Etiketaren artxiboa: Kronika

Gauza dibertigarriak

-n -kargitaratuta
1

Luxua. Foster Wallace. Iupi.

Ez da ohikoa ingelesez argitaraturiko liburu bat urte berean euskaraz edukitzea. Eta hala pasa zen, 2015ean, Pasazaite argitaletxeak David Foster Wallaceren Sekula gehiago egingo ez dudan gauza ustez dibertigarri bat (2015, Danele Sarriugarte Mochalesek euskaratu eta Iñigo Roque Eguzkitzak zuzendua) kaleratzean. Esan beharra dago, zortzi urte beranduago, ez dagoela egilearen beste lanik gure hizkuntzan.

Liburu honen jatorrian Harper’s aldizkariak egileari eginiko mandatu bat, Karibe itsasoko itsas bidaldi luxuzko baten narrazioa. Eta hala egiten du egileak serio demonio, behin eta berriz azpimarratuz zein martziano den bera testuinguru horretan, zein saturnotar diren era berean ekosistema horren kide guztiak eta nola kontsumoaren eta gehiegikeriaren tenplu horrek egin nahi duen zatika erortzen ari den bizimodu baten adabaki lana.

Benetan brillantea da idazle estatubatuarra bere ingurunea bisturiz zatitzen -ze kabroia den bere begirada eta nola biluzten duen oro- eta zeharo barregarriak diren erreferentzia eta keinuak ditu. Niri gehien gustatu zaizkidanak itsasontziko langileekin duen hartu-emana -terrore greziarraren erreferentzia der hori- da eta nola deskribatzen dituen banan-banan.

Ezin utzi aipa gabe, eta bukatzeko, itzulpen honek Danele Sarriugarteri ekarriko zizkion lanak. Esan beharrik ez da airosa ez ezik bikain ateratzen dela trantzetik.

Maiz protesta egiten dugu Getxo edota Pasaiko badiara halako luxuzko ontziak etortzen direnean. Masifikazioa, kutsadura eta xahutzea ukaezinak dira. Baina, horra gure bizitzako paradoxen artean bat, zabortegiek ere badute edertasunerako atea.

Aitona

-n -kargitaratuta
Erantzun

Erretratua. Mréjen. Brutala.

Argitaletxearen sinopsiak azpimarra egiten dio belaunaldi erretratuari eta egilea, Valérie Mréjen idazlea -bere Tercera Persona lana ere oso gomendagarria da-, 1969an jaioa izanagatik uste dute belaunaldi erretratua dela gai zentraletako bat Mi abuelo (Periférica, 2021, Sonia Hernández Ortegak itzulia) lanean. Nik ez dut halakorik antzeman, egia esan. Ezta ez diot nobela trazarik hartu, ukaezina den arren apunte solte formatua duen artefaktu -ze erraza den hitz hau baliatzea besterik okurritzen ez zaizunean- horrek baduela hari bat eta pertsonaia batzuk.

Liburua, liburuxka, apenas 72 orrialde dituen obra txikia baita bai tamainan bai luzeran, ederra da eta aiztoaren ahoa bezain hotza baita tarteka. Ziur asko aspaldian irakurri dudan sarrera paragrafo brutalenetako bat du eta tartekatzen dira familia kideei buruzko apunte kariñozkoak eta giza-iluntasunei buruzko iradokizun hein batean agerikoak, horrenbeste amodio, desamodio, tragedia eta pertsona argi-ilunez beterikoen artean irristatzen direnak. Umore garratza edo garraztasun umoretsua da gainera lortzen duen efektua, azaroko ilunabar eguzkitsu batek lortzen duena bezalakoa.

Familia erretratua da liburua, Natalia Ginzburgen erretratuaren antza izan dezakeena zentzu horretan, baina, jakina, ez da familia bera, ez da herrialde bera eta idazleek ere gutxi dute antzekotik. Mréjenek esan esaten baitu, baina esaten duen horrek iradokitzen duena hain da sakona, horrebestekoa da bere gaitasuna hitz gutxirekin pertsonaia erraldoiak marrazteko, 72 orri aski dituela beste askok 1000 beharko genituzkeen lekuan.

