Durangon erosi, eta egun hauetan irakurri dut Joan Mari Irigoienen azken eleberria, Odolean Neraman. Ofizio izugarria aitortzen diot Joan Mariri, ondo bilbatzen ditu istorioak, eta euskara ere ederra du, baina liburu horrek ez nau bete.
Beharbada astakeria bat esango dut, baina Eneko Ortegaren istorioa ez zait sinesgarria egin. Futbola aitzakia bat izan da kasu honetan, paisaje bat apenas zirriborratua, horren gainean egileak erakutsi nahi zuen arazo bat margotzeko.
Iruditu zait, bestalde, egilea kezkatuta dagoela euskal eleberrigintzara azken orduko egoera âmodernoakâ eramaten, drogak eta guraso homosexualak kasu, baina azkenean hiritar onaren klitxea aplikatzen diela protagonistei, armairutik modu eredugarrian irten eta aitatasunari dagozkion ardurak ezin modu ereduzkoagoan hartuta, denak zoriontsu baitoaz etxera. Ez dakit, mazapan samarra.
