Goizean entzun dut irratian, Euskadi Irratian. Asteburuan Astigarragako sagardotegietatik tourra egin omen dute, sagardotegiak-eta ezagutzeko. Talde batekin egon dira irratikoak. Aipagarri jo dute gipuzkoarrekin batera bazeudela pare bat bilbotar, baita Elorrio eta Bergarakoak ere. Ez nago seguru hori kazetariak edo sagardotegikoak esan duen, baina belarriko mina egin dit.

Nire lehengusu batek (Goierrikoa bera) adarra jotzeko-edo, zera esaten dit: “Deskargatik aurrera