Aholkagarria guztiz.

Ostiral gaua

-n -kargitaratuta
Erantzun

Ali. Foreman. Mailer.

Irati Jimenezen gomendioz apuntatu nuen liburuaren izena. Hasera batean, Iratiren gomendioez beti fio naiz, erosi eta etxera iristean ez zitzaidan ezagutu gabe sartzeko moduko taberna iruditu: portada itsusia, argitaletxe eta egile ezezagunak (mea culpa) eta gaia berriz… ezohikoa. Gaia: historiako boxeo borrokaldi entzutetsuena ez bada entzutetsuenetakoa, Zairen Foreman txapeldunak eta zigor ostean itzuli berria zen Alik egin zutena. Eskerrak Iratiri kasu egin eta liburua irakurri dudan, aspaldian esku artean eduki dudan onena baita.

Boxeoa niretzat ostiral gauetako soinu banda da. ETB1ean loaren territorioan Pedro Mari Goikoetxea eta Manu Maritxalar auskalo noizko borrokaldiak komentatzen. Hiztegi ezezaguna: uppercut, ezker crocheta, bat-bikoa. Jantziak aldiz ezagunak, herriko kaskamotzek zeramatzaten arropa garestiak baitziren, behingoagatik zegokien testuinguruan. Baina boxeoak beti eragin dit indarkeria biluziaren zalantza. Batetik borrokalari gehienak ghettokoak edo txiroak izateak eragiten duen susmoa, aberatsen dibertimendua dela pobreak kolpeka ikustea. Bestetik, Cortazar bezalako tatxarik gabeko intelektualei sorrarazten zien zirrara. Badu zerbait kirol horrek egiari zor aukera bat ematea justifikatzen duena; XX. mendea ezin da guztiz ulertu mendebaldean horren protagonismorik gabe, ez Amerika urrunean ez Euskal Herri ruralean.

Norman Mailer (espero dut berari buruz gehiago irakurtzea) Bilbo Bolsonen antza duen idazlea da kontraportadako argazkian bederen. Bere estiloa estatubatuarrek duten abileziaren erakusgarri da halako kontuetarako: kronista bizi, zorrotz eta distiratsuak baitira yankeeak oro har. Ez dut imajinatzen espainiar bati egokituko balitzaio kronika hori egitea, edota euskaldun bati. Beste zerbait zatekeen ziur asko. Beste zerbait aspergarriagoa.

El combate da liburua (originala 1975eko The Fight izenaz argitaratua, itzulpena 2020koa da -4. edizioa- Maria Antonia Meninik egina Contra argitaletxearentzat) eta bertan kontatzen du idazleak Zairen, Mobutu diktadoreak hauspotuta egin zen borrokaldi ezaguna Foreman eta Aliren artean. Tartean, egileak trebe txirikordatzen dituen iruzkinak daude arrazakeriari, beltzen askapen mugimenduari, Afrikari, giza kondizioari, kirolaren psikologiari eta kronikalari lanari buruz. Egilea Aliren miresle konfesoa da, nork ez du maite gizontzar dantzari hori, eta miresmena adierazten du lotsagabe baina duinki, modurik onenean, Foreman errespetatuz eta Aliri behetik gora begiratuz bistan dituen mukiei buruzko komentari itsusirik egin gabe. Edozeini begiratzen badiozu behetik gora mukiak ikusten zaizkio, sinetsidazue, bi metro ditut eta badakit zeri buruz ari naizen eta hori aipatzeak ez dakar ekarpen handirik. Ez zaitu bertutetsuago egiten agerikoa dena aipatze horrek, nire iritziz behintzat.

