Iritsi dira liburuak! Pasa den astean aipatzen genuen bezala Nire Etxeko Leihoan Libros de Ruta argitaletxeari eskari bat egin nion: bere azken nobedadea eta Espainiako Vueltaren kronika Simon Rufo kazetariaren eskutik.
Nola iritsi den jakin nahi badezu, jarraitu irakurtzen…
Unboxing – Libros de Ruta abuztuko eskaria
La historia del ciclismo en 80 días – Libros de Ruta – Portada
Berriro bueltatu naiz Libros de Rurta argitaletxeko pasiloetara. Abuztua ez da izaten nobedadez betetako hilabetea liburuei dagokienez. Egun berezia izaten dira askok oporretan aurkitzen dugulako gure burua eta ziurrenik udarako irakurketa aurretik aukeratutak izaten ditugulako. Baina aipatutako argitaletxeak 2017 urte honetan dagoeneko 3 publikazio aurrera eraman ditu eta azkena hil honen 16an jarri dute salgai.
Kasu honetan La historia del ciclismo en 80 días argitaratu dute. Irudi edo marrazki ezberdinak erabiliz, 80 istorio txiki baina handi aldi berean kontatzen ditu liburuak. Nire ahultasunetako bat hori da: gauza handiak kontatzen dituzten txikitasunak. Ziurrenik horregatik hainbeste gogo atzo arratsaldez erosketa hori egiteko.
Azken urte hauetan asko irakurri badut ere, gauza asko artikuluak, prentsa eta abarrak izan dira. Liburuak esku artean ez ditut izan nahi beste (mesanotxean nahi ditudanak azkarregi pilatzen zaizkit, baina uste dut hori askori gertatzen zaigula).
Oiartzungo edo erakurleak literatur taldeetan ibiltzeak noizean behin eraman nau euskaraz idatzitako liburuak eskuetan izatea (baina gehienak, aitortu behar ditut, ez ditut bukatu. Zin dagit 2017-2018 denboraldian hori aldatzen saiatzea).
Azkenaldian gogoekin nenbilen euskal literaturak euskeraz eman duen lanen bat esku artean izateko. Oiartzungo liburutegian aurkitu nuen Txistu eta biok, Juan Luis zabala idazle Azkoitiarrarena 2016an argitaratua XLI- Irun Hiria Kutxa Literatur Saria jaso ostean. Jarraitu irakurtzen
Ez badut aurkitzen gustoko dudana edo irtakurtzean nahiko nukeena sortu behar bada, orri txuriari aurre egiteko aukera paregabeak dire literatur lehiaketak.
Esperientziak erakutsi dit gainera: hobe helburu bakarrean zentratu 3,4,5 edo… –tan baino. Probabilidadeak ondo egiteko altuagoak dira lehenengoan bigarrengoan baino.
Gauzak horrela uda honetan erabaki pertsonal txiki bat hartu nuen: gutxienez literatur lehiaketa batean parte hartzea (blog hau biziberritzeaz gain). Jarraitu irakurtzen
Amaitu du iritzi zutabeak idazteari Anjel Lertxundi oriotarrari Berria egunkarian. Apirilaren 9an igandez eman zitzaion amaiera ia 15 urteko egunerokotasuna bati eta milaka euskal irakurleek Hitz Beste atala irakurtzeari.
Hortik ondoriozta dezakegun gauzetako bat: disziplina handiko gizona da Anjel. Gainera ez du txoko txuri hori bakarrik bete, azken urteetan sortutako literatur obrak ere kontuan hartu behar dira.
Lagun batek esan zidan: “Anjel Lertxundi da Euskal Herrian dakiena egunero X ordurako Y hitz kantitatea izan behar duela prest Berriako erredakziora bidaltzeko”. Eta horrela imaginatzen dugu idazlea. Egunero X orduan Y hitz bidaltzen e-mail bidez erredakziora berdin du zein tokitan egonda.
Zenbat ideia eman ditu EGA idatzietarako? Zenbat ikuspuntu hamaika gaien inguruan? Eta orain?
Hau da Anjel-ek bere azken zutabean idatzitakoa Hitz Beste txokoan Berria-n: Ez Adiorik.
