Fresko antzean hasi dugu uda, udaberriak lehor-lehor utzi dituen belardien lasaitasunerako.
Azken egunotako euriei esker, lasaiago jango dute Udalatx azpiko abere eta baratzeek, eta ziur kaleko kotxez betetako baserri bideek ere hartuko zutela lasaitua. Iraunkortasuna eta ekologia bogan ditugun garaiotan, harrigarria iruditzen zait garraio publikorik gabeko auzo turistikoak izatea oraindik. Turismoaren edo energia azpiegituren aitzakiarekin, hiritarrok segitzen dugu lur emankorrak erasotzen; herri garapenaren izenean plakez, kotxez eta inora ez daramaten tren azkarrez betetzen. Funtsean, eredu aldaketarik nahi ez dugun bitartean.
Lainopean bai, baina panorama eskasarekin hasi dugu uda. Bai hemen, baita aberatson onespenarekin iheslarien hilerri bihurtu diren mugetan ere.
Baina behar ditugu. Behar ditugu aitzakiak ospakizunetarako, festarako. Bila ditzagun aitzakiak, sinesmen paganoak, elizkoiak edota komunitarioak, gure osasun emozionalak eta kolektiboak eskertuko duelako.
Halaxe egin genuen Ordizian, gure eskola publikoaren jaia ospatuz. 700 lagunetik gora elkartu ginen herriko frontoian, kolorez, janzkeraz, hizkuntzaz eta kulturaz bustita. Segregazioa sufritzen dugun eskola eta herria da gurea, baina erresistentziak behar du ere bere pozerako espazioa. Horregatik hartu genituen kaleak, poltsiko eta sinesmenak kontuan hartu zituen menuarekin tripa betez. Eskola publikoko komunitatea euskalgintzako eragile garela aitortu genion geure buruari, konplexuak konplexu. Eskertu genien erretiroa hartu zuten irakasleei inklusioaren alde egindako lan itzela. Intersekzionalitatea eguneroko menua dugu gurean, eta sekula baino harroago sentitu nintzen komunitate horretako kide izateaz. Irlarik gabeko herria eraiki dezagun, euskara ardatz izango duen kolore anitzeko gizartea os(p)atuz.
