Tendinitis bat tarteko, etxean egin behar izan ditut egun hauek, eta atzo arte zelan ezin nuen ordenagailurik erabili, eskuin sorbalda bainuen minduta, egunok baliatu ditut Anjel Lertxundi idazlearen azken liburua irakurtzeko, Ihes betea.
Egun gogoangarriak izan dira niretzat, liburua ere halakoxea izan da-eta, eta berau irakurtzea, abentura ederra. Werner eleberriko protagonista parafraseatuz, “liburua izan dut ordu luzeen entretenigarri eta betazalen erregarri”.
Beldurra sentitu dut ikusita sektarismoak zelan egiten duen habia protagonistaren baitan, ia oharkabean. Bihotza estutu zait irakurri ahala Werner gazteak eta bere lagunek Sebastian gazteari eragindako umiliazioak, zergatik eta judua izateagatik. Errukitu egin naiz protagonistak bere judutasunaren berri izan duenean. Nik ere triki-traka egin dut harekin Triesteraino eta patuak eraman duen lekuetaraino. Sentitu dut John Le Carré idazlearen hainbat lan irakurtzerakoan bizi izandako intriga, hain ondo bilbatua dago-eta Ihes betea, eta gozatu egin dut Anjelen prosa.
Ez dakit gehiegi esatea ote den, baina esango nuke Anjel Lertxundiri irakurri dizkiodan liburuetan, hauxe dela biribilena, gehien bete nauena.
