Aurrekoan, gasolina hartzen ari nintzela, hodia bere lekura itzulita, atzera begiratu eta, autoan sartu aurretik, ikusi nuen aspaldiko lagun bat, haurtzaroan nirekin eskolan ibilitakoa, baina urteak eta urteak ikusi bakoa.
Aurrez aurre begiratu, eta bere izena ozen ahoskatu nuenean, bera ere konturatu zen nor nintzen: “Aiba la ostia, Josetxu!”. Eta eskua eman genion elkarri, biok pozik topaketarekin. “Hire anaia askotan ikusten juat, baina hi, ene, noiztik ikusi barik…”. Biok lanera gindoazen, bera Logroño aldera eta ni Eskoriatzara.
Amaieran, esan zidan: “Irakurtzen jituat hire artikuluak Goienan”. Elkar agurtu ondoren, pentsatu nuen ondo geratzearren esan zuela hori. Autora itzulita, berriz, motorra pizterakoan, tok-tok kristalean. Laguna berriro. Kristala jaitsi eta berak: “Hik idatzi huen ‘Ateoa naiz, eta zer?’, ezta? Ba nik irakurri egin najuan. Oso ondo. Gero, beste baten erantzuna ere irakurri najuan, hire kontra egiten, con mala baba, ez dakik?”. Lotsatu egin nintzen, ez niolako sinistu hasieran. Argi zegoen gauza batzuk, behintzat, irakurri zituela.
Topaketa laburra izan zen, baina sekulako poza eman zidan, une labur haiek trumilka ekarri zizkidaten-eta haurtzaroko oroimenak, Musakolako eskolan genbiltzanekoak. Lanerako bidean, irribarre zabala loratu zitzaidan ezpainetan.
