Faroa

Atzo urtebete, HUHEZIko hiru ikasle hil ziren Elorrioko saihesbidean, istripu izugarri batean. Hirurak neskak ziren, eta ikasle bikainak. Beraiekin batera beste bi lagun zihoazen, besteak bezain neska bikainak, eta horiek, zorionez, bizirik irten ziren. Batak bizimodu normala egiten du orain, eta bestea oraindik errekuperatzen ari da.

Asteburu honetan lore sorta ederra agertu da oroitarrian, hiru hildakoen omenez dagoena fakultatearen eraikin zaharraren atarian. Alazne, Miren eta Maria ez ditugu erraz ahaztuko.

Aurten iPod bat oparitu didate nire urtebetetzerako, iPod mini bat, “ipotxa”, nire lagun batek deitzen dion bezala. Ipotxa musika jogailu bat da, eta bertan 1.000 bat abesti sartzen dira, MP3 formatoan.

Hasteko, gaur bertan sartu dizkiogu abesti batzuk, 200 inguru, eta estrenatu ere, gaur estrenatu dugu. Emazteak lasterka egitera eraman du, eta pozik zoratzen itzuli da, oso ondo entzuten baitzuen eta etenik gabe, korrika egin bitartean. Nik ere erabili dut, paseatzeko, eta zoragarri. Alabak ere pozik bai pozik erabili du bere musika entzuteko, Betizu eta horrelakoak. Izan ere, hiruron gustuko musika grabatu dugu iPod txikian, hirurok goza dezagun tramankuluaz.

Gaur pilota partida bat ikusi dut telebistan, lau t’erdiko txapelketari zegokiona, erdifinalekoa. Aurrez aurre Aimar Olaizola eta Nagore. Lehena orain bi urteko txapelduna; bigarrena, ordea, iazkoa.

Aimarrek irabazi du, eta ondo irabazi ere: 22-8. Maisua da Aimar kantxan, eta gaur ere maixuek legez jokatu du. Bera eta Xala dira nire faboritoak finala jokatzeko. Eta nor txapeldun? Beraiek erabaki dezatela.

Gure alaba saskibaloian jokatzen hasi da, eta horrek aldaketa bat baino gehiago ekarriko du gure bizimoduan:

Alabak zortzi urte bete arte beti erabili izan du jarleku berezi bat, baina handia denez, traba baino ez zion egiten azken jarlekuak, eta horregatik erregalatu genion lagun baten semetxoari.

Orain, berriz, astero ibili beharko da batetik bestera, batzuetan gure autoan, baina noiz edo behin taldeko beste norbaitenean. Eta gurasoetan inork nahi ez duenez isunik jaso ume bat aulki gabe eramatearren, saskibaloi taldeko neskatila guztiek erosi behar dute aulki bana.

Beraz, larunbatero bizkar zorroa bizkarrean eta aulkitxoa esku batean irtengo dira etxetik gure saskibaloi jokalariak.

Gaur irakurri dut sarean Serrat ondo dagoela egin dioten ebakuntzaren ondoren. Eta poztu egin naiz. Batetik, gustatzen zaidalako Serrat, batez ere Serrat pertsona: orekatua eta lasaia. Eta bestetik, orain dela hilabete-edo erakutsi zuen jarreragatik, eman zuenean bere gaixotasunaren berri.

Orduan esan zuen inportantea ez dela zer (gaixotasun) daukazun, baizik eta nola egiten diozun aurre. Eta berak adoretsu egin dio buru minbiziari, eta seguru nago ondo irtengo dela. Aupa Serrat!

Gero eta software gehiago agertzen ari da, elkarlana errazten duena enpresetan, erakundeetan eta gizabanakoen artean. Horietako zenbait ordainpekoa da, baina gero eta gehiago doakoak dira, hala nola Bloglines, del.icio.us edo Flickr.

Beldur naiz, ordea, enpresa eta erakunde asko oraindik ez direla fenomeno horretaz jabetu, besteak beste ez dutelako nahi beren erakundeak ireki eta gardenagoak izan daitezen.

“Ezin duzu aukeratu zein herritan jaio, baina aukeratu ahal duzu zein herri maitatu”. Lelo horrekin, Arnold Schwarzenegger-en jarraitzaileek telebista kanpaina handi bat antolatu dute, aldatzeko AEBetako konstituzioaren bigarren artikulua. Horren bidez, Etxe Zuriko ateak ireki nahi dizkiote Kaliforniako gobernadoreari. Jauna, erruki zakizkigu!

