Miñan liburuaren azal-hegalean dio: “Ibrahima Balderen bizitzaren kronika da nobela hau”. Nik, ordea, ez dut uste liburu hau nobela bat denik, eta bai kronika, bertan kontatzen baitira Ibrahima Balderen ibilerak bere amak jakinarazi zionetik anaia txikiak alde egin zuela etxetik, Gineako herrixka batetik, Europara iritsi zen arte. Liburuan esaten direnak Ibrahima gazteari gertatutakoetan oinarrituta daude, inolako edergailu barik.
Amets Arzallusen lumaz baliatuta, Ibrahima Baldek lehen pertsonan kontatzen ditu, haurtzarotik hasita, Europara iritsi bitarteko ibilerak. Eta kontatzen ditu —eta hori Ametsen meritua da, berak erabaki baitu zer estilo eta tonu erabili kontakizunean— hizkera soil eta zuzena erabilita, ispilatuko lukeena, pentsatzen dut, Ibrahimaren berbakera frantsesez hitz egiten duenean. Hain zuzen hizkera horrek, bat ere artifiziorik bakoa, eta liburuan zehar kontatzen diren pasadizoek bete-betean harrapatzen dute irakurlea, ni behintzat bai.
Liburuari izena damaion Miñan hitzak “anaia txikia” esan nahi du pularrez, Ibrahimaren hizkuntzan, eta oso ondo aukeratuta dago, bertan elementu zentral bihurtzen baita Ibrahimaren anaia txikia. Haren bilaketak Afrikaren Mendebaletik Iparraldera eramango du irakurlea, basamortuan zehar. Bide horretan protagonistak jende solidarioa eta jende esplotatzailea aurkituko du, erabat gupidagabea, migratzaileen egarria eta gosea baliatuko duena dirua egiteko.
Ibrahima Balderen ibilerak ez dira abentura huts, eta irakurleak behartuta ikusiko du bere burua hausnarketa egitera giza kondizioaz, arrazakeriaz, pobreziaz, migrazioaz eta Europaren jarreraz horren guztiaren aurrean. 2019an euskaraz irakurri dudan libururik onenetakoa.
Pingback: Con libro pero sin papeles - Pedradas