Larunbatean ezusteko bidaia proposatu genion Bego emazteari, urteak egin zituen-eta. Bolantean jarri zenean jakinarazi genion lehen helmuga: Mungia. Hara helduta, xuxurlatu genion bigarrena Bakio zela. Hirugarrena, berriz (eta azkena), Gaztelugatxe.
Hara iritsita, lehen ustekabea izan zen han zebilen jende kopurua, erromesaldi erraldoia. Ertzaintzaren baimenarekin, errepide bazterrean utzi genuen autoa, beste guztiek bezala.
Bigarren ustekabea hara behera iristeko bidea izan zen, ez zuen-eta zerikusirik nik azkenengoz (orain hamabost bat urte) egin nuenarekin. Oraingoa dezente luzeagoa begitandu zitzaidan, erripatsua oso, baina ikuspegi ezinago ederrekin.
Hirugarren ezustea behetik gora abiatu ginenean hartu genuen, ermitarako bideak Everest ematen zuen-eta: sekulako iladak igoteko, eta beste horrenbestekoak jaisteko.
Game of Thrones telesailari esker, Gaztelugatxerako erromesaldia global bihurtu da: eskaileretan gora eta behera mundu guztiko jendea sumatu genuen: Ekialdekoak, arabiarrak, iparramerikarrak, afrikarrak, europarrak… Mito katodikoak irentsi egin du mito lokala, elizaren inguruan han sortutakoa, eta ondorioak begi bistan daude.
Urriaren 12a zen, baina eguraldia udako edozein egunetakoa baino hobea izan genuen, 28ºC inguruan ibili baiginen, eta lainope, inor ez erretzeko moduan. Apetitua egin zitzaigunean, berriz, uhartearen parean dagoen jatetxe batean bazkaldu genuen, bikain.
Egun ederra izan zen, Mirenen burutazioa egia esatera, eta primeran pasatu genuen, ikusita Bego zenbat ari zen gozatzen, bai baitzekien alabak zeramala aginte-makila amaren urtebetetze egunean. Egun gogoangarria.
