Peluka eta toga jantzi genituen berriz ere. Eszenatokian Lope oñatiar edo aramaioarra, On Pru epailea, atsuak, baserritarrak… guztiak Bagara epaitzeko prest, bere itxiera ekitaldian. Sentimendu gazi-gozoz betetako uneak izan ziren. Urteotan bizitako une ederrak, proiektuak, erronkak… errepasatu genituen umore klabetan, hausnarketa hutsetatik harago, herrigintzan oinarritutako eraldaketa praktikan jarri izanaren sentsazioa nagusituz.
Izan ere, urteotan Bagararen bueltan proiektu oso interesgarriak gauzatu dira, proiektu puntualak zenbaitzuk, baina guztiak beharrezko dugun eraldaketa sozialerako oinarriak finkatzeko ezinbesteko. Umorez bustitako toberak ekarritako terapia kolektiboak izan ditugu (indibidualismoa egurtuz, sasi-punkitasunaz barre eginez…), baita urte luzez hain ahantzita izan dugun elikadura burujabetzaren aldeko proiektuak garatu ere; Arrasateko azoka biziberritzeko prozesu parte-hartzaileak egiteko modu horizontal eta kolektiboak erakutsi zizkigun (interes politiko-ekonomiko-ideologikoekin talka egin zuena ondoren), eta Ereindajan-ekin etorkizun oparoko lan-ildoa zabaldu zitzaigun, kontsumitzaile eta ekoizleak bertako eta sasoikoaren alde lankidetzan jarriz.
Erronka potoloekin segitzen dugu bailaran, eta burua burbuilatik ateratzen dugunean, are errealitate gordinagoak ikus ditzakegu. Debagoienan badago pobrezia, kooperatibetan ere lanpostu miserableak existitzen dira (emakumeen azpikontratatutako lanak, kasualitatez), interes ekonomikoek mugitzen dituzte erakunde gehienak, gizarte klasistan bizi gara, heteropatriarkatuak emakumeak bortxatu, hil eta zapaltzen gaitu…
Fase berri honetan aliatuak izan gaitezkeen eragile anitzak saretzeko beste aukera bat dugula uste dut, alternatiba errealetan sinesten dugunok lankidetzan aritzekoa. Bizi! berri bat, akaso.
