Gurean aspaldi izan genuen Mariano Ferrer zenaren berri, Herri Irratiantxirrindularitza-lasterketen berri ematen zituenetik (emozio handiz kontatzen zituen txirrindularien balentriak). Baita geroago eguerdiko albistegiak egiten hasi zenean, Jose Ramon Belokirekin Arrasaten-eta agertu zenean Bergarako alkate-taldearen bileraren berri bertatik bertara ematera, eta, geroago, “El kiosko de la Rosi” saioa egiten hasi zenean, gu esnatzen saiatzen ginen bitartean.
Nire ustez, azken hura izan zen Herri Irratian egin zuen aldirik emankorrena eta interesgarriena, oso urte zailak izan arren, lan izugarri ona egin baitzuen lehendabizi eguneko egunkariak aztertzen, eta, bere iritzien bidez, egoera interpretatzen. Berarekin ados ez zeundenean ere, errespetatu egiten zenuen haren iritzia, ondo pentsatua zelako, eta bazenekielako Mariano ez zitzaizula inolako motorrik saltzen ari.
Goizero erakusten zigun zelako ahalmena zuen hausnarketarako, bere pentsamenduak ondo bilbatuta eta ezinago argi eskaintzen zizkigunean. Hausnartzaile ona zen, erretoriko aparta, eta esatari bikaina. Horregatik, pena izugarria hartu genuen irratitik erretiratu zenean. Handik aurrera umezurtz samar sentitu ginen goizetan.
Hedabideetatik aparte, kalean ere ikusi genuen Mariano Ferrer behin baino gehiagotan, kausa baten alde egiten edo injustizia bat salatzeko. Horrelakoetan, pentsatzen genuen Mariano han bazebilen, kausa hark mereziko zuela, halakoxea zen-eta haren sinesgarritasuna.
Kazetaritza mota baten adierazlerik onenetako bat joan zaigu. Guk, behintzat, aukera izan genuen haren lanaz profitatzeko. Mila esker, Mariano, bihotz-bihotzetik!