Iritsi behar zuen, baina iritsi behar zuela jakiteak ez dizkit nahigabea eta nostalgia arintzen. Ia hamabost urte pasatu eta gero, nire azkeneko zutabea du berripaperak, azkenekoz ari natzaizu hitz beste egiten, irakurle. Lagun zintzoak izan zaituztet bidean, ez daukat esker ona besterik. Bizitzan —bizitzaren parte ditut zutabeok— galdera batek kitzikatzen nau: mundua estutzen ari naiz ala mundu zabal, aske, arnasgarria bilatzen eta eskaintzen nabil nire eguneroko lanean? Espazio pertsonala, munduan egoteko eta bizitzeko behar dudan espazio ahalik bizigarriena partitzen saiatu naiz zuekin. Eta librea izan naiz ahalegin horretan, ez nau inork mendrenaren mendrenik ere behartu: irakurleak bilatuko zuen seguraz ahulezia franko nire lanean, baina nireak izan dira hutsok, ez inork behartuak.
Nekeak, errutinaren sitsak, errepikatzeko beldurrak faktura ordainezina pasatu aurretik agurtzen zaituztet. Zor nizuen hainbeste. Ez adiorik.
Eta zutabegile kolegek eman dioten agurra (Miren Amurizak eta Angel Errok).
*Zutabea hemen erreproduzitzea posible izan da CC lizentzia duelako.
Azken egunotan edo asteetan bi liburu izan ditut eskuartean. Bata David Millar txirrindulariaren Pedaleando en la oscuridad. Beste Kilian Jornet-en Correr o Morir. Sentsazio desberdinak utzi dizkidate.
Txirrindulariaren kasuan bere istorioa kontatzen du. Bere gaztaroa profesionaletara heldu arte eta zelan erori zen doping-aren munduan (esateko era bat). Kontra azalean azaltzen du aipatuko duela zergatik txirrindulariak legez kanpo dauden sustantziak erabiltzen dituzten beraien emaitzak hobetzeko. Baina sentsazioa daukat ez diola erantzun osoa ematen horri. Aipatzen du doping-aren kontuaz inguratuta bizi zela, eta horrek presentzia badauka txirrindulariek ez dutelako salatzen omen da. Gaur egun badirudi doping-aren aurkako irudia bilakatu da txirrindulari britainiarra.
Sentsazioa utzi dut berak kontatzen duena omen dela bertsio zuzena. Eta orain egiten duena dela zuzenena.
Sentsazio gozoagoak utzi dizkit Kilian Jornet-en liburuak. Bertan azaltzen ditu berak bizitako zenbait abentura. Eta ondorioz gogoetak ere egiten du. Adibidez galdetzen da zergatik egiten duen korrika, norentzako. Eta berak zituen mitoak gainditu baditu orduan zer gelditzen zaion…
Hitz gutxiago idatz dezaket azken liburu honen inguruan baina sentsazio goxoagoa utzi dit gorputzean.
Azkenaldian kirolaren inguruko liburuak bilatzen ari naiz. Hurrengoa Lance Armstrong-en Mi vuelta a la vida eta Miguel Indurainen inguruko bat izango dira. Abuztua, Frantziako Tourra amaitu ostean eta Olinpiar Jokoak, Donostiako Klasika ospatu eta Espainiako Itzulia hasiko diren hilabetea aproposa izan daiteke horretarako.
Gaur urteko azken eguna. Askok ohitura dute korrika egiten amaitzeko gure lurraldean ospatuko diren San Silbestre lasterketa desberdinetan (Hego Euskal Herriko datuak: 1 Araban, 9 Bizkaian, 19 Gipuzkoan eta 9 Nafarroan). Gaur ez dut parte hartuko inongo San Silbestretan medikuak aholkatua. Kontuan izanda ez daukadala gauza handirik irabazteko kasu egingo diot. Hori bai, 1ean goizean-goiz eta txintxo-txintxo entrenatzera aterako naiz kalera 🙂
Kontuak horrela gaur mesanotxean ditudan liburuak aipatuko dizkizuet. Eta aldi berean gomendatu. Urtea amaitzeko edo hasteko era ona izan daiteke liburu bat irakurtzearena.
