Bi loba ditut Ameriketan. Ane
Guatemalan dago, CPR
batean, oihanaren erdian, El Tesoro herriskako jendeari laguntzen hainbat proiektutan. Jon, berriz, Milwaukeen dabil, AEBetan, master bat egiten. Biei suertatu zaie sugeei aurre egin beharra. Ez batak ez besteak ez dute erraz ahaztuko han bizi izandakoa. Anek sugeari
Iritsi berritan, bazihoan Ane oihanean barrena, atzean bere familiako jendea zuela. Matxetea hartu, eta zis-zas, zis-zas, aurrera. Halako batean, suge itzel bat bidezidorrean. Ez bat eta ez bi, Anek ospa egin zuen atzera, ikaratuta ikusitakoarekin. Orduan hango aitak hurbildu eta esan zion: Ez, Ane, horrela ez. Hitz egin behar diozu sugeari, eta esan, mesedez, bidea libre uzteko, pasatu beharra duzulako.
Jon, berriz, Arizona aldean zebilen, Koloradoko arroilean, Euskal Herrirantz itzuli aurretik, opor laburrak aprobetxatzen. Egun batean berak eta bere lagunak erabaki zuten arroilan behera jaistea, hango parajeak ezagutzeko. Han, ordea, kontua beste modu batean izaten da, ez hemen bezala: lehendabizi aldapan behera egiten da, baina bueltarako bidea beti da erripatsua, gorantz.
Auskalo Anek zer pentsatu zuen hori entzundakoan, baina bigarren aldiz suge bat agertu zitzaionean, erabaki zuen egitea bere aitak esandakoa. Txistua irentsi, eta esan zion sugeari, ahal zuen eta amoltsuen: Aizu, suge, egingo zara alde batera, eta utziko didazu bidea libre, mesedez?. Eta Ane aho bete hortz geratu zen: sugeak alde batera egin zuen, lasai asko. Eta Anek ere aurrera, pozik eta sinestu ezinik gertatutakoa.
Jon eta kriskitin-sugea
Gorantz zetozela, halako batean zarata arraro bat entzun zuen Jonek. Hala ere, segitu zuen bidean gora, konturatu zen arte bide erdian, beragandik metro batera, kriskitin-suge bat zegoela, tente eta mehatxukor. Berak kontatzen zuenez, denbora dezente behar izan zuen sugeak eragindako izuikara gainetik kentzeko.
