Leihoko markotik sekulako hotza sartzen da. Beno, egia esan etxea zirrikituz beteta dago. Hemen ez dago isolamendurik: etxe zaharra da, iluna eta hezea. Ez da gure etxea, ez. Alokairu jasanezin bat ordaindu behar dugu hilero. Jasotzen ditut laguntzak, bestela ezingo nuke aurrera egin. Baina… ai! Neguko egun hotz hauetan jatordu duina izan edo etxe txiki hau epel mantendu, bien artean aukeratu behar izaten dut. Pobrezia energetikoa deitzen diote. Familia asko omen gaude horrela, duintasuna mantentzeko ikaragarrizko zailtasunekin. Ikusezinak garen arren.
Halaxe da, bai. Argindarraren eta gasaren prezio ikaragarriak, soldatak ez bezala igotzen den KPIa, alokairu garestiak… negu hau sekula baino hotzagoa da etxe askotan. Eta uste dugun baino hedatuago dago pobrezia energetikoa. Zortez, aurreko paragrafoa ez dut lehenengo pertsonan bizi, baina inork ezin dit ziurtatu noizbait hala izango ez denik. Gaintzako hilerriko ateak ere halaxe dio: Gaur ni, biar zu. Prekarietateari buruz hala genion, eta pobreziak ere hala dela erakutsi digu.
Langile pobreen garaiotan, komunitatea indartuko duten politikak behar ditugu, esparru guztietan. Behar ditugu komunitatearen ahalduntzean oinarritutako proiektu publikoak. Behar ditugu proiektu horizontalak, lehen pertsona singularra plural bihurtuko dutenak. Behar ditugu zailtasun gehien dituztenak saretuko dituzten politikak, bazterkeria eta zaurgarritasuna sufritzen dutenengana iritsiko direnak. Eta, bide honetan, artikulua baliatu nahi nuke Zabalduz kooperatibaren Batzen proiektuari merezi duen aitortza emateko. Gizarte bazterketan dauden gazteak laneratzeko harrera sistema honi esker, kolektibo zaurgarrioi emantzipatzeko aukera emango dien baldintzak sor ditzakegu. Hau ere elkarlanean eta saregintzan, duintasuna guztiok merezi dugulako.
