Faroa

Iaz ireki nuen Faroa etxe honetan, Blogger-en, nire urtebetetze egunean. Gaur, berriz, ia lau hilabete geroago, itxi egingo dut faro hau, hemendik aurrera Faroak beste etxe bat izango du-eta: Goiena.net.

Kontua da Goiena.net-ek blogarien komunitate bat sortu nahi duela Debagoienean, eta, hori dela eta, gonbidatu egin nau parte hartzera bere plataforman. Eta nik, gustura onartu. Izan ere, etxera itzultzen naiz, niretzat Goiena bigarren etxea baita.

Faro berriak deseinu zoragarria dauka: sinplea, argia, eta polita. Maite Rementeriak egin du. Eskerrak bada, Goienari eta CodeSyntaxi, hain faro polita egin didatelako, euskaraz, eta eskerrak Maiteri, beste behin ere, bete-betean asmatu duelako.

Bloglines-en bidez harrapatzen duzuenok Faroa, helbide berria sartzea hobe. Barkatu eragozpenak, eta izan zoriontsu.

Dena daukat prest liburua aurkezteko, bai Donostian, bai Arrasaten. Orain ikusi egin behar gai garen errepidean arazo barik ibiltzeko, atzo iluntzeko elurtearen ondoren, berriro hasi baita elurra.

Atzo goiza, berriz, urteko egunik politena izan zen: bazter guztiak elurtuta, zuri-zuri, ezin ederrago. Kanpazar igotzea plazer hutsa izan zen, batez ere gelditu behar izan genuen unetan, ordu erdi bat guztira.

Atzo asmoa nuen Andoainera joateko, parte hartzera ekitaldi batean Euskaldunon Egunkariaren alde, baina azkenean, gauzak okertu, eta ezin joan. Benetan sentitu nuen, orain bi urte ere agertu ezinik geratu bainintzen ohean.

Hala ere, faro hau aprobetxatu nahi dut nire elkartasuna adierazteko Euskaldunon Egunkarian akusatutako lagunei. Zorrotz jarraitu beharko dugu kasu hori komunikazioaren esparruan gabiltzan guztiok, ez badugu ikusi nahi euskaldunon adierazpen askatasuna erabat zapalduta. Besarkada handi bat inkulpatutako guztiei.

Atzo Kursaalen izan nintzen, Donostian. Hara joan ginen 18/98 + taldeak deituta, babesa eskaintzera berrehundik gora inputatu euskalduni, zein Espainiako Audientzia Nazionalak akusatu baititu ETArekin nahastuta, eta legea bera urratuta kasu askotan.

Aretoa beteta zegoen, eta ekitaldia ondo antolatua, hiru berbaldi nagusirekin, luzeak nire iritzirako. Musika ere izan genuen, eta Txoria Txori abestu zutenean, Joxanton Artzeren kanta zoragarria, oilo ipurdia azaleratu zitzaidan.

Jose Mari Elosuak, Maite Aristegik eta Mariano Ferrerek esandako hitzek egiaztatu zidaten zer tamainatako bidegabekeria antolatu den Madrilen, era guztietako disidentzia ezabatzeko, beti ere legearen izenean, legea bera urratuta bada ere. Eta, bidegabekeriatik bidegabekeriara, gogoratu nintzen bizkarzaina behar duten beste euskaldun mordo horiekin, eta hortik zeharreko espetxeetan sekulako zapalkuntza nozitzen dituzten euskaldunez.

Nahi badu aurrera egin, herri honek bakea behar du. Eta horretarako, ETA desagertu egin behar da, hori lortuta ere, denbora dezente beharko baita azken aldian irekitako zauriak senda daitezen. Baina ez gara horren zain geratuko: datorren larunbatean Bilbora joango gara justizia eskatzera 18/98 makro sumarioan inputatuentzat, eta hiritar guztiontzat.

Baneukan etxean, eta irakurria nuen, baina Gabonetan oparitu egin zidaten Txiliku idazlearen 101 gau liburua, eta nik, berriro irakurri.

Zerbait bitxia gertatu zait, ordea, bigarren aldiz leitzerakoan: konturatu naiz 101 gau dela blog moduko bat, paperezko blog bat, nolabait esatearren, 101 egunean beste horrenbeste istorio edo pasadizo idatzi baitzituen liburu horretan Zarauzko idazleak.

Txilikuk aproba egin beharko luke, eta, Julen Gabiriak bezala, blog bat sortu. Askok irakurriko genioke.

Hurbiltzen ari dira aurkezpen egunak, eta gero eta sentiberago sentitzen dut neure burua: herenegun telebistaren aurreran hitz egin nuen, Postdata saiorako, eta une batez isildu behar izan nintzen, begiak bustita; atzo Mezulari irratsaioan egin nuen berba, Euskadi Irratian, eta beldurrak egon nintzen, hasi aurretik, beste horrenbeste gertatuko ote zen. Gaur ere ordu erdiko elkarrizketa daukat Goiena Telebistan, eta ardura horrek jaten nau.

Egun hauetan, eta lau aurkezpenak igaro arte, Aupa Joxe! saioak egingo ditut —aspaldi lagata nituen—, animoa hartu eta aurrera egiteko.

Joserra Vitoria lankide eta lagun dut HUHEZIn. Musika irakasten du, bai fakultatean, eta baita Arrasate Musikalen ere. Aspalditxo, baina, Joserra hasi zen musika lantzen haur bereziekin, hezkuntza premia bereziak dituztenak (Down sindromea, atzeratasuna eta autismoa). Emaitza ikusgarriak lortu ditu.

Hil honen 4an Joserra Vitoriak doktore tesia defendatu zuen Gasteizen, erabat lotua bere esperientziari: Aptitudes musicales y aprendizaje instrumental de personas con necesidades educativas especiales. Horixe zuen izenburua tesiak. Epaimahaiaren iritziz, Joserraren lana bikaina izan da. Horregatik bikain cum laude irabazi zuen gure doktore berriak. Zorionak!

Atzo ezusteko galanta hartu nuen lanetik irtendakoan. 18:30ak ziren, eta Eskoriatzan elur bustia ari zuen. Mondragoera iritsi, eta elur pikorta. Hasi Kanpazar igotzen, eta gero eta elur gehiago, baina gu kamioi baten atzetik, astiro. Bide bazterrean, auto bat istripua izan berria, eta bi gazte, Ertzaintzari itxaroten. Ea ezer behar zuten, ezetz, eskerrik asko. Aurrera.

Sarara iritsi orduko, sekulako elur erauntsia. Han ez zen ikusten elur malutarik; dena zen elur pikorta deitzen den horietakoa, bolatxo zuriak. Saran, bidea zuri. Kamioia pasatu, eta gu aurrera. Kanpazarren ere, elurra. Aldapan behera abiatu ginenean, arnasa hartu genuen. Iritsiko ginen. Eta iritsi. Bizkai aldean ez zuen ari hain gogor. Eskerrak.