Duela 3 astetik bat gehiago gara etxean, prozesu eder baina gogorraren ondoren. Ustez “emakume oso” egiten nauena bete dut, behingoaz, eta Virginie Despentes-ek “King Kong teoria” liburuan deskribatutakoa frogatu: seme/alabekiko maitasun erromantikoaren diskurtsoa buruan sartzen digute; baita erditze ondorengo egunetan ere, prozesuaren idealizazioa inposatuz.
Dena dela, emakume zein gizon, etxeko guztioi aldatu zaigu bizitza azken asteotan. Planak malgutu zaizkigu, ordutegiak, loa, otorduak… bizitza bera beste baten menpe dago orain. Enpresa askotako patroi-langile harremanen pare, bai horixe! Langile gara, patroiaren nahien menpe; eta, era berean, bere ongizatea bermatzeko, patroia gure lanaren menpe dago.
Badira aste batzuk zutabe honetan bertan langileon eskubideak murrizten dituen lan erreforma goraipatu zela. Are gehiago, enpresek langileei ezartzen dizkien eskubideetan malgutasun handiagoa aldarrikatu zen, kontratuen behin-behinekotasunarekin amaitzeko ezinbestekoa omen. Virginiek ongi deskribatzen duen emakumeei inposatzen zaigun maitasun erromantikoaren pare, umearekiko beharrean, langileek enpresariarekiko izan beharreko mugarik gabeko maitasuna, malgutasuna, dedikazioa eta menpekotasuna aldarrikatuz.
Enpresariak eta nagusiak, baina, ez dira gure seme-alabak. Berdinen arteko harremanak izan behar genituzke, interes komun errealak izan, guztion ongizatea bilatu. Ez dugu printzipe urdinarekiko harremanik nahi, ez dugu eredu horrengan sinesten. Eta ez gaude horretara kondenatuta egoteko prest. Kolektibo ahulenetatik hasita (ahul bihurtutakoak, hobe esanda), ahalduntze prozesuak behar ditugu, bizitza erdigunean jarriko dituzten ereduak garatu behar ditugu. Interes ekonomikoen nahien menpe izan eta bizi baldintza “malguak” izatera kondenatu.