Euskal literaturari dagokionez eskuartean Joseba Sarrionandiaren Narrazio Guztiak (1979-1990) eta Harkaitz Canoren Twist. Biak 2011. urtean argitaratuak. Lehena liburuaren izenburuak aipatzen duen bezala erbestean dagoen autorearen lanen bilduma bat da, egokitua edo berritua garai berrietarako. Hasiera eman diot eta pinta ona dauka. Canori buruz ze esan dezakegu? Orain dela bi urte baino gehiago istoriorik argitaratu gabe eta badakigu kalitate handiko lanak egiten dituela. Beraz sumatzen dut argitaratutako azken lana ere ona izan daitekeela.
Gaztelaniazko literaturan Adiós, Hemingway daukat, Leonardo Padurarena. El hombre que amaba a los perros liburua hartu nahi nuen baina ikusita autore orain eskuartean dudan liburua argitaratu zuela urte batzuk lehenago eta leku geografikoa berdina dela, erabaki dut idazlearen inguruko istorioa irakurtzea lehenago.
Irakurketa politiko bezala, eta Durangon ikusi ondoren, James Conellyren Klase Zapalduak Irlandaren Historian, Euskal Herria Sozialista eta Federico Engels Fundazioaren eskutik argitaratua. Alderdi Laborista fundatu zuena sindikatuen eta langile klasearen oinarriaren bermearekin eta XX. mendeko bigarren hamarkadako Irlandako uholde iraultzaileak hasi baino lehenago idatzia.
Hori da daukadana nire mesanotxean. Ze iruditzen zaizue? Espero irakurketa horiek interesgarriak izatea. Esan bezala, adibidez Sarrionandiaren liburuarekin, hasiera eman diot eta momentuz baikor sentitzen naiz nire iritzian.
Urte amaiera on bat izan eta hasiera ea hobeagoa izaten duzuen!
**BTR**
Bi urte pasa dira azken kontzertua egin zutenetik Katamaloko lagunek. Bihar Jimmy Jazz aretoan izango dira (Gasteiz). Bitartean motorra berotzen myspace-n daukaten tokian beraien kantak entzun behar.
Zehatz mehatz Gotzon Barandiaranen poema musikatuak dira Bihotz Bakartien Klubeko egiten dutena. Plazer bat horrelako ekimenak aurrera eramaten direla ikustea eta, noski, zuzenean bizitzea. Gainera jendeak eskatzen zion zerbait zen. Eta publikoak ez dio defraudatuko taldeari. Dagoeneko Donostia eta Bilboko emanaldiko sarrerak agortuta daude.
Jimmy Jazz aretoa
Ez da lehen aldia Jimmy Jazz-en egongo naizena. Harrigarria badirudi ere eta ikasturte asko eman ditudan arren Gasteizen (5 uste dut, oker ez banago) Jimmy Jazz-era behin soilik joan naiz. Uste dut Gasteizera iritsi nintzen garaian (2005eko irailean???) Azkena deitzen zela.
Bizardunak talde nafarra egon nintzen ikusten. Saio polita egin zuten. Bigarren diskoaren aurkezpenaren biran sartuta zeuden. Kontzertu entretenigarri batean lehen eta bigarren diskoko kantak entzuteko parada izan genuen.
Aretoa saio familiarrak egiteko egokia iruditu zitzaidan. Eszenatokia ondo kokatua, audio ona… Bihar uste dut berriro musikaz eta literaturaz eta poema musikatuez eta… gozatzeko aukera izango dudala.
Normal
0
21
false
false
false
ES
X-NONE
X-NONE
MicrosoftInternetExplorer4
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Tabla normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:”Calibri”,”sans-serif”;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:”Times New Roman”;
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:”Times New Roman”;
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
Hau ez da Anfield… hau San Martin da.
Badakit nire aurkezpenean aipatu nuela futbolari buruz ez nuela inoiz hitz
egingo, baina denbora igaro ahal ideiak garatu egiten dira eta noizean behin
aipu txiki bat europako mendebaldean kirol erregearen inguruan nire post bat
ilustratzeko ez dut uste asko aldatuko dituenik blog honen filosofia eta
hasierako helburuak.
Liverpool taldeak futbol partidak jokatzeko erabiltzen dituen estadioan,
aldegeletako irteerako atearen goiko aldean futbolariei ohartarazteko non
dauden eta motibazio gisa This is Anfield esaldia irakur daiteke.
