Egilearen artxiboa: Iban Perez

Hau da Nafarroa

Utzi erantzuna


Kirol
probetan parte hartzera goazenean esperientziak esan ohi digu non
gozatu ahal izango dugun antolakuntzarekin eta non ez. Azken urteetan
Nafarroara askotan gerturatzen naiz hainbat arrazoiengatik, baita
kirol probetan parte hartzera. Harrigarria izan arren eta bata
bestearen alboan dauden erkidegoak izan arren, Euskal Autonomia
Erkidegoaren eta Nafarroaren arteko desberdintasuna normalean oso
handia izaten da (salbuespenak egon daitezke).

Nafarroara
joaten garenean aldez aurretik dakigu ez gaituztela ilea hartuko
Gipuzkoan (Behobia-Donostia) edo Bizkaian (Barakaldoko duatloia)
gertatzen den bezala. Hamaika adibide jarri ditzaket: Altsasuko
Abenduaren 8ko herri lasterketa, Aritzalekuko triatloia, Arbizuko
duatloia… Baina gaurko adibidea aditzera emango dut. Larragako
Errege Krossa. Herri lasterketa bertan parte hartzeagatik eta izena
emateagatik ez duguna ezertxo ere ordaindu. Dortsala emanaz batera
eguneko egunkaria eman digute eta Kaiku markako Actif produktuak.
Lasterketa benetan polita eta kalitatea egon dena, bigarren Gontzal
Sanz gelditu da Gasteizko 2010eko Maratoi Erdiko irabazlea.
Lasterketa amaitu ostean poltsa: ur botila, Actif, iogurrak
eta buff bat. Dutxak ere nahi zuenarentzat. Eta harrigarriena sari
ematearen ondoren luntx bat!!!! (bere zozketarekin).

Horrelakoak
leku gutxitan ikusi daitezke. Egia da agian antolakuntza hauek
batzuetan beraien hanka sartzeak izan ditzaketela (sailkapenak
egiterakoan adibidez) baina kirolariari ematen zaion tratua ez da
hamarrekoa… hamaikakoa baizik!!!

Hori
guztiagatik askotan Nafarroara igande goiz batean hurbiltzea asko
merezi. Beste lurraldeetako antolakuntza batzuek ikas dezatela nola
egiten diren herri lasterketa politak eta ederrak kirolariak berak ia
ezer ordaindu gabe.

**BTR**

Andaluziarekin amesten

Utzi erantzuna


Chambao taldeko La Marik
esaten duen bezala nire sentsazioengatik utziko naiz joaten gaur
pixka bat. Jarraian kontatuko dizuet orain dela urte batzuk piztu
zitzaidan amets bat.

Orain dela urte batzuk nire
aitak edo nire koinatuak garai hauek hurbil zeudelarik familia
Andaluziara joateko proposamena egin zuen, edo gutxienez ideia hori
begi onez ikusi zen. Han etxe bat alokatu eta guztion artean
autogestioa gauzatuz opor on batzuk pasa. Orduan hasi zen nire burua
gauzak imajinatzen.

Kostan etxe bat imajinatu
nuen. Hirigintza gehiegi ez dagoen lekuren bat (hori existitzen bada
gutxienez Andaluziako kostaldean). Bertan eguraldi onargarria egingo
zuena, hotza baina aldi berean zeru urdin eta eguzkitsua. Goizero
iratzarri egingo nintzela eta balkoira irtendakoan itsasoa ikusi
haize freskoak aurpegian jotzen zidan bitartean. Gosaldu, goizean
zehar ariketa fisikoa egin ostean bazkaldu guztiok batera, siesta
bota eta arratsaldean edozein gauzetarako aprobetxatu: liburu on bat
irakurtzeko, zerbait idatzi, musika entzun…

Ametsak baina ametsak dira
soilik eta batzuetan denbora luzaroan amets izaten jarraituko dute
izaten. Ziur nago ez naizela bakarra horrelako oporrak imajinatu
dituena.

Ostegunetako pintxo-poteoak

2 erantzun


Ostiraleko Goienkarian Aratz
Losadaren iritzi artikulu bat ekartzen zuen Oñatiko zatian gure
bailaran modan jarri diren ostegun pintxo poteoei buruz. Animatzen
zien gainera Oñatiko tabernariei horrelakoren bat aurrera eramateko
gure herrian tabernatan lagunartean ibiltzeko giroa jaitsi egin
delako. Aurretik gaizki oroitzen ez banaiz Ostiraleko Goienkariak
artikulu sakon bat argitaratu zuen honi buruz baita ere.