Bainaren bat jartzekotan liburuari narratzailaren hautua da. Bere buruari buruz hirugarren pertsonan hitz egiten baitu Mailerrek, ez dut gustuko hori eta are gutxiago jotzen dut beharrezko, baina hori gaindituta liburuaren erritmoa, tempoaren kontrola, bikaina da. Gainera badu ziztada anglosaxoien bizitasuna testuak, egilearen zintzotasuna (bere iragan marxista aitortzea Estatu Batuetan ez da gutxi) eta Ali bezalako mito magnetiko bat.

Ali buma ye.

Xalbador

-n -kargitaratuta
Erantzun

Azken bidea. Etxezaharreta. Indarra.

Oso liburu berezia da. Bere hartan harribitxi bat, urte luzez nirekin mantendu nahiko nukeen horietakoa ostegunez etxera iritsi zitzaidan arren. Karrikiri da euskarazko liburuak erosteko leku onenetakoa eta nire erreferentziazko lau liburu dendetako bat. Lautik hiru Iruñean egotea bada zerbait.

Lucien Etxezaharretak kontatzen du Xalbador azken bidean (Maiatz, 2016) liburuaren hitzaurrean Parisen zela Xalbadorren heriotzaren berri eduki zuenean. Eta hura zenez harentzat munduko poetarik onena, eta bere heriotzak eduki zuen sona apalak penatuta, trena hartu eta Euskal Herrira bidaiatu zuen biharamunean Urepeleraino bertaraino, Xalbadorreneraino, iristeko. Argazki kamera soinean zeraman Etxezaharretak.

Liburuan dokumentatzen dena da Xalbadorren gorpuaren azken bidea, etxeko beilatik elizara, elizatik kanposantura. Orriko argazki bana, zuri beltzean, letra italikoz Xalbadorren bertso pasarteak eta letra arruntez egilearen iruzkinak. Irudietan gizonak ageri dira, batez ere gizonak, oso zaila delako emakumerik bertan aurkitzea ia 35 orrialde pasa arte, nahiz eta ageri den emakume bat, senideren bat ote, den libururuko estanparik indartsuena. Dotore doaz denak, gaur egun joan ohi garena baino dotoreago behintzat bai, serios eta penatuta.

Hain da soila liburua, hain biluzia, biziki ederra dena. Argazkilari amateur baten jarduna da zerbait handiari emana. Momentu bat hatz artean atxiki nahia, zerura airatzen den puxika balitz bezala.

Erosi, hartu, uzteko eskatu. Erosoen zaizuena. Baina lagundu Xalbadorri bere azken bidean.

1922

-n -kargitaratuta
2

Paris. Rivero Taravillo. Literatura.

Hirutan egon naiz Parisen eta hiruretan espetxea edo manifestazioak tarteko. Pendiente dut bisita, baditut han gainera bisita nahiko nituzkeen senideak, baina irakurri beharreko liburuen pila bestekoa dut bisitatu beharreko hiriena. Frantziako hiriburuan egon nintzen batean epaiketa bat ikustera joan nintzen, arrasatear eta zarauztarrak ziren epaitu beharrekoak. Pasa dira urte batzuk. Artean Notre Dame erretzeke zen, bisitatzeko zortea eduki nuen alboan baitzen, eta liburu denda batera sartu nintzen ausaz. Sartre eta Orwellen liburu bana erosi nituen, ingelesez. Ez nekien garai hartan. nor zen Sylvia Beach. Ez nekien Shakespeare and Co. liburudenda ospetsuan egon nintzela.

Izugarria da zoriak gugan eduki dezakeen eragina. Hain zentzugabea da hori Rayuelako protagonistentzat beste norbanako arruntontzat. Planifikatu, aurreikusi eta ordenatu nahian ari garen dena zapuztu baitezake zoriaren bufada batek. Dadoak bota eta pertsona batekin topo egin. Karta bat buruz gora jarri eta okerreko kalean sartu. Hala iritsi naiz ni 1922 liburura (Antonio Rivero Taravillo, Editorial Pre-Textos, 2022). Beno, ez da zoria izan. Fede handia dut Arrasateko Bibliotekarien gustu onean. Horregatik nobedadeen apalean diren liburuak hartu ohi ditut egileak ezagutu ez arren.

