Tekleatzeko zailtasunekin natorkizue, osaba Inazio hil berritan. 100 urte borobilekin joan zaigu, lasai eta gehiegi sufritu gabe. Aspaldiko partez Bidanian elkartu gara, elizan lehenbizi, eta mahaiaren bueltan, ondoren. Salda, haragi egosia eta txorizoa. Ardo zuria eta beltza. Eta sentimendu kontrajarri pila. Irribarreak, maitasuna, tristura, ilusioa, oroitzapenak… lotzen gaituzten erroak. Heriotzak, ezinbestean, hutsuneak kudeatzen ikastera behartzen gaitu. Eta hutsuneak, geure burua kokatzera. Nor garen eta zer garen; nondik gatozen eta non gauden; eta, zalantzarik gabe, zertarako garen. Beno, zertarako horrek antza hartu du sermoiko edukiarekin, eta ez zen nire asmoa. Baina bai, zertarako horrek zentzua ematen dio gure egunerokotasunari. Aitortuko dizuet
Segi irakurtzen
