Orain astebete erosi nuen Donostian Manuel Lasarte bertsolariaren azken liburua: Plaza-gizonak, Auspoa argitaletxeak kaleratua. Asteon irakurri dut, eta ez zait gustatu.
Liburuak jasotzen ditu Manuel Lasarteren 56 artikulu, gehienak idatziak 2000 eta 2002 urteen artean DV egunkarian, non Leitzako bertsolariak zirriborratzen baititu hainbat pertsona ospetsuren biografiak, gehienak herri kirolariak eta bertsolariak.
Euskara aldetik liburuak ez dauka aitzakiarik, baina artikuluek mami eskasa dute. Kasurik gehienetan egileak ez du ia ezer esaten pertsonaien gainean. Joxe Mari Rekondo torero euskaldunari, adibidez, hiru orrialde eta erdi eskaini dizkio, baina denak bukatutakoan gogoekin geratu naiz jakiteko nor zen torero hori, Lasartek hainbeste maite zuena. Basarri bertsolariari buruz ere apenas dioen ezer. Eta horrela, kasurik gehienetan.
Betelana egiten du egileak, eta jeneralidadeak esan (zezenketez, bertsolaritzaz, aizkol jokoen gainean ), datuak eman beharrean. Pena hartzen dut hau esatean, baina azkenerako aspertu egin naiz.
