Joan den larunbatean irakurri nuen Berriaren hemerotekan Karmele Jaio idazleak lehenago Noticias de Álava egunkarian idatzitako zutabe bat, minaren gainean. Hona pasarte bat:
- Ez
dugu minik sentitu nahi, baina mina bizitzaren osagaia da,
ezinbestekoa. Minez maitatzen dugu, minez burutzen ditugu gero zoriona
emango diguten lanak, minez gainditzen ditu kirolariak bere markak,
mina sentituz eta sentiaraziz jaiotzen gara, minak jartzen gaitu
martxan bidegabekeria baten lekuko garenean… Eta minak bere funtzioa
betetzen du: besteak beste, logaletik ateratzen gaitu. Bozgorailua da
mina, iratzargailua, geure gorputz, arima eta bizi garen munduaren egia
sentitzen eta ikusten uzten diguna. Itsumenaren kontrako pilula da
mina. Errealitateak ematen digun atximurka.
Bat nator
Karmelerekin. Hala ere, iratzargailua izanda ere, minak honda lezake
bizitza bat. Eta, horrelakoetan, nahiago neurri paliatiboak hartzea,
jendeak sufri ez dezan alferrik. Azken orduan, esate baterako.
