Itxaro Bordak izandako antzeko sentsazioekin gelditu naiz ni ere “Hind Rajaben ahotsa” pelikula lehengo larunbatean herriko zineman ikus-entzun ostean. Aurtengo filmik gogorrena? Ziur aski. Shockean atera ginen Modelotik lehengo egunean. Okerrena benetako istorioa delako. Okerragoa delako ahotsa entzutea irudiak ikustea baino.
Neskato txiki baten istorioa da dokudrama honetan kontatzen dutena. Gazako milaka istorioren artean bat, izen-abizenekin. Ume bati holakorik gertatzeak kolpatzen du, baita ustez zibilizatua den herrialde bateko armadak zibil desarmatuen aurka izugarrikeria haiek egiteak ere. Ez Bibliako Itun Zaharreko garaietan, ezta Erdi Aroan ere, XXI. mendean baizik. Mutu lagatzen zaitu ahots fin hark, deskribatzen duen infernuak K.O. lagatzen zaitu.
Irudien menpekotasun handia dugun garai haietan, hau bezalako lanak oso estimatuak ditut. Behin baino gehiagotan kontatu dut nola ibili nintzen behinola dokumental bat ikustearen atzetik. Norbaitek egin zuen anaiaren omenez, Himalaian hil zena, dolu hartatik. Hainbat urte eta gero, norbait hura ezagutzeko zorte handia izan dut, azkenik. Andoni Ormazabal zen, Xabiren anaia, eta “Lehoinabarraren aztarna” izenburua dauka berak egindako dokua. Argazkiez eta irudiez gain, Xabiren ahotsa da lanaren zutabea, irratian egindako elkarrizketetatik ateratakoa. Plazer handia izan zen, halaber, Andonik parte hartu izana MHHH gurean, Xabiren omenez berriz ere.
Iñaki Otxoa de Olza da “Mendian hil…”-en agertutako beste protagonista bat, ‘in memoriam’. Eta berari buruzko beste dokumental bat da “La voz de Iñaki”. Berriro ahotsa ardatzean. Eta berriro Jorge Nagore-ren hitzak: “Grabatu zure gertukoen ahotsak, ez badituzu. Haiek jakinda ala ez, hori gutxienekoa da”.
Garaiz zaude.
PD.- Zerikusi al dauka Hind Rajabek Xabi Ormazabalekin edo Iñaki Otxoarekin? Oso gutxi esango nuke, eta pentsatu baino gehiago, aldi berean.
