Adinean aurrera goazelako batetik, eta bizitzaren eta lan merkatuaren irakurketa feministak bultzatuta bestetik, ezin azken aldian zaintza lanen krisia burutik kendu: adinekoen egoitzen prekarizazioa, etxeko langile ikustezinek sufritzen dituzten “bizi” baldintzak… Emakumeak gehienak, etorkinak asko. Erresidentzietako grebako pankartak jartzen ikusten ditugu batzuk, beste batzuk, aldiz, kalera irteteko aukerarik ere ez dute. Guztiak borrokalariak, indartsuak, eta zapalduak.
Hain zuzen ere, zerbitzu publikoen pribatizazioak bideratu du zaintzaren prekarizazioa, langileen lan baldintzak eta zerbitzuaren kalitatea gero eta okerragoak bihurtuz. Bide batez, eta oker ez banaiz, Debagoieneko hainbat adineko egoitza azken urteotan pribatizatu egin dituzte. Erabaki horien ondorioak positiboak direla ezin esan, beste hainbat kasu ezagututa behintzat (testigantza gordinak, esaterako, erresidentzietako langileek Foru Aldundian emandakoak: https://labur.eus/egoitzak).
Hala ere, ez da soilik prekarizatu emakumeon laneko duintasuna edota zerbitzua, guztioi prekarizatu digute gure bizitzaren azken fasea. Maitasunez, duintasunez eta goxotasunez betea beharko luke zahartzaroak, eta ez fardelak aurreztea lehentasun duen enpresa baten interesen menpekoa.
Zaintzaren krisiari modu komunitario eta kooperatiboan nola egingo diogun aurre, akaso hori izango da gaur egun esku artean dugun erronka handienetakoa. Lan horretan eragile sozial anitzak saretzea ezinbestekoa izango zaigu, batez ere ikustezinak diren horiek parte aktibo bihurtuta. Txuri euskaldunon eraldaketa proiektuek akaso ez dituztelako paperik gabekoen beharrak beteko, ezta egunean 22 ordu etxe barruan lanean aritzen diren emakumeen irakurketak jasoko ere. Eta hala, bide batez, gure zapalkuntza propioak aitortzeko aukera izango dugu.
