Atzo lanetik irtendakoan, autoan sartu eta Angel Zelaietari entzun nion
Euskadi Irratian, Gabriel Arestiren gainean hitz egiten. Aspaldi
irakurria nuen Zelaietak idatzitako biografia Arestiri buruz; hala ere,
gustura entzun nuen atzokoa. Gogora etorri zitzaizkidan Gabriel
Arestiren irudiak hitzaldi bat ematen Deustuko Unibertsitatean:
irakurri egin zuen euskaraz, azentu arrotzarekin. Baten batek esan zuen
ordurako oso gaixorik zegoela. Handik gutxira, hil egin zen.
Kontakizunean aurrera, Zelaietak ELA berri aipatu zuen, Eladioak, eta
aipatu zituen orduan oso gogor egin zutelako Arestiren kontra. Aurpegia
ilundu zitzaidan orduan, garai hartan neu ere hantxe ibili bainintzen,
nahiz eta artean oso gaztea nintzen. Lotsatu egiten naiz orduan
izandako jarrerarekin, bidegabea zelako, eta jarrera hark elikatu
dituelako, neurri handi batean, gerora etorri diren muturreko beste
asko.
Lotara egiterakoan, liburu apalategian arakatu, eta Gabriel Arestiren
poema liburu bat hartu nuen. Argia itzali aurretik, hark sortutako
munduan barrena abiatu nintzen. Nire omenaldi xumea izan zen, Gabriel
jaio zela 75 urte betetzen diren honetan.
