Gaur asteartea da, 13, eta “martes y trece” hitzak etengabe datozkit burura. Egun aldrebesa dudalako, beharbada. Edota atzoko entsegutik nekatuta irten nintzelako. Edo… Beno, kontua da identitatearen eta proiektu komunaren beharra izan dugula berbagai gaurkoan.
Jakingo duzuen bezala, azken asteotan Izaskun Murgia Elkarte Lirikoko kideok gelditu gabe gabiltza, entseguz entsegu. Domekan orkestrarik gabe baina entsegu luzea izan genuen, atzo orkestrarekin… Eta aste hau benetan betea izango dugu, larunbatean bertan estreinaldia dugu-eta. Eta zergatik aipatzen dudan hau guztia? Ba gaurko hausnarketarentzako (hilabete honetakoa?) oinarri eta abiapuntu aparta delako.
Elkarte Lirikoko kideok proiektu komuna dugu, helburu jakinak, taldeko kide sentitzen gara. Eta proiektu komun horretan, gure bihotza, gogoa eta indarra jartzen dugu, inongo erreparorik gabe eta irribarrez. Ahal dugun guztia eginez. Nekatuta egongo gara, ziur, baina estreinaldia ederto irten dadin, ordu pila bat sartzeko prest gaude. Eta taularatzerakoan, orduan bai izaten dela aparta! Orduan ikusten da zer nolako talde sentimendua dagoen. Guztiok gaude zain, ea koruari eta ea bakarlariei guztia merezi bezala irteten zaien. Ederra da. Talde sentimendua, lotura, identitatea, konpromisoa.
Ez da erraza konpromiso eta lotura hori herrigintzatik erakundeetara eramatea, beharbada. Baina iruditzen zait garrantzitsua (ezinbestekoa) dela erakundeko kide guztiek (edo gehienek akaso) proiektu komunarengan sinestea. Sinetsi eta ilusioz hartzea lana. Bai, lana beti da lan, baina helburu komunak izateari abantailak besterik ez dizkiot ikusten. Bereziki kooperatibetan, jabetza ere konpartitua, komunitarioa, den heinean.
Nola lor daitekeen hori? Lider onak izatea ezinbestekoa da, baina ezin dugu ahaztu norbanakoaren konpromisoa eta ilusioa ere garrantzitsua dela. Guztiok sentitu behar dugu proiektua gure, egunerokotasunean egin beharrekoak soldata baino gehiago esan nahi dezan.
