Argazkia: Ekaitz Zilarmendi (Goiena)
Atzoko egunak ezusteko mingarria ekarri zigun. “Pili Otxoa hil da”, esan zigun telefonoz bestaldeko ahotsak. Gure Pilitxu. Maitasunaren eta pozaren estandarra, joanda.
Gogora etorri zitzaizkidan, gaixorik nengoela, zelako besarkadak ematen zizkidan. Gogora, halaber, aspaldi luzean Kataluniara talde zabalean egindako txangoa: Gaudi, Tarragonako urreztiak, igande goizeko koka sardinaz hornitua gosaltzeko, hango ardo lodia… Gogoan dut, orobat, Kanadatik bueltan, Elorrion eurenean egindako afaria, Garazi jaio eta gutxira, eta orduan berak eta Mendik zuten ilusioa haurra hazteko. Gogoan Garagartzan egindako jatorduak, euren etxe berrituan.
Arrasateko ume eta heldu askok izango dute Pilitxuren berri, urte luzez egin baitzuen lan hango Umezaintzan, pazientzia eta maitasun infinitoaz.
Mendi, Garazi, Beñat eta Amets, besarkada handi bat. Baita Eugenio, Mariatxen eta Mariasuni ere. Ahaztu barik Elorriokoak.
Zu galduta, gero eta umezurtzago gaude, Pilitxu. Aurrera egingo dugu, hala ere. Adiorik ez.
