Ez diet sekula pelutxeei izenik jarri. Ez dakit nire imajinazioa oso mugatua delako edota zentzurik topatu ez diodalako. Izan ere, izena emanda ere, zertarako balioko zuen? Deituz gero ez lidakete kasurik egingo, eta alferrikako lanak ez ditugu hartuko ba!
Atzera begiratu, eta gogoan dut izeba Kaximiraren etxera Gabonetan, urtero-urtero, pelutxe bat ekartzen zidala Olentzerok. Batzuei aterkiak (urtero-urtero), eta neuri pelutxeak. Horietako batek, hartz zuriak, txapelean TOM idatzita zuen, eta beno, berak bakarrik lortu zuen izena izatea. Zorionekoa Tom!
Olentzeroko garaiak pasata ere, pilatzen joan zaizkit pelutxeak. Hartzak, txakurrak, untxia, Eskoziako behia, asto elegante bat… Eta despistatuta dauzkadan beste batzuk. Ia konturatu gabe bizitzako fase bakoitzean, edo gehienetan, kolekzioa handitzen joan da. Hala ere, aitortuko dizuet erositakoak gutxi direla, bakanen bat baldin badago.
Azkena, Edinburgora (badira 6 urte!) lehengusinak ekarritako txakur goxo bat. Izenik ez duen txakur honek, azken urteotako fase aldaketa guztiak bizi izan ditu. Edinburgh utzi eta Arrasatera bueltatu nintzenekoa, gurasoen etxetik alokairukora joan nintzenekoa, langabezian gelditu eta Donostiara tarte baterako joan nintzenekoa eta, beno, Arrasatera itzuli nintzenekoa.
Erronka profesional eta pertsonalen aurrean, pelutxe berri bati lekua egiteko unea heldu delakoan nago. Kontziente izanda fase aldaketa batzuek behar dituztela halako gauzak edo elementuak zailtasunei aurre egiteko.
Beste pelutxe bat etxera… eta blogera. Hori bai, blogekoak baditu errudunak: albondiga hotzak eta zakur zaunkak, besteak beste.
