Faroa

Akordatzen naiz Deustuko Unibertsitatean ari ginela, nola mutil bat, gaztea eta isila, hasi zen agertzen bilera haietan, Euskal Kultur Mintegian, eta bitartean gu ika-mika etengabean ari ginela, ea nor abertzaleago.

Akordatzen naiz atxilotu zutenean zur eta lur geratu ginela, eta haren argazkia Jose Julianen fotoaren ondoan agertu zela, itxuragabetuta.

Akordatzen naiz liluratuta geratu nintzela haren Narrazioak irakurri nuenean Parlamentu inguruko parkeetan, Ottawan.

Irakurri berri dut Joseba Sarrionandiaren azken liburua, Akordatzen, eta konturatu naiz ni ere garai zaharrekoa naizela. Apunte soilekin egin du Josebak liburua, baina mundu oso bat iradokitzen du. Niri, behintzat, neurona asko piztu zaizkit berau irakurrita.

Garaia iritsi da, urtero sasoi honetan bezala, idazteko atzerrian ditugun lagunei. Gehienak dira AEBetan, Kanadan eta Israelen bizi izan gineneko garaikoak, herrialde horietan ibili baikinen 1981 eta 1986a artean. Eta harrezkero, eutsi egin diogu haiekin genuen harremanari, Gabonetako eskukitzei esker.

Orain arte, dokumentu txukun bat prestatzen nuen PDF formatuan, Adobe PageMaker erabilita, argazki eta guzti. Aurten, ostera, eskutitza posta elektroniko bidez joango da, dokumentu atxikirik gabe.

Hori bai, osatzeko gutunaren lerroak, hainbat argazki kargatu ditut Flickr webgunean dudan kontuan, eta leku horren helbidea gure gutunean bertan doakie, hor klik egin dezaten. Gutuna eta argazki oinak ingelesez doaz, hori da-eta gure arteko hizkuntza.

Poztu nintzen Iñigo Lamarka Ararteko izendatu zutenean, poztu nintzen Hondarribian ikusi nuenean Ararteko bezala alarde mistoaren alde egiten, eta poztu nintzen atzo irratian entzun nuenean Arartekoak zenbait gomendio egin diela euskal administrazioei tortura behin betiko desagerrarazteko EAEko atxilotze lekuetan.

Ertzaintzak eta EAEn lan egiten duten polizia guztiek haintzat hartu beharko lituzkete Arartekoaren gomendioak, eta goitik behera bete. Tortura izurrite bat da, erauzi beharrekoa.

Gustatzen zaizkit Gabonetako kantak. Ipar Ameriketan bizi ginela, haiek entzutean etxeaz gogoratzen nintzen, familiaz, lagunez eta herriaz. Harrezkero, urtero erosten dut disko bat Gabon kantekin. Asko dauzkat, beraz, herrialde askotakoak.

Horietatik bat maite dut bereziki, Oi Bethleem, lehendabizi S. Hiriartek 1906an argitaratua Euskaldun Eliza Kantuak bilduman. Jose Antonio Arana Martijak kontatzen du Gabonetako Kantak liburutxoan, nola 1965ean BBC konpainiak galdeketa bat egin zuen nazioartean, musikologoek zerrenda bat egin zezaten Gabon abestirik onenekin. Hauxe izan zen emaitza:

Ordutik hona asko aldatu dira gustuak Gabon kantei dagokienez, eta nonahi zabaldu da Disney estilo bat, nolabait esatearren, amerikarra, alaia, itsaskorra eta Hollywoodek lagundua. Hala ere, Oi Bethleem maite dut nik, batez ere Amaia Zubiriak egindako bertsioan. Ederretan ederrena.

Edo beste modu batera, Olentzero aurreratu zaigula! Sustaturen Jamaika atalean irakurri dut Etiam itzuli dela, eta berehala egin dut klik albistearen loturan. Egia da, Etiam itzuli egin da, eta oraingo honetan kontatzen digu nola antolatu duen literatura irakurraldi bat bere etxean, eta nola joan zaion.

Pozten naiz, Etiam delako lehendabiziko euskal blogarietako bat, baina ez horregatik soilik. Etiam da gozoa, bat-batekoa, xaloa, dibertigarria eta hunkigarria; euskal blogosferan, bakarra. Ongi etorri berriro, Etiam!

Ezeren aurretik, zorionak eman nahi dizkiot Jean Haritxelharri, Wojtyla sindromea alde batera utzi eta, oraindik sasoiko dagoela, kargua garaiz utzi duelako. Eta urte hauetan egin duen lanagatik.

Eta Andres Urrutiari, ongi etorririk beroena. Agintealdi oparoa izan dezala, euskararen onerako. Herenegun, baina, irakurri nion esaten ez dela aldaketa handirik egongo Euskaltzaindian, jarraitasuna izango dela.

Ni, ordea, sinestuta nago Euskaltzaindiak sakon hausnartu behar duela, eta erabaki zer egiteko dituen gaur egungo gizartean, XXI. mendearen hasiera honetan. Eta gogoan hartu behar dituela euskal informatikari euskaldunak eta haien proposamenak, euskara aurreratzeko eta egokitzeko garai berrietara.