Itxi dezadan zirkulua. Antonio Rivero Taravilloren liburuan oso garrantzitsua da Sylvia Beach, berak finantzatu baitzuen Joyceren Ulises 1922an. Eta hain justu hori du ardatza obrak, liburu horrek suposatu zuena Elioten The waste land olerki liburuarekin batera. Bien artean Ezra Pound, egin eta desegiten, eta lagun zirkulua isten Yeats. Baina poeta anglosaxoi deserriratu talde hori baino askosaz gehiago zen Paris 1922an. Banguardia literario eta artistikoen habia, Breton,Gidé, Picabia edo Picasso tarteko. Errusiar zuri eta gorrien pasaleku edo ihesbide, Ajmatova edo Maiakovski esate baterako. Irlandar iraultzaile eta erlijioarekiko izu zirenen antzoki. Hemingway gazte baten pizgarri. Azkenetan zen Proust handi baten hiri. Hura urtea 1922a! Kafka,Mansfield, Cernuda, Lorca, Tzara, Woolf, Einstein. Mussolini boterera iritsi berria zen. Lenin bizirik zegoen. Dalik orduan ezagutuko zuen Lorca. Eta hauek eta gehiago, literaturarekiko maitasunez kontatuak, datu mordoarekin baina horditu gabe, gozamen eta inbidia handia eraginez Ulises osteko 1. urtea bizi izan zuten horien ibilerak irakurrita.

Literatura, historia eta oro har ardo ona gustuko baduzu irakurri beharreko obra.

Coca-Cola

-n -kargitaratuta
Erantzun

Gerra. Kapuscinski. Erreportajea.

Aitatxi hil eta urte batzuetara hasi ziren agertzen Orbaitzetako ortuko harripetan, zerbaitengatik esaten zaio bazter horri Artsu, klase guztietako botilak. Ez ziren gordeak ondoren erabiltzeko baina ez nago ziur, ezin baikenion galdetu zergatik egin zuen hori gizonak. Ziur asko botilekin zer egin ez zekielako: belaunaldi horrek nozitu zuen lehen aldiz ekoizpen industrial batzuen hondakinekin zer egin ez jakitea. Artean hondakin bilketa mankomunatua hasi gabe zegoen.

Aitatxik ez zekien baina bere jarrerak badu kariño handiz gogoratzen dudan film batetako boskimano batekin lotura. Jainkoek erotuta egon behar dute da film hori eta bertan protagonistak ez daki zer egin arazo iturri besterik ez den jainkoaren opari batekin: Coca-Cola botila da oparia eta bere tribuan deliberatzen dute hobe dela jainkoei itzultzea haien etxera, alegia, ozeanora.

Protagonista gaixoak gerran den Angola zeharkatu beharko du eta ezer ez duen ulertzen artean, edo akaso bera da dena hoberen ulertzen duela eta soldadu angolar, kubatar eta hegoafrikarrak ziren piperrik ulertzen ez zutenak. Zergatik? Kapitalismoaren iritsieraren metaforatzat hartu izan delako pelikula.

Gaurko liburua ederra da eta kontatzen du ziur asko gerra bat, zenbat entzun dugun hitz hori azkenaldian eta zergatik egon da estalita orain arte munduan hamaika gatazka denean, konta litekeen modurik ederrenean. Ryszard Kapuscinski da egilea, oso ezaguna dena, eta liburua Un dia más con vida (Anagrama 2003, itzultzailea Agata Orzeszek). Bertan 1975eko Angolako errealitatea kontatzen du, Krabelinen Iraultza egin berri zuen Portugal kolonialaren akabera eta inguruko potentziek hauspotutako (Zaire, Hegoafrika) gerra zibila artean nasciturus zen herrialde berriko Neto presitentearen aurka.

