Azkenean, amaitu dut irakurtzen John Le Carré idazlearen Un espía perfecto eleberria. Esperientzia gazi-gozoa izan da, zeren Kindle irakurgailuan irakurri baitut. Liburua oso ona iruditu zait, baina berau formatu digitalean irakurtzea gogorra egin zait, beste artikulu batean azaldu ditudan arrazoiengatik.
Gainera, irakurri ahala, konturatu nintzen etxean bertan bageneukala liburuaren ale bat ingelesez, paperezkoa. Eta zerbait arraroa egin dut: ez nagoenez ohituta liburua ehunekoetan irakurtzen —aurrera egin ahala, Kindlek markatzen dizu % zenbat irakurri duzun—, noiz edo behin hartzen nuen paperezko alea eta alderatzen nuen digitalarekin, jakiteko zenbat neraman irakurrita eta zenbat orrialde falta zitzaizkidan. Halako menpekotasunik!
Eleberria, bestalde, oso ona iruditu zait. Bertan Le Carrék bisturi zorrotza erabiltzen du munduko zerbitzu sekretuen haragi bigunetan. Horrezaz gain, elementu autobiografiko piloa dago nobelan, asko eta asko mingarriak egilearentzat, bere aita itxuraz gaizkilearen gorabeherak azaltzen ditu-eta modu gordinean.