Atzo Galdakaon izan ginen, ospitalean, eta aukera izan genuen ikusteko nola dabilen han larrialdi zerbitzua. Hasieran zalantzak izan nituen joan ez joan, batez ere gogoan hartuta azken egunotan zer idatzi eta esan den Osakidetzaren larrialdi zerbitzuez, baina ikusirik gero eta okerrago nenbilela, joan egin ginen.

Hamabiak inguruan irtisi ginen, eta bi ordu eta erdian kanpoan ginen berriro. Jendea etengabe ari zen sartzen larrialdietan, baina hango medikuek bizkor hartu eta bideratzen zituzten gaixoak, bakoitzaren premien arabera. “Joan den igandean, berriz —esan zidan erizain batek—, izugarria izan zen, gaurko halako hiru gaixo izan baikenituen, eta ez baikenuen leku nahikorik denak behar bezala atenditzeko”.

Denetariko aurpegiak ikusi nituen larrialdietan, gaurko Euskal Herriari dagokion moduan: bertan jaioak eta etorkinak, emakumeak eta gizonak, zaharrak eta gazteak, oso gaixoak eta kolpatuak… Lan erritmoa ere nahiko ona zen: bi ordu eta erdian egin zidaten sukarra eta tentsioa hartu, plaka pare bat egin eta odola atera. Horrezaz gain, medikuak birritan hartu ninduen, batean miaketa egiteko, eta bigarrenean, emaitzen berri eman eta azken gomendioak jakinarazteko.

Beraz, pozik irten ginen, ondo atenditu gintuztelako, eta ez nindutelako ospitaleratu. Hala ere, bost egunean antibiotikoak hartu beharko ditut, birikak garbitzeko.

Bloga fenomeno berri samarra da, eta arrakastatsua. Hitza ere berria denez, maileguzkoa beraz, hainbat zalantza sortzen ditu oraindik. Blog hitza bera badirudi finkatuta dagoela, baina beste batzuk, oraindik ez: blogak egiten dituena, blogak egitea…

Eibartarrak zerrendan eztabaida egin dute horren inguruan, eta Luistxo Fernandezek jaso egin du eztabaida horren emaitza bere blogean, Ingelesen Hilerrian. Interesgarria.

Konturatzen naiz zaila dela esplikatzen, esaten badut minbiziak bihurtu nauela metrosexual, baina ahaleginduko naiz.

2003ko uztailean Fatima nire arreba gaztearen hezur-muina sartu zidaten, mini-alotransplante batean Valdecillako ospitalean. Hori egin zidaten linfoma bat gainditzeko, hau da, minbizi mota bat, agertzen dena odolean.

Transplantatu guztiek bezala, erretxazo arazoak izan nituen, batez ere hasieran. Oraindik ere bi modutan agertzen zait erretxazoa: ahoan eta azalean. Azala sikatu egiten zait, batik bat aurpegian eta enborrean. Eta hori konpontzeko, goizero-goizero ematen dut krema bat, batez ere aurpegian.

Baina nola ez dakidan hori nahikoa ote den esateko metrosexuala naizela, begiratu egin dut Interneten, eta definizio hau aurkitu dut The Word Spy hiztegian:

Metrosexual iz. Gizaseme hiritarra, gustu estetiko handikoa, zeinek xahutzen baitu denbora eta diru asko bere itxuran eta bizimoduan.

Ikus dezagun bada. Gizasemea naiz, bai. Hiritarra ere bai, erabat asfaltokumea. Gustu estetikoarena, esan dezagun normala dudala. Eta definizioaren azken puntuei dagokienez, susmoa dut hortxe egiten dudala kale, nahiz eta, lehen esan bezala, inoiz baino krema gehiago ematen dudan azala gozatzeko.

Hasi naizenean idazten, uste nuen gauzak nahiko argi nituela, baina orain erabat nahastuta geratu naiz, jakin ezinik metrosexuala naizen ala ez.

Astebete baino gehiago daramat burutik beherakoarekin, eta hemen nago, etxean, eztula kendu ezinik. Aurreko batean medikuak esan zidan oraindik ezin dudala hartu gripearen kontrako txertorik, eta azaldu zidan zergatik.

Orain urtebete eta erdi egin zidatenean hezur-muinaren transplantea Valdecillako ospitalean, hezur-muin berriak ezabatu egin zidan, erabat, txikitatik hartuta nituen txertoen eragina. Beraz, orain nago haur jaio berri bat bezala, berriro arriskua baitaukat gorrina, baztanga eta bestelako gaixotasunak harrapatzeko.

“Horregatik”, esan zidan medikuak, “agurtzera bazoaz lagun batzuk, eta konturatzen bazara haur txikia gorrinak jota dagoela, lehendabizi alde egin, eta aukera duzunean, azaldu zergatik joan behar izan duzun handik”.

Bakarrik bukatzen dudanean prednisona-eta hartzen, bizpahiru hilabete igarota, orduan hasiko nintzateke lehendik hartuta nituen txertoak berriz ere hartzen, banan-banan.