan oraingoan: “Sortzaileen eskubideak izan edo izan kazetarien lana, doan edo merkeago erostearen uste faltsuan gure herriari min ikaragarria egiten ari gatzaizkio”.
Betiko kaka zaharra, kasu honetan zelofan anti-stablishment batez jantzita, zertarako eta beldurra eta kontzientzia txarra zabaltzeko sarea eta eskuko telefonoa erabili nahi ditugunon artean. Anglosaxoiek badute izen bat horretarako: FUD
(Fear, uncertainty, and doubt / Beldurra, ziurgabetasuna eta zalantza),
eta erabiltzen da marketinean, produktu baten inguruan hiru ezaugarri
horiek zabaltzeko.
Txirrita ez zen eskolatua izango, baina iruditzen zait hura zuzenago ibili zela bere garaiko aldaketa teknologikoak ulertzeko orduan.