Oñatin, eta orain dela sei urte idatzi nuen honi buruz, San Martin parkea
daukagu herritarrok naturaz gozatzeko herriko erdigunetik hurbil. Hiru sarrera
daude, bi aurrealdetik eta bestea atzealdetik. Ez du ezer jartzen baina
sentsazioa Hau da San Martin – This is San Martin aipua dagoela da. Leku
sakratua txantxikuarrontzat.
Bertan Oñatiar korrikalaririk bizkorrenak aritu eta aritzen dira
entrenatzen. Marisol Ramosek hamaika
bira eman dizkio, berdin du ze eguraldi, 650 metroko itzuliari (distantzia hori
markatzen dit Garmin markako gps-ak), Sergio Garcia eta Yerai Varela gazteek,
Oñatiko kirolean harrobian lan ona egiten denaren seinale, ordu asko igaro dute
parke honetako zuhaitzen gerizpean, herri lasterketetan parte hartzen duenak
leku aproposa du zoru gogorra zapaldu ez badu nahi… Guztiak adibide garbia
Oñatin zerbait egiten bada kirola dela nagusi.
Kirolarekin bizikidetzan Gaztetxea aurkitu dezakegu San Martinen. Oñatiar
gazteek eratutako proiektu bat egunetik egunera jorratzen doana eta tamainan
txikia izan arren aktibitatez blai dagoen toki bat Oñatiar ugariei alternatiba
bat eskainiz.
Esan bezala leku sakratu bat bakean egon nahi bada udaberriko eta udako
egun eguzkitsu eta beroetan. Momentu horietan musika entzun, liburu bat
irakurri edo begiak itxita pentsatzen egon daiteke.
Bolatoki parean jartzea eta ikustea 650 metro dituzula aurretik korrika
egiteko… edo… hitzaldi batera joan eta kultur aberastasun bat irabaztea…
edo… gerizpean jartzea liburu bat irakurtzen…
Hau da San Martin – This Is San Martin
Hilabete polita daukat
aurretik. Zorionez edo zoritxarrez denbora libre asko daukat. Horrek
esan nahi du lehen ezin nituen gauzak egin orain aprobetxatu beharko
dudala horiek gauzatzeko.
Gauza horietako bat
irakurtzea izango da. Asko irakurtzeko aprobetxatuko dut Urriko
hilabetea. Esku artean adibidez Haruki Murakamiren De qué hablo
cuando hablo de correr daukat. Idazle baten memoria liburu bat
kontatzen diguna nola lagundu dion korrika egiteak bere eguneroko
jardunean.
Baina pertsonalki zitarik
garrantzitsuena hilabete bukaeran izango dut Iruñean. Elkar
Megadendan 27an arratsaldeko seiak inguruan Jon Arretxeren Sustrai
Beltzak liburuaren berrargitalpena aurkeztuko dut, autorea alboan
izango dudalarik. Horregatik hilabete honetan Arretxeren obra batzuk
irakurriko ditut. Bere bidai munduan barneratuko naiz eta
entretenigarriak egingo zaizkit kontatzen dituen istorioak. Hori
badakit aurretik autore hau irakurrita dudalako. Bere hasierako
lanak, humorezko nobelak (ostegunak, ostiralak eta larunbatak) eta
nobela beltzak (Manila Konexioa eta Kleopatra) hartuko ditut
aurkezpenaren ardatz bezala. Gauzak ondo egin nahi ditut. Uste dut
esperientzia polita izango dela eta oso aberasgarria. Lehen aldia da
horrelako erronka baten aurrean nagoela.
Aurrerago idatziko dut ea zer
moduzkoa iruditu zaidan liburu aurkezle paperean aritzea. Noski nahi
baldin baduzue Iruñera hurbildu, gonbidapena mahaigainean eta
luzatuta dago (ez dakit pintxoak eta ardoak egongo diren -horrek
jendea erakarri egiten du-, baina liburu baten aurkezpena bizi dugun
krisi egoeran kulturarentzat notizia on bat dela uste dut, batez ere
euskal kulturarentzat). Beno askoz gehiago luzatu gabe, esandakoa,
Arretxeren mundura murgiltzera noa.