Egilea: naroa

Ez da tokatzen.

Behin eta berriro errepikatu diot nire buruari. Ez da tokatzen. Ez da tokatzen. Ez, ez da tokatzen, eta punto. Osaba Joshe eta aita Joxerra imajinatzen ditut nonbaitetik guri begira, osasuntsu eta gazte segitzen dutela. Besarkatuta, buruari helduta, elortzatarrak zeharkatu dituen min gordina ezin jasan. Matematiketan eta herrigintzan deskalabro honi soluzio emateko teklaren bila, arkatza eta orriak hartu, kalkuluak egin, kalkuluak berregin… baina ezin. Zoritxarrez, deskalabro hau ezin da zuzendu. Min hau jasangarria egingo duen gauza bakarra denbora da. Denborak egingo du bere magia. Zuekin konpartitu ezingo dugun denborak. Luze eta mingarri egingo zaigun denbora. Baina, era berean, gurekin pasako duzuen

Segi irakurtzen

Komuneko papera (2)

Berriz ere, bulegoa komuneko paperez bete zaigu. Paper banatzailea arduratuta izango dugu hainbeste katarro, alergia eta doministikurekin. Edo, nork daki, berari eskainitako artikulua irakurriko zuen akaso. Kontua da artikulu honen izenburuak ere eman duela zeresana gurean: gehiengo sinplez erabaki behar izan dugu lankideok, ezin adostasunik lortu. Komunetik behera zen nire lehen aukera. Prestatu gabeko bilerak, proposamen antagonikoak, itsukeriak, itxurakeriak, erresistentziak… eta txermenak. Guztiak bildu, eta guztiak komunetik behera. Ti-ta. Halako zabor pilarekin, baina, estolderietako langile finak etorriko zaizkidala kargu hartzera, hori ere pentsatu dut. Araztegian ikaragarrizko panoramak ikusten direla kontatu ziguten duela gutxi. Bikotekidearen lantokiko bulegokoek konpresak, hori banekien, baina

Segi irakurtzen

Komuneko papera

Entzierroa komentatzen genbiltzala, tinbrea. Komuneko paper banatzailea etorri zitzaigun bulegora, Usurbildik zuzenean. Ez geunden komuneko paper beharrean, baina banatzaileak argi zuen: komuneko papera da enpresa batetako gauzarik garrantzitsuena. Ez folioak, ez wifia, ez inpresora. Komuneko papera. Kontatu zigun duela urte pila bat Olaberriako lantegi handi eta garrantzitsu batekin izandako pasadizoa. Nagusietako batek deitu omen zion telefonoz, laguntza eske. Arazo larri bat zutela, enpresan komuneko paperik gabe gelditu zirela, eta langileak sutan “zeuzkala”. Larria izango zen, bai, kalean “kategoria baxuagokoak” ikusteko gai ez zenak bere izenez deitu zionean. Lanetik irten eta etxera itzultzean, ezin izan nion tentazioari eutsi. Pasadizoak protagonismoa behar

Segi irakurtzen

Gure sare sozialetan

2009ko otsailean sortu nuen Twitter sarean kontu pertsonala. Denbora pasa den arren, irribarrez oroitzen ditut urte haiek. Sare sozialak komunitatea sortu, eraiki eta elikatzeko erabiltzen genituen garai hartan. Egoa puzteko beharra orduan ere bazen, baina saregintzarako eta elkarlanerako gogoa eta indarra zegoen atzean. Aspaldi da Twitter eraldaketarako tresna gisa bizi ez dudana. Beti izan da enpresa pribatu bat, bai, gure datuak eta informazioa baliatu dituena negozioa egiteko. Hortaz kontziente izanda ere, eskaintzen zituen aukerak baliatzen saiatu gara, kontzienteki. Kontrabotererako, aldarrikapenerako eta egitasmoen dibulgaziorako. Baina azken urteotan giroa bereziki gaiztotu da, gaiztotu dute, horretarako algoritmoak erabiliz. Kontrara, zorionez hor dugu Mastodon,

Segi irakurtzen

40

Artikuluaren izenburua ez da mamiak eskatzen duena, badakit. Hamarkada aldaketari omenaldia egin nahi nion, hori da egia. Baina zer izan zen 1983a, gure gurasoentzako berezia izateaz gain? Frikiok, adi: AEBn A taldea telesailaz gozatzen hasi ziren, Arpanet TCP/IP protokoloa aplikatzen hasi zen (Internet-en garapenean gakoa) eta lehenbizikoz telefono mugikor bat merkaturatu zen. Gertuxeago, uholde izugarriak. Bilboko irudi latzak eta Oria ertzeko errotak urak hartuta. Euskalgintzako frikiok eta migranteok, hau guretzako: Arrasate Euskaldun Dezagun elkartea sortu zen. Hurrengo urtetan etorriko ziren herriko telebista, aldizkaria, emakume taldea, aisialdi elkartea eta enpresak euskalduntzeko elkartea. Hamarkada haietan Arrasateko euskalgintza hamaika frontetan aritu zen, eragile

Segi irakurtzen