Zarautzera bueltan oporretatik, egin nituen lehenengo gauzen artean, Garoa liburudendaren gune berria zelan gelditu den ikustera joatea izan zen. Bisita hartatik bi libururekin itzuli nintzen etxera (mila esker Olatz eta Imanol), eta gaurkoan lehendabizikoa komentatuko dut, Uxue Razquinena.
Ikusita neukan egunkaritik eta sareetatik, sekulako izenburu erakargarria zeukan, harrigarria gazteleraz izatea, eta harrigarriagoa fisikoki ikustea, hain txikia. Bai, atal laburrez osatutakoa da, harribitxiz betetakoa. Zati esanguratsuak azpimarratzeko ohitura daukagunok, gero errazagoa dugu topatu, komentatu eta zabaltzeko.
Lehenengoarekin asko identifikatu naiz, horixe bera sentitu nuen anaia-arrebekin gure ama hil zenean: “La pérdida que compartíamos nos alejó de inmediato” (jatorrizkoan mantenduko ditut aipuak, aldatzeagatik). Zorionez, bizitzak beti ekarri ditzake topaguneak eta birtopatzeak, eta gure kasuan berriki topatu genuen oso on bat.
Aukeratutako bigarren aipua, ahaztearen aldeko ihesbidea da: “Los mejores días son aquellos en los que no recuerdo que he tenido madre“.
Hirugarrenarekin, doluaren pasarte baten deskribapen bikaina dator, nire ustez askok zeuen bizipenarekin identifikatuko duzuena: “Recuerdas todo lo que viviste de forma menos nítida cada vez, porque pertenece a otro tiempo, como si fuera la vida de otro, y eso te duele, te entristece“.
Barrearen eta pozaren aldeko aldarria: “El día que me permití reir como no lo había hecho desde que murió mi madre“.
Beldurraren irudi ezin hobea: “El miedo es un balón enorme en una habitación minúscula“.
Jorge Nagoreren aholkuarekin (MHHH) oroitu naiz bertze honekin: “Ahora no soy capaz ni de escuchar de nuevo tu voz, tenía que haberte grabado“.
Hauxe sentitu dut nik bereziki ama hil zenetik, duela 10 urte: “Ahora cada vez que hago algún viaje, por ejemplo, pienso ojalá llegar a casa y poder contártelo o poder llamarte, como hacía antes“.
Aurten ere ezin izan diot amari deitu udako bidaiatik bueltan. Aurten liburu hau topatu dut. Imanolek erran zidan Uxue Garoara ekarri nahi duela honen inguruan solasteko eta Flor Illarramendi (haren ama) modu batean omentzeko.
Inshallah!
PD.- “Ama hil zaigu” (“Hamabostean behin” podcast #7)
