Atzo gauean, ohean ginela, Uxue Barkosen liburua altzoan utzi —egun hauetan Bego emaztea horixe irakurtzen ari baita, Contra viento y marea—, eta galdetu zidan: “badakizu zelan dagoen Concha García Campoy?”. Azkenengoz entzun genuen berriz gaixotu zela, baina harrezkero, gehiagorik ez.
Eta gaur, hogei ordu geroago, Twitter-en ikusi dut bera aipatzen zutela, baina ez oso modu argian, eta pare bat egunkaritan sartu naiz, edizio digitaletan, eta irakurri dut hil egin dela, 54 urte zituela. Minbizia berriro. Eta pena hartu dut.
Sentipen nahasiak ditut Concha García Campoyren inguruan. Irratian izan nuen lehen aldiz haren berri, A vivir que son dos días saioan; eta gustatu zitzaidan. Geroago, telebistan, arretaz jarraitzen nuen saio berri bat estreinatzen zuenean. Hala ere, eroso ikusten nuen stablishment informatiboaren barruan, eta urruti samar euskal sentiberatasunetik. Gaixotu zenean, ostera, ausart eta baikor ikusi nuen, bai sare sozialetan eta baita aldizkarietan ere. Eta animatu egin nuen, lehenbailehen osa zedin. Baina ez du zorterik izan. Eta pena hartu dut.
