Otsailaren 15ean jakin zenetik Villa de Pitanxo arrainontzia hondoratu zela Ternuatik 460 km. ingurura, nazioarteko uretan, albistegi gehienetan izan dugu berri txarra. Badakigu eskifaiatik hiru bakarrik irten direla bizirik, bederatzi hil direla, eta hamabi galduta daudela gaur egun.
Egun hauetan atentzioa eman dit zelako indarrez eskatzen ari diren desagertuen familiartekoek haien gorpuak. Eskatzaileen mina izugarria izan behar da, horretan ez daukat dudarik, baina Kanadako gobernuaren ontziek bilatze-lanak amaitutzat eman ondoren, beharrezkoa da bilatzen segitzea halako itsaso zakarretan? Beharbada aseguru-etxeek, kalte-ordainak jasotzeko aukerak eta nik orain harrapatzen ez ditudan beste faktore batzuek izango dute zerikusia Galiziako familiartekoen eskarian.
Nire hurbileneko bati horrelako istripu bat gertatuz gero, baldin eta hilketa baten susmorik ez balego, uste dut amore emango nukeela, behin hasierako erreskate-ahaleginek kale eginda eta ikusiz gero gorpuak berreskuratzeko aukerak hutsaren hurrengoak direla.
Felix Iñurrategi Himalaian hil zenean, Alberto hantxe zegoen anaiarekin, baina etxera itzuli zen haren gorpua mendian utzita, besteak beste erreskate-lanak oso zailak izan behar zirelako, eta Felix mendian zetzalako, bere gustuko leku batean. Inork ez zezakeen esan, horregatik, Albertok ez zuela anaia maite.
Ulertzen dut Ternua inguruko uretan desagertutakoen senideen eskaria, baina ni hurbilago sentitzen naiz Alberto Iñurrategik 2000. urtean hartutako erabakiarekin.
