Atzo Galdakaon izan ginen, ospitalean, eta aukera izan genuen ikusteko nola dabilen han larrialdi zerbitzua. Hasieran zalantzak izan nituen joan ez joan, batez ere gogoan hartuta azken egunotan zer idatzi eta esan den Osakidetzaren larrialdi zerbitzuez, baina ikusirik gero eta okerrago nenbilela, joan egin ginen.
Hamabiak inguruan irtisi ginen, eta bi ordu eta erdian kanpoan ginen berriro. Jendea etengabe ari zen sartzen larrialdietan, baina hango medikuek bizkor hartu eta bideratzen zituzten gaixoak, bakoitzaren premien arabera. âJoan den igandean, berriz âesan zidan erizain batekâ, izugarria izan zen, gaurko halako hiru gaixo izan baikenituen, eta ez baikenuen leku nahikorik denak behar bezala atenditzekoâ.
Denetariko aurpegiak ikusi nituen larrialdietan, gaurko Euskal Herriari dagokion moduan: bertan jaioak eta etorkinak, emakumeak eta gizonak, zaharrak eta gazteak, oso gaixoak eta kolpatuak⦠Lan erritmoa ere nahiko ona zen: bi ordu eta erdian egin zidaten sukarra eta tentsioa hartu, plaka pare bat egin eta odola atera. Horrezaz gain, medikuak birritan hartu ninduen, batean miaketa egiteko, eta bigarrenean, emaitzen berri eman eta azken gomendioak jakinarazteko.
Beraz, pozik irten ginen, ondo atenditu gintuztelako, eta ez nindutelako ospitaleratu. Hala ere, bost egunean antibiotikoak hartu beharko ditut, birikak garbitzeko.
Ume jaioberriak bezela zaude orduan, defentsarik gabe. Hauek beste zerbait izaten dute ordea, mimoak alde guztietatik! Zure inguruan izango dituzu seguro. Nik mimorik ez dizut emango, gizon heldukote honek, baina bizkarreko bat bai! Txertoak berriz hartu arteko denbora xamurra izango zaizulakoan, aupa Joxe! Patxitrapero.