Bere egunean ezin izan nuenez ikusi, atzo gauean ikusi nuen Nahieran bogarren denboraldiko Ur Handitan saioaren bigarren atala, transexualitateari eskainia. Bikaina iruditu zitzaidan, alde askotatik.
Gaiaren tratamendua egokia izan zen, errespetuzkoa, morboari tarterik utzi barik. Lekuko transexualak ere bikain egon ziren, bakoitza bere nortasunarekin, nahiz eta txundituta geratu nintzen Mikele Grande nafarrarekin, a zelako nortasun puska duen neska horrek. Gurasoak ere primeran egon ziren, ezinago zintzo, aitortuta askotan egin dituzten hanka-sartzeak (nork ez lituzke egingo, orain arte izan dugun informazio urriarekin), baina baita erakutsita euren seme-alabei eman dieten babesa. Txalo bereziak Beasaingo amari, hain ondo eta ganoraz azaltzearren bere alabak sufritu duena eta bizi izan duen (duten) egoera negargarria.
Noiz ikasiko dugu diferentea onartzen, bestelakoari laguntzen, berezia maitatzen? Mikeleren lagunek erakutsi digute bidea. Atzoko saioak ere bai. Irakasleek ere Nahiera erabili beharko lukete saioa ikusi eta eztabaidatzeko Euskal Herriko ikastetxe guztietan, material pedagogiko moduan. Laguntzen du besteen egoera eta mina ulertzen, laguntzen du enpatia garatzen egoera hori bizi dutenekiko, eta laguntzen du, orobat, gure orain arteko pentsamoldea egoera berrira egokitzen.
Mila esker, eta zorionik beroenak, beren burua azaldu zuten transexualei, bai eta haien guraso eta lagunei ere. Eta, zelan ez, kazetari taldeari. Denek lan bikaina egin zuten.
