Troika bisitan izan dugu Euskal Herrian, istiluz betetako martxoaren 3a Bilbon, eta martxoaren 3a oroitzeko istiluak Gasteizen. Agintari ekonomikoek, benetako agintariek, egunero-egunero ixilean praktikatzen duten biolentziaren aurrean istiluak izan ditugu. Ukrainian edo Venezuelan “herriaren iraultza” dena, “antisistemen biolentzia” da hemen. Ez dut kritikatuko, hala ere, “antisistema” hitza. Harro esan behar genuke-eta antisistemak garela. Sistema kapitalistaren aurrean antisistemak baikara.
Troikaren eta gobernuen politikek etsipena sortzen digute sarri. Amorru eta beldurrarekin batera. Etsipena, badirudielako hori dela espero dezakegun bakarra. Beldurra, noraeza eta segurtasun eza gailentzen zaigulako. Eta amorrua. Blokeatzen gaituen amorrua, begirada ilundu eta, noizbehinka, itsutzen gaituena.
Baina bada alternatibarik.
Hamlet antzerkian “ekonomia birpentsatu” eta “gertuko ekonomia” bota zuten (hala jaso zuen nire libretak). Lekuko ekonomia, eskalen ekonomiak baztertuta. Hurbileko ekonomia globalizatutako ekonomiaren aurrean, non kapitala lanaren menpekoa izango den, eta ez alderantziz. Lekuko ekonomia, lekuko eraldaketa soziala bultzatzeko.
Baina Nekane Juradok zioen gisara, lanaren kontzeptua ere aldatu
beharko genuke. Lana delako gizartearen eraldaketan laguntzen duen oro.
Zaintza-lanak. Baita garbiketa lanak ere. Ordainsaririk ez duten lanok,
sarri emakumeen esku izaten direnak.
