Elurtea urte hartan luzatu zen normala baino dezente gehiago. Egia esan, normal hori ezerezetik oso hurbil dago azken hamarkada bi hauetan. Haurrak eta nerabeak ginenean, 4-5 elurte izaten genituen, astebete inguruan irauten zuelarik bakoitzak. Pittin bat gehiago ere inoiz.
Azaroan ekin zion elurra botatzeari 2047 hartan, eta ez zen gelditu martxoa arte. Berbaz berba. García Márquez-en Macondon eurite surrealista harekin bezala jazo zen. Umeek eta txakurrek gozatu zuten egoera bereziki, bakarrak izan zirela ez esatearren. Traumatologoak ere pozik egon ziren, dena esan behar baldin badugu. Sekula ez zuten hainbeste protesi ipini hainbeste aldakatan. Arnas aparatuko espezialistak ere galtzak bete lan ibili ziren, aurreko bi pandemietan legez, gutxi goiti-beheiti. Saramagoren heriotzaren aldizkakotasunak gogora ekarri zituen egoera sinestezinak.
Erraketetan ibiltzea txirringa erabiltzea bezalakoa bihurtu zen bortz hilabete euretan. Bekalarreko marmartienak ere erraz eta gustura ikusten genituen egunerokoan, hasierako purrustadak gainditurik. Eta ez soilik Bekalarren, hiriburuetan be, baita Europako bertze herrialde batzuetan be berdin gertatu zen. Iruñean, aurreko mendeetako elurte eta izotzen oroimen kolektiboan zegoena berpiztu zen, hizkuntza berarekin jazo zenaren moduan. Bilbon, non itsasadarra ixixa lehortu egiten zen azken hamarkadetan, txundituta ikusi zuten zelan izoztu egin zen eta jendea patinatzen ibiltzen zen gainetik. Hartzak ere itzuli ziren, Urkiolara adibidez. Oso hankabiko gutxik ikusi ahal izan zituen, leizeetan sartu zirelako hibernatzeko, kontua luzatzen zela ikusita.
Nehork ez daki errepikatuko den ala ez. Bortz axola. Dakidan bakarra da anitz disfrutatu dugula, zakurrek eta haurrek bezala.