Orain pare bat aste bukatu nuen irakurtzen Txilikuren liburu hau eta, egia esatera, gustura irakurri ere. Nabarmena da liburuan zehar Ekialdeko kontakizunen oihartzuna, batez ere Mila gau, eta bat gehiago zoragarriarena. Horrek, ez dio ezer kentzen Osaba Bin Floren liburuari, nire ustez behintzat.

Bada herenegun ikusi nuen aspaldiko lagun bat, oso literaturazalea bera. Eta, elkarrizketaren harian, esan nion irakurri berria nuela Osaba Bin Floren, eta gustatu zitzaidala. Ordea, esan nionean izenburua ere ona iruditzen zitzaidala, okertu egin zitzaion aurpegiera: “Osama Bin Ladenen bolada pasatzen denean, Osaba Bin Floren ere harekin joango da, ikusiko duzu”.

Ez dut uste hori horrela gertatu behar denik ezinbestean, eta horrela esan nion neure lagunari. Gogoan izan, bestela, Chuck Aranberri Dentista Baten Etxean Bernardo Atxagaren ipuin zoragarria; izenburu bat zuen, sortutakoa jolas eginez Chuck Berry abeslariaren izenarekin, baina gaur egun liburu hori mugarri bat bihurtu da euskarazko gazte literaturan, eta irakurle gehienek lotu ere ez dute egiten abeslari amerikarrarekin.

Aurrekoan entzun nion bati, ez dut gogoratzen nori, esaten zuela blogetan idazten dugunok narziso hutsak garela. Eta gogoak hegan egin zidan Greziako mitologiara, eta Narzisoz gogoratu nintzen, bere buruaz maitemindu zen gazteaz.

Hona hemen Lur Hiztegi Entziklopedikoak nola jasotzen duen Narzisoren historia:

Eko ninfaren maitasunari uko egin ziolarik Jainkoak haserretu zitzaizkion (Narzisori). Hala, bere buruaren irudia uretan islatua ikusi zuenean, guztiz maiteminduta geratu zen hartaz. Orduan, bere irudia eskuratu ezin izan zuela eta, ur ertzean geratu zen etsita eta hantxe hil zen, maiteminez. Horrela, lore bilakatu zen eta halaxe sortu zen narziso lorea, antzinako greziarrek gazte hiltzen zirenen sinbolotzat zutena.

Garbi dago narzisismo hitzak elezahar horretatik hartu duela izena. Baina, badago esaterik blogegileok neurriz gain miresten dugula geure burua? Baliteke gure egoa besteena baino piska bat puztuagoa egotea, baina ez dut uste hori denik arazoa kontu horretan.

Informazioaren gizartean, eta informatika eremu berrietara zabaltzen den neurrian, gero eta zailagoa izango zaigu pribatasuna gordetzea. Haziendak, Osakidetzak, Ertzaintzak, bankuek eta saltzaileek gero eta gehiago dakite gutaz: zenbat irabazten dugun, zertan gastatzen dugun, zer gaixotasun ditugun, inoiz kartzelan izan garen, maitalerik dugun… Dagoeneko nahiko biluzik gaude eremu latz honetan, Xabier Letek esaten zuen bezala.

Horregatik erabaki dut blog honetan idaztea eta zuekin partekatzea nire burutazioak, ahal izanez gero inor aspertu gabe.

Gaur amarenean bazkaldu dut eta, besteak beste, Interneten gainean hitz egin dugu. Maider gure laguna nola bizi den baserri batean, polis hurbilenetik urruti, baina Interneti esker, konektatuta dagoela jende askorekin. Lana ere etxean egiten du Maiderrek, baina, itzultzailea izaki, ez du etxetik mugitu beharrik enkarguak lortzeko, eta egindakoak bidaltzeko, dena posta elektronikoa erabiliz egiten du-eta.

Adelanto galanta Internet, baina ez dakit sorginkeriatik ere ez ote daukan horrek piska bat. Nik, behintzat, entzun entzuten dizuet Internet gora eta Internet behera, baina hortik aurrera ezin dut harrapatu zer den.

Horiek izan dira gure amaren hitzak. Ez da harritzekoa Internet sorginkeriatzat hartzea, garai batean telefonoa ere har zitekeen moduan.