Liburua irakurrita ulertzen dut batzuek sentitzen duten bulkada gerra erreportari izateko, niri ez litzaidake inoiz burutik pasako, hain baita zintzoa, goxoa eta aldi berean zorrotza egilearen begirada Angolarekiko eta angolarrekiko. Bada ere kritika 50 urte beranduago, 1975ean girotua da obra, nagusituko zen eta hor jaiotzear zen kazetaritza hegemonikoari: herrialdea ulertu nahi ez duten kazetari-parakaidisten bidez nekez ulertuko dugu mundua.

Errepide kontroletako soldaduak, Diogenes, Farrusco, doña Cartagena… denak dira pertsonaia gogoangarriak. Eta gerraren latzean ere, ze metafora gogorra den gose nahiz egarri izan arren beltz angolarrak ez ukitzea zuri portugaldarrek euren ihesean utzitako animalia eta etxeak, gizatasuna da nagusi. Eta ez pentsa obra buenista denik, badu mamia politikorik. Esaterako, egileak berak honakoa dio: soilik estudiatu eta mundua ezagutu duten angolarrek dute kolonia izan direnaren kontzientzia.

Liburu guztiz gomendagarria, areago egunotan, dugun zarata antzu guzti honi aurre egiteko. Guk jada normaldu ditugu Coca-Cola botilak, baina noizean behin gustatzen zait oroitzea nola nire aitatxiri edota filmetako boskimanoei arrotz egin zitzaiela egun batean.

Pedal kolpeka

-n -kargitaratuta
1

Txirrindularitza. Italia. Izagirre.

Haurtzarotik dago presente txirrindularitza nire bizitzan. Batetik, edukitako bizikleta bakoitza gogoratzen dut, motoreta urdinetik hasita Connor borgoinaraino. Bestetik, nire biografiako alde eguzkitsuaren puntu garrantzitsuak dira patrikan urtutako goxoki batek zapuztu arren Arrasaten lortutako Gianni Bugnoren sinadura, ezkontza batean Reynolds taldeko etorkizun oparodun txirrindulari batekin topo egitea (Miguel Indurain), Leintz-Gatzagako kronoigoera batean Pantani hegan ikusi izana, egun sargorietako telebista eserialdiak tourra ikusten, orga jasotzaile bat kontratatu eta komertzial gisa Julian Gorospe ikustea, Julen Gabiriaren Han goitik itsasoa ikusten da liburu aparta…

Tiffosia izan gabe txirrindularitzaz maitemintzen laguntzen duen liburua da Ander Izagirreren Cómo ganar el giro bebiendo sangre de buey (Libros del KO, 2021). Izagirre kazetari ona izateaz gain idazle aparta da, horren froga dira aurretik irakurria nion Potosí edo prentsarako idazten dituen iritzi artikulu edo erreportajeak. Kasu honetan Giroaren historia idazten du bere begietatik eta eskertzen da hori. Filtro definitua du, Alfonsina Stormiren kapitulua da lekuko, eta horrek mesede egiten dio narrazioari. Bere bihotzetik idazten du, kriterioa erakusten du eta horrek beti du balioa. Horrela hasierako etapen epika komikoak liluratuko gaitu, Bartali-Coppi lehiak harrapatu, Torrianirekiko debozioak harritu, Pantaniren bizitzak hunkitu, dopinak larritu…

Udarako liburu guztiz gomendagarria da. Datutan ito ordez narrazio, anekdota eta pasarteetan harrapatzen zaituena. Eta ez nabil honekin esaten dokumentazio lanez apala denik, justu kontrakoa, idazlearen bertutea da oinarri sendoa edukita irakurtzeko horren ederra izatea. Bukatzeko, Italia zale naizen honentzat bikain jasotzen du herrialde horren izaera. Italia, herrialde gaztea, alkandora beltz, komunista eta apaiz artean lehiatua XX. mendean. Italia, lasterketa ausart, ero, eder eta bolkanikoak planteatzeko gai den herrialdea. Italia, tranpati eta pikaroa. Italia, mendiko bortuetan bultzakada beste zaletu dituena…

Ez galdu aukera, txirrindularitza zale izanik dudarik gabe. Eta zale ez izanda ere nork daki, akaso leihoa irekiko dizu mundu berri batera.