Kutxazain bat garbitzeagatik 31 minutu. Logela bat garbitzeagatik 2’5 euro. Diru publikoarekin finantzatutako obretan 12 ordu eta orduko 5 euro. Astean 10 orduko lan jardunak. %50eko behin-behinekotasuna denda handietan. Udaletxeetan bertakoak baino azpikontratatutako langile gehiago. Afiliatzeagatik kaleratzeak. Lan jardun amaigabeak. Komunera joateko baimena oihuka eskatu beharra. Makina hutsak.
Berogailua pizteko dirurik ez. Kontziliazioaren eta bizirautearen artean hautatu beharra. Beldurra. Nekea. Duintasun galera. Bizirauteko indarra nonbaitetik atera beharra. Inpotentzia. Bakardadea.
Baina nola kexatuko naiz ni? Gutxienez lana dut. Ondokoa baino hobeto nagoen bitartean, dena ondo. Baina gaur lanpostu duina dena bihar prekario izango da. Nirea ere bai. Eta badakit. Baina bitartean lasai nago. Iraungo dut. Jasango dut.
Ez dakit zein den biolentziaren definizioa. Baina badakit gaur egungo langileen eta lan baldintzen egoera eta zapalketa biolentzia dela. Biolentzia da gure eskubideak aldarrikatzeko beldurra izatea. Biolentzia da lan miseriarekin aberasten diren pertsonaia publikoak ezkutatu, eta gure egoeraren erruduna albokoa dela sinestaraztea: Oinarrizko errenta jasotzen dutenak. Etorkinak. Prekarietatea sufritzen dutenak. Beharbada, etorkizunean ni neu.
Eta biolentzia babestea da prekarietateari aurre egiteko Herri Ekimen Legegilea (HEL) baztertzea. Etekin ekonomikoak lan baldintzen, pertsonen, gainetik jartzea da.