Ez noa ukatzera horrelakoak
ekintza onak direla kaleei bizitasuna emateko. Baina zergatik iritsi
dira neurri hauek hartzera gure bailarako tabernariek edo
Gasteizekoek? Arrazoi nagusia dirua irabazten dutelako, ez balitz
errentagarria ez lukete horrelakoak bultzatuko. Bigarren maila batean
gelditzen dira kalea girotzeko edo jendea tabernetan kontsumitzeko
animatzeko… bai badakit tabernariek argudio hauek erabiliko
dituztela baina gogoratu Ebro ibaia igarotzean ostegunetako pintxo
poteoak estatuko edozein tokitan aurkitzen ditugula asteko egun
guztietan!!! Eta soilik tragoa ordainduta! Gainera zerbitzariek
beraiek eskaintzen dute tapa edo pintxoa.

Honek zera pentsatzera eraman
dit. Gure inguruan taberna giroan ibiltzeko inoiz baino giro
okerragoa dago. Arrazoi nagusia, prezioak. Ez da normala kafe
amerikar batengatik euro eta 40 xentimo ordaintzea edo te gorri
batengatik euro eta 60 (merkatura joanez gero euro batekin 20 te edo
kafe amerikar erara prestatu daitezke). Edo harrigarriagoa dena,
urtero produktuen kostua igotzea.

Onartzen dut tabernek
negozioa egin behar dutela eta errentagarritasun bat atera
zerbitzarien soldatak, kostuak, produktuak… ordaintzeko. Baina
tabernak ez dira izan behar gutxiengo batek irabazteko eta
gehiengoak ez izateko nora joateko lekurik. Prezioen politika
umilagoa izango balitz ziur askoz gehiago beteko liratekeela
tabernak, ez soilik bikoitza… hirukoitza eta laukoitza ere. Adibide
garbi bezala Lizarrako plaza izan dezakegu. Bost-sei taberna daude
eta guztiek dute terraza. Batek soilik ditu prezio merkeak… jendea
esertzeko taberna horretako terrazan ilara egin behar izaten du, eta
harrigarriena da itxaron egiten duela!!!

Uste dut zerbitzuen politika
bat ez badute aldatzen egungo tabernek kaleak soilik eguraldi ona
egiten duenean izango dela herritarrentzat…

Testu prozesatzailearen pantaila txuriak ez gaitu garaituko

Utzi erantzuna


Orain dela aste batzuk Iban
Arantzabalek aipatzen zuen bere blogean blogosferan sorkuntza gutxitu
dela eta geroz eta gutxiago idazten dela. Horren arrazoi nagusi
adibidez bizitza erosoago egin dezaketen tresnak asmatu direlako izan
da, twitter web guneaz hitz egiten dugu. (gutxi gora beherako sintesi
labur-laburra, zerbaitetan huts egin badut Ibanek berak zuzendu
dezala).

Arrazoia ematen diot aipatzen
duenean idatzizko sorkuntza hori gutxitu egin dela baina aldi berean
gizartearen parte hartzea interneteko leku ezberdinetan areagotu egin
da (sare sozialak, foroak, blogak…).

Niri ere gertatu zait. Orain
egia da gehiago egon naitekeela bai facebook-en (hemendik aurrera
bihotzez aurpegi-liburua deituko diot batzuetan) eta baita twitterren
ere. Ez naiz maiz egoten leku honetan azkenaldian, horren froga nagusia blog
honetako artxiboa ikustea besterik ez dago.

Zergatik batzuetan maizago
idazten dudan eta beste batzuetan aldiz ematen du desagertu egin
naizela lurretik… musikan egon daiteke erantzuna. Gaur Nahikarik
idatzi du aspaldian ez dela agertu goiena.net-eko blogosferatik, nik
neuk antzerakoa aitortu dut orain… Idazten dudanean musika ikusten
dut. Beethoven-ek izugarrizko sinfoniak sortu zituen gorra izanda.
Piano baten aurrean ez zuen musika egiteko tresna bat soilik ikusten
musika baizik. Testu prozesatzailearen pantaila txuriaren aurrean ez
dut ikusten pantaila txuri bat, erregela batekin albo batean eta
goian beste bat, hainbat aukera letra motak aldatzeko edo zutabeak
jartzeko… Partituraren hasiera dago hor. Batzuetan rock gogorra edo
heavy metal-a egiten dut gogor kritikatuz egunerokotasunean ikusten
ditudan zenbait gauzetan, beste batzuetan rap-aren bitartez ironia
erabiltzen dut zenbait gauza salatzeko, El sobrino del diablo
izan naiz behin edo beste humorea erabiliz egunak alaitzeko… Baina
idazten dudan oro melodia batean amaitzea nahi dut. Batzuetan kanta
hobeagoak egiten ditut, beste batzuetan altxorren oroitzapenean
gordetzekoak eta inoiz gehiago berriro ateratzekoak. Baina bizitza
bera ere horrelakoa da. Batzuetan ahaztu ezinezko egunak izaten
ditugu eta beste batzuetan berriz ohera sartu bezain pronto ahaztu
nahi ditugunak.

