Hastear da udal eta aldundien jardunak geldiarazten dituen “demokraziaren festa”. Festa baino, hasi aurretik nekatu gaituen publizitate kanpaina. Herri eta lurralde batzuetan esperantzaz beteta biziko dituzte egunok, behingoaz aldaketa iritsiko dela pentsatuz, edo lau urteotan egindako lanak segida izango duela sinetsiz. Beste batzuetan, ba beno, “dagoenarekin jarraitu behar” asumituta, edota “besteak okerragoak dira” pentsatuta, guztiak frustrazio puntuaz.
Hurrengo astetan azken obrak hasten ikusiko ditugu, azken inaugurazioak egiten, azken kontratuak sinatzen. Gutxi batzuen tripak angulekin bete zirenekoak ere garai hauetan izango ziren; gipuzkoarron osasun eta poltsikoak okertuko zituen erraustegia eraikitzeko kontratuak ziren orduko negozio.
Eta beteko zaizkigu buzoiak propaganda koloretsuz. Funtsean, hautagaien argazki ederrekin batera, egin(go) dituzten obren eta azpiegituren azalpenak. Ziur herri guztietan kirolari bideratutako inbertsioak iragarriko dituztela; ezinbesteko irisgarritasunerako igogailuren bat; ume asko dauden herrietarako, parke politen bat; luxuzko etxebizitzen artean, “babes ofizialeko” zenbait bizileku; ekonomia berdea bultzatzeko-edo makro-inbertsioren bat…
Buzoian, baina, egiturazko arazoei erantzuteko proposamen ausart eta ganorazkoak topatu nahi nituzke nik: arrakala sozialei aurre egiteko egiturazko aldaketak, asistentzialismotik harago; zerga sistema eraldatzailea, aberastasunaren banaketa justurako; segregazioari aurre egiteko politika ausartak eta konprometituak… Eta, hau guztia, eraldaketa soziala bultzatzeko diskurtso eta estrategia esplizitu eta zuzenarekin. Hori guztia eta gehiago nahi nuke.
Baina badakit gehiegi eskatzen ari naizela. Akaso, porlan eta plastiko gutxiago eta espazio berde gehiago, horrekin konformatuko nintzateke.
