Ipuinak kontatzen pasa dugu uda, lehengusuz lehengusu heldu zaizkigun liburuekin: Txorimaloa, Tulipa txikia, Zuria izan nahi zuen hartza, Lau anaia… Eta istorio horietatik eratorritako bertsioekin. Irailarekin batera, baina, elkarrizketak aldatu zaizkigu. “Mohamedek autobusa hartzen du”. “Atzo Enekok autobusa hartu zuen” (atzo, hitz indefinitu hori!). “Laaibah kaskamotz etorri da!” “Matthiasek ipurdi beltza dauka… eta ez du kasurik egiten!”
Halaxe hasi dugu ikasturtea, isildu gabe eta eskolara joateko gogoz. Matthiasek, berriz, ez dirudi oso pozik joan denik. Ez da erraza izan behar 3 hilabeteren ondoren hizkuntza berriarekin komunikatu ezina. Enaitz eta Enarak berriz, gurasoei txantaje emozional latza: “amatxo, bihar negar egingo dugu”. Barre egin dugu, Oihan bizikleta gorrian ikusi dugun bitartean. 3 urte ederrak dira, abestiz eta ipuinez betetakoak.
Aurten iaz baino presenteago izango dira hizkuntza ezberdinak txikiaren gelan. Errumaniera, Senegalgo ingeles bitxia, Ekuadorreko gaztelania… eta zorionez goierritarra ez den euskalkiren bat. Eutsiko diogu, bai, geureari! Ziur aski guraso denok pentsatuko dugu gauza bera, geure hizkuntzari eutsiko diogula. Zoritxarrez galtzekoak nik dauzkat: arrasatear gutxi Ordizia aldean. Euskaradunak ere gutxi gure klasean.
Hain zuzen ere, hizkuntza galtzea izan da segregatutako ikastetxean matrikulatzean izan dudan beldurrik handiena. Eta ari gara, bai, erresistentzia eta arnasguneak sortzen, ahalegin handiz. Okerrena, baina, kaleko panorama da. Euskararik ez, erdaldunduta dauzkagu tabernetako terrazak. Eta aizue, errumaniarrik ez inguruan. “Bertakoak” erdara peto-petoan. Batzuk konbikzio politikoz ikasi nahi ez, eta beste askok konbikzio politiko (ez-)kontzienteaz hitz egin nahi ez.
Zelako panorama, non eta Goierri bihotzean.
