Badaukazue libururik haurrentzat? Ez diogu liburu-saltzaileari esplikatzen Einar txikiak, suediarra izanik ere, ama euskalduna duela. Eta haurrari euskara ere irakatsi nahi dion amari ondo etorriko litzaiokeela euskal liburutegi txiki bat edukitzea, gauero Einarri ipuinen bat kontatzeko, euskaraz. Azkenean, bi liburu aukeratu ditugu: Gianni Rodariren klasiko bat, eta berriago bat, kolore bizietakoa. Hori izango da gure olentzero aurten Einarrentzat, bi liburu, laster berarekin batera Suediara hegan egingo dutenak.
Truelove seriea ikusi dugu. Gustura ikusi ere, ongi egina dagoelako —BBCren zigilua, beste behin—, eta gaiak hurbiletik ukitzen gaituelako seguruenik, adinagatik batez ere. Aspaldiko adiskide jubilatu talde batek zin egiten dute hil berri den lagun baten hiletetan euretariko baten bat gaixotasun larri batek jotzen badu, eta horrela eskatuz gero, besteek lagunduko diotela hiltzen. Eta berehala iristen zaie lehen laguntza-deia… Polizia-serie moduan ondo dago, eta mahai gainean jartzen duen gaia, heriotz lagundua, baita ere. Eskerrak gurean zaintza paliatiboak ondo dabiltzala eta eutanasia-legea onartua dugula.
Urteak dira ez naizela sartu harategi batean. Eta sartu naizenean, panorama bitxia aurkitu dut bertan: harakin gazte bat bere mobilean erakusten, harro, alaba jaio berriaren argazkia hiru emakumeri. Harakina bakarrik dago mostradorearen atzean, eta berriro hasi da lanean. Orduan, beste albo batetik, emakume edadetuago batek esan dio erakusteko berari ere alabaren aurpegia, abandonatua duela han ezkina batean. Eta hara doa harakina, prestu, mobila poltsikotik aterata. Zazpi bezero gaude itxaroten. Harakin koitadua bakarrik dago, eta denetik egin behar du: nota hartu, fileteak kontuz ebagi…, eta, gainera, dindirrina du, marrantatuta dago-eta, antza. Hogeita bost minutu pasatuta, nire txanda: hiru odoloste dauzkat eskatuta, Begoren izenean. Begiratzen du koaderno batean, eta esaten dit: ez, bada arratsaldean etorri beharko zara, makina bat izorratu zait, eta ezin izan dut egin… Jiratu egin naiz, eta kanporako bidea hartu dut, haserre berarekin eta haserre nirekin, lehenago ez galdetzeagatik.
Ikusi nahi nuen, eta ikusi dut: Gladiator II. Orain hogeita lau urte Gladiator filma ikusi nuenean, zur eta lur geratu nintzen, mutikotan hain gustura ikusitako peplum haietako bat berriz ikusi nuelako, baina aurrekoak baino dezente hobeto eginda. Zuzendaritza, antzezpena, girotzea, musika…, dena zen primerakoa. Horregatik, aurten, Ridley Scott-ek film haren segida kaleratu duenean, esan nuen hori ere ikusi nahi nuela. Eta ikusi dut. Baina lehena baino pobreagoa iruditu zait. Gehiegi saiatu dira oraingo Lucius hau orduko Maximus haren kalkoa izan dadin, keinuetan, borroka egiteko moduan, etab. Gainera, Paul Mescal eta Pedro Pascal ez dira Russell Crowe eta Joaquin Phoenix, esate baterako, eta igarri egiten da.
“Ya sabes qué es un hirukote? Un trio”. Bilbotik gatoz autobusez, eta, bat-batean, Durangon igo den gizon bat telefonoz hasi da hitz egiten, urbi et orbi balebil moduan, denok entzuteko moduan. Ozen ari da esaten ez dela fidatzen ezkutatzen diren marikekin, gero, aukerarik txikiena dutenean, por culo ematen dizutelako. Aurreko batean, bere colega batek gonbidatu zuela festa batera, eta, une batean proposatu ziola “hirukote” bat egitea beste bi gizonekin, eta, berak ezetz, nahiago duela “hirukote” bat egin, baina bi emakumerekin. Busa Apatamonasteriora iritsi eta hortxe amaitu da telefono-deia, gizona hantxe jaitsi da-eta. Elorriora bidean, gazte batzuen komentarioak, telefonoko gizonak esandakoen inguruan. Flipatzen ari dira, besteok bezala.
