Oporren azken egunean ari naiz ordenagailu parean hitz solteak josi nahian, Goiberriko irakurle finek zer irakurri nahiko ote duzuen asmatu guran. Udan gure etxean zaharrak berri izan ditugu, azken hilabeteotako joerak ez dira aldatu: eguraldi lehorrarekin arduratuta, argindarraren kontsumoarekin tentuz, erosketen zerrendarekin adi… lotarako eta deskantsurako tarteak, horiek izan ditugu nobedade. Zuek ere antzera, ezta?
Nekatuta nabari dut burua, etsipenez eta beldurrez bustitako giroan. Kolapsoari buruz ari zaizkigu bat-batean komunikabideak, gauza berria ez den arren. Gogoan ditut oraindik Usurbilen Auzolan-ek antolatutako jardunaldi haiek, Joseba Azkarragari zetorrenari buruz hitz egiten aditu genion hura. 10 urte baino gehiago pasako ziren ordutik, baina badirudi ez dugula gehiegi ikasi. Komunikabideetan kolapsoa shockaren doktrina gisa erabiltzen hasi diren artean ez diogu datorrenari erreparatu… eta ez dakit oraindik gure bizitza ereduaren inguruan hausnartzeko tarterik hartu dugun. Ausardia ere behar da, egia esan, guztia zalantzan jartzeko: gauez bonbila piztetik ur txorrota zabaldu eta edatekoa izatera.
Energia eta baliabide naturalen krisiek gure bizitzak baldintzatu dituzte etengabe. 70eko hamarkadako krisialdian, 90ekoan, 2008an… eta jatorri berbera duten gerra guztiek. Baina ez dugu ikasten. Oligopolioen esku segitzen du merkatuak, eta Iberdrolak Extremaduran kolonizazio energetikoa egiten duen bitartean (irakurtzekoa Argian Urko Apaolazaren artikulua), gurean ere antzera. Lur emankorrak industriak hartu zituen lehenengo, etxebizitzek gero… eta plakak ditugu orain gure artean. Negozioa, guztiaren gainetik.
Baina kolapsoaren beldurrak ez gaitzala geldiarazi. Kontrara, bultza gaitzala txikitik eraldatzera, antolatzera, borrokatzera eta komunitatea eraikitzera.