Momentuz leku xume honetatik
ez gara Bruce Springsteen izatera iritsiko, baina edonori iribarre
bat ateratzen badiot edo gogoeta prozesu bat bultzatzen badut
hastera, horrekin konformatuko naiz. Eta bitartean kantautore
bakarlari bat izango naiz munduan gora eta behera dabilena.

Alde ilunean bidaiatzen

Utzi erantzuna

Normal
0

21

false
false
false

ES
X-NONE
X-NONE

MicrosoftInternetExplorer4


/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Tabla normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:”Calibri”,”sans-serif”;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:”Times New Roman”;
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}

Gasteizko tranbia ia egunero erabiltzen dut.
El Pilar auzotik hiri erdialdera joateko dagoen garraio publikorik hoberena da.

Tamalez agintariek ez dute begi onez ikusten.
Ez dela errentagarria diote. Ondorioz etorkizunean Patxi Lopezen gobernuak ari
dira jada pribatizatzeko ideiarekin (uste dut hurrengoek ere iritzi bertsukoak
izango direla), bai garraio mota hau baita ere garraio publiko osoa ere (ez
bazegoen nahiko pribatizatua).

Baina erreforma bortitz hauek gauzatu baino
lehen biztanleei pixkanaka sartzen digute pribatizazioa garraio honetan. Dirua
beharrezkoa denaren aitzakiarekin tranbia era askotako publizitatez estaltzen
dute: supermerkatuak, telefono mugikorreko konpainiak, udaletxeko propaganda…

Pasa den astean zerbait harrigarria ikusi nuen
tranbia hauetan. Alderdi Popularreko iragarkiarekin jantzi zituzten zenbait
bagoi. Gauzak oso gaizki egon behar dira kontuan izanda Gasteizko Udaletxean
eta Eusko Jaurlaritzan nork agintzen duen ikusita… beno bale, ongi pentsatuta
normala da Alderdi Popularraren iragarkia ikustea garraio publiko bat
estaltzen.

Oraindik ez dut aukera izan hauetan joateko
baina zenbait galdera morboso egin dizkiot nire buruari. Tranbia horietan
sartzea Luke Skywalker bezala sentituko gara Heriotzaren Izarraren barnean?
Alde ilunera pasako gara eta Espainiar konstituzioa hil arte defendatuko dugu sexu
berdineko elkarketak debekatuz? Pixka bat morboa ematen dute erantzun
posibleek, bitartean tentaziotik at mantenduko naiz.

Agian datorren astean izaeraz beste pertsona
bat izan naiteke… bizarra eginda, ilean gomina badaukat, traje eta gorbatarekin
ikusten banauzue eta lepo inguruan puntuko jertsea badaramat jakin ezazue
bizitzako alde ilunera jauzi egin dudala. Zergatia? Emaiozue buruari buelta
batzuk…

ZOR10NAK

Utzi erantzuna


Gaur Goiena komunikabide
zerbitzuak 10 urte bete ditu. Arratsaldean izango da eguneko
momenturik garrantzitsuena komunikabide honentzat baina jada urtemuga
ospatzeko berritu dute beraien web gunea.

Arrotzetik
egunerokotasunean txertatua

Aitortu behar dut orain dela
10 urte zerbait arrotza suertatu zitzaidala Goiena. Oñatira ez zen
iristen katearen irudiak, Ostiraleko Goienkarian gure herriaren gora
beherak ez ziren azaltzen beste herri batzuk bezala. Azken finean
produktu arrotz bat zen, kontuan izanda ordura arte editatzen zen
euskarazko egunkari bakarra, Euskaldunon Egunkaria, etxera sartzen
ere ez zenean.

Baina poliki-poliki ohiko
bilakatzen joan zen. Ostiraleko Goienkarian negoziazio batzuen
ondoren Oñatiri bere zatia ematen hasi zitzaion, Goiena Telebistaren
irudiak iristen hasi ziren Oñatiko etxeetara.

Pausorik garrantzitsuena
agian komunitateari zabalduta dagoen komunikabide zerbitzu bat dela
esango nuke. Bere arduradunetako batek beti azpimarratzen duen
bezala, Goiena zu, ni eta debagoienean bizi garen milaka biztanleak
gara. Herritarrek osatzen dugun zerbitzu bat da. Beti puntako
teknologiak erabiliz goiena.net blog komunitatea egitea erabaki
zuten. Han sartu nintzen ni. Urte gutxiren baitan arrotza zen
produktu bat ohiko bilakatu zen nire bizimoduan eta harrezkero
gehiago ezagutzeko aukera izan dut.

Esan dezaket Oñatin
ostiraletan nagoenean Ostiraleko Goienkaria sukaldean hartzea kafe
bat daukadala alboan ohitura bilakatu zaidala. Gainera astelehenetan
prentsa euskaraz irakurtzeko aukera bakarra Asteleheneko
goienkariaren bidez izaten da. Herrian edo bailaran banago erosi
egiten dut.

Talde profesional bikaina

Izugarria da Goiena bezalako
komunikabide txiki batek (fisikoki) nolako indarra izan dezakeen
gizartean. Oraindik ondo oroitzen dut Egunkaria itxi zuten egunean
nola bidali zuten Julen Iriondo Martin Ugalde kulturgunera handik
berriak egiteko. Edo Udal hauteskunde batzuetan zelan bidali zuten
kazetari bat Jabier Baltzak sailburuak botuen kontaketen gora beheren
berri ematen zuen leku beretik konexio zuzenak egiteko eta horien
berri emateko.

Talde profesional bikaina eta
are garrantzitsuagoa dena, gertukoa. Lasai asko solas dezakezu maila
berean Iban Arantzabal edo Xabi Urtzelai batekin. Gaur egun
kazetaritza arma arriskutsu bat ari bilakatzen ari den neurrian,
batez ere kirol kazetaritza, horrelako lan talde bat gurean egotea
bailarari soilik on egin diezaioke.

Gauza gehiago esatea
hitzez ziurrenik euskal kulturgintzan eta komunikabideetan esan
direnak errepikatzea izango litzateke. Beraz nire partetik soilik
Zorionak eta ea beste hamar urte hain osasuntsu betetzen duzuen!!!

Altxorrak larunbat gauetan

Utzi erantzuna


Azken aldian ez naiz gauetan
kalera ateratzen. Ordenagailu aurrean igarotzen ditut eguneko azken
momentuak ohera joan aurretik. Batzuetan ordu txikiak arte (jende oso
interesgarria aurkitu daiteke ordu horietan sarean barrena). Hori
osasungarria den, fisikoki eta mentalki, beste egunen batean
eztabaidatuko dugu.

Lehengo larunbatean Gasteizen
geratu nintzen. Igandean ez nuenez ezer egitekorik lasai asko geratu
ahal nintzen ordenagailu aurrean baita hurrengo egunean prisa gabe
iratzarri. Gaueko momentu horietako batean ordenagailuko idazmahaia
arakatzen nenbilela musika lista bat gordeta nuela aurkitu nuen.
Sorpresa galanta eraman nuen artxibo hori ireki nuenean. Hilabete
ugari neraman hango kantuak entzun gabe. Gehienak oroitzapen onak
ekartzen zizkidaten (Lor – Zure doinua -, The Killer – All These
Things that I´ve Done -, Bide Ertzean – non dira-,…). Zabor
pixka bat ere bazegoen (TATU eta UPA Dance adibidez). Orokorrean
oroitzapen positiboak ekartzen zizkidaten kantuak ziren.

Harrigarriagoa izan zen
beranduago gertatu zitzaidana. Disko gogorreko artxiboak arakatzen
nire eboluzioaren argazkiak aurkitu nituen, benjamin mailatik orain
dela hiru arteko lau-bost bat testigantzarekin. Dokumentu horiek Top
Secret bezala kalifikatuko ditut eta urte askotan ez ditut
argitara emango nire ingurukoen artean (batzuetan maltzurkeria maila
igo egiten zait, batez ere larunbat gauetako ordu txikietan).

Baina harrigarriagoa atzo
gauean gertatu zitzaidana. Ordenagailu aurrean egon ordez telebista
aurrean nengoen. Azken kate aldatzea egiten ari nintzen ohera joan
aurretik. Gaueko hamabiak iristeko minutu gutxi falta ziren.
Horrelako batean LTDko kanal horietako batean pelikula bat bota behar
zutela iragarri zuten: Regreso al Futuro III. Mitikoa. Nire
ustez ikusi beharreko pelikula. Egia da ez dela goi kalitateko
zinema. Publiko gazte bati zuzendutakoa dela baina gidoi aldetik
bikaina da. Gainera Delorean autoa esaten badugu zuzenean lotzen dugu
trilogia horrekin marka hori.

Noski. Geratu egin nintzen
ikustera. Erabaki erraza izan zen. Gainera pelikula horrek amaiera
duin bat ematen dio triologiari. Michael J. Fox bere osotasunean
ikusteko aukera izan genuen pelikula horietan. Uste dut, badakit
atrebentzia handia izango dela, 90. hamarkadako Michael J. Fox XXI.
Mendeko Jack Black dela. Baina horri buruz hitz egingo dut beste
egunen batean.

Orain astebete itxaron
beharko dut beste altxorren bat aurkitzeko… edo lehenago aurkituko
dut???

Arretxeren munduan barneratzen

Utzi erantzuna


Hilabete polita daukat
aurretik. Zorionez edo zoritxarrez denbora libre asko daukat. Horrek
esan nahi du lehen ezin nituen gauzak egin orain aprobetxatu beharko
dudala horiek gauzatzeko.

Gauza horietako bat
irakurtzea izango da. Asko irakurtzeko aprobetxatuko dut Urriko
hilabetea. Esku artean adibidez Haruki Murakamiren De qué hablo
cuando hablo de correr daukat. Idazle baten memoria liburu bat
kontatzen diguna nola lagundu dion korrika egiteak bere eguneroko
jardunean.

Baina pertsonalki zitarik
garrantzitsuena hilabete bukaeran izango dut Iruñean. Elkar
Megadendan 27an arratsaldeko seiak inguruan Jon Arretxeren Sustrai
Beltzak liburuaren berrargitalpena aurkeztuko dut, autorea alboan
izango dudalarik. Horregatik hilabete honetan Arretxeren obra batzuk
irakurriko ditut. Bere bidai munduan barneratuko naiz eta
entretenigarriak egingo zaizkit kontatzen dituen istorioak. Hori
badakit aurretik autore hau irakurrita dudalako. Bere hasierako
lanak, humorezko nobelak (ostegunak, ostiralak eta larunbatak) eta
nobela beltzak (Manila Konexioa eta Kleopatra) hartuko ditut
aurkezpenaren ardatz bezala. Gauzak ondo egin nahi ditut. Uste dut
esperientzia polita izango dela eta oso aberasgarria. Lehen aldia da
horrelako erronka baten aurrean nagoela.

Aurrerago idatziko dut ea zer
moduzkoa iruditu zaidan liburu aurkezle paperean aritzea. Noski nahi
baldin baduzue Iruñera hurbildu, gonbidapena mahaigainean eta
luzatuta dago (ez dakit pintxoak eta ardoak egongo diren -horrek
jendea erakarri egiten du-, baina liburu baten aurkezpena bizi dugun
krisi egoeran kulturarentzat notizia on bat dela uste dut, batez ere
euskal kulturarentzat). Beno askoz gehiago luzatu gabe, esandakoa,
Arretxeren mundura murgiltzera noa.

Deja Vú Calellan

Utzi erantzuna


Gaur idazteko gai zail bat
aukera dut. Arrazoi nagusia: aste bukaeran bizi dudana zaila egiten
zaidala hitzekin azaltzea. Deja vu bat bizi izan dut Calellan.
Dakizuenez iaz han egon nintzen bertako lehenengo Iron Man
distantziako Challenge Barcelona – Costa Maresme izeneko proban.
Errelebo modalitatean parte hartzen. Aurten bueltatzea suertatu zait.
Oraingo honetan triatloiko epaile bezala. Aukera iragan ostiralean
agertu zitzaidan, irailaren 24ean. Euskadiko Federazioko kide batek
idatzi zidan epaile ofizial baten beharra zeukatela Calellako proban.
Nire egutegiari begiratu ondoren argi geratu zitzaidan ostiraletik
astelehenera arte iraungo zuen bidaian aukera izango nuela joateko.
Beraz asko pentsatu gabe baiezkoa eman nion eskaintza horri.

Ez zen izan ordubeteko lana,
16 orduko lana gutxi gora behera. Ez nituen triatletak hoteleko
balkoitik ikusi igerian goizeko zazpi eta erdietan, bizikletak zeuden
tokira goizeko seietan nola sartzen ziren ikusi nituen. Ez nuen
barnetik eta kanpotik ikusi txapelketa, ikuspuntua aldatuta nuen
baina hala ere ibilbide guztiak ikusi nituen (korrikakoa eta
bizikletakoa). 22 ordu jarraian lo egin gabe (nire errekorra berdindu
nuen). Oñatiko jaietako aste bukaera onena galdu nuen… Baina
merezi izan du. Beste behin horrelako aukera ematen badidate eta
posible baldin bada, erantzuna berdina izango da.

Bizitzan gutxitan maitemindu
naiz. Aste bukaera honetan berriro ikusi dut egoera horretan nagoela
mediterraneoko hiri honekin. Maite dudan kirol bat da triatloia.
Barnetik bizitzea aukera ahaztezina izan da. Ez ditut erraz ahaztuko
14 orduko bidaian zehar egindako barreak Javi eta Jon Anderrekin. Ez
ditut erraz ahaztuko bizitako laguntasuna, egindako lan orduetan
ikusitako irudi ikusgarriak eta Calellako giroa.

Calella, datorren urtean han
izango nauzu (edo hori espero dut gutxienez). Beraz gaurkoz agurtzen
naiz. Gabon, zorte on eta hurren arte.

Bizitzako pasarte arraro batzuk (II)

Utzi erantzuna


Situazio baten berri ematera
noa (berriz). Euskal Herriko Unibertsitateak Arabako kanpuseko Koldo
Mitxelena liburutegian gertatu da (bai irakurleok, liburutegiak eta
zerbitzari batek dugun harremana maitasun-gorrotozkoa dela dirudi).

Iraila hasieran abuztuan
maileguan hartu nituen liburu batzuk itzuli nituen. Zoritxarrez nire
intereserako itzul egunetik kanpo. Horrek zer suposatzen zuen? Isuna.
Ezinezkoa egingo litzaidake liburuak maileguan atera handik egun
batzuetan. Atzeratutako egun bakoitzarengatik bi eguneko isuna
jartzen dute (gutxi gora behera hamabost-hogei eguneko atzerapena
pilatu nuen). Banekien isuna oso handia izango zela eta ez nuen
galdetu zenbatekoa zen lotsarengatik. Aukera nuen etxean web orriaren
bitartez horren jakitun izatea.

Astebetera gutxi gora behera
ausartu nintzen begiratzen ea zenbatekoa zen nuen isuna. Nire
harridurarako liburuak hartzeko baimendua nengoela adierazten zidan
Euskal Herriko Unibertsitateko bibliotekaren atariko katalogoak.
Pentsatu nuen lehen gauza izan zen udatik etortzerakoan amnistia bat
bezala ezarri zidatela eta isuna (aitortu beharra daukat merezita
nuela) barkatu egin zidatela.

Beraz panorama honen jabe
eginda, nahiko ilusionatua liburutegira bueltatu nintzen eta
bizpahiru alerekin egin nintzen. Zein izan zen nire sorpresa
maileguan hartzera saiatu nintzenean. Mostradoreko emakumeak esan
zidala urriaren hirura arte ezin nuela libururik hartu!!!

Baina harrigarriagoa dena
gaur gertatu zaidana izan da. Bi emakume zeuden mostradorean. Biak
leku horretan berriak uste dut, edo gutxienez nik ikusi gabeak.
Kuriositatearengatik edo bigarren iritzi bat nahi nuelako (bigarren
teoria honek indar gehiago izan dezake egunaren orduaren arabera)
galdetu diet ea noiz arte ezin nuen hartu libururik. Nire
harridurarako esan didate ez nuela isunik!!! Eta situazioa pixka bat
azaldu diet nahiko labur. Adierazi diet lankideak esan zidala
datorren hilabeteko hirugarren egunera arte ezin nuela hartu
libururik. Sakonago aztertu dute kasua eta gauza arraro bat agertu
zaie: leku batean aipatzen zuela isunik ez nuela (bibliotekako
katalogoan) eta beste lekua batean isuna banuela (beraien
ordenagailuko datu basean edo antzerako programa informatiko batean).
Zorionez isuna kenduko didatela esan dezaket eta X espedientea
telesaileko gidoi baten antza duen kasu hau aztertuko zutela agindu
didate (agian erantzun gabeko galdera bat sortu du kasu honek –
nonbaitetik zaintzen gaituzte???).