Miarritzera joan behar nintzen bazkaltzera, atzo zozketa bat irabazi bainuen gaurko, baina bidaia bertan behera utzi, eta nire jaioterrira joan naiz goiz erdian. Atzoko atentatuaren ostean, premia nuen elkartasuna adierazteko herriko sozialistei.
Hara joan aurretik, arretaz irakurri ditut Imanol Muruaren eta Anjel Lertxundiren zutabeak Berria egunkarian. Tamalez, ezin dut loturarik egin ez batarekin, ez bestearekin. Baita Katixa Agirrek eta Hasier Etxeberriak beren blogetan idatzitakoak. Bizirik gaude, pentsatu dut, herri honetan oraindik badago kemena horrelako basakeriei erantzuteko.
Behin Mondragoen, autoa Bizkaia etorbidean utzi dut, pentsaturik herri barruan ezingo nuela beste inon utzi. Handik oinez joan naiz plazarantz. Zarugalde ia hutsik zegoen. Arbolapetan, betiko joan-etorria, baina ezer berezirik ez. Zurgin kantoian bai igartzen zen mugimendu handiagoa, batez ere parrokia inguruan. Eta handik behera egin dudanean, Erdiko kaletik plazarantz, zer zen hura: furgonetak, antena paraboliko itzelak, kiosko bat telebista kameralarientzat… eta jende piloa udaletxerantz begira.
Garaiz nenbilen, eta Elkar liburu dendan sartu naiz, denbora egiteko. Irten naizenerako, Erdiko kale anabas hutsa zen: furgonetak, autoak, oinezkoak… Udaletxerantz egin dut, eta arkupetan itxaron dut, atari nagusiaren ondoan. Kazetariak eta bizkarzainak, trumilka. Eta militante sozialista batzuk, triste. Halako batean, agintariak eta ordezkari politikoak jaisten hasi dira. Aurpegi ezagunak, eta flashak lan etengabean.
Ismael besarkatu dut, eta Paco agurtu, Arrasateko militante sozialistak. Durduzatuta ikusi ditut, noraezean moduan, eta hunkituta. Halako batean, isiltasuna egin da plazan, eta hantxe egon gara, hamar bat minutuz. Alderdietako ordezkari asko zegoen han, baina mondragoetar gutxi esango nuke, batez ere sozialistak ez diren mondragoetarrak. Halako batean, txaloek hautsi egin dute isiltasuna, eta orduan alde egin dut, autorantz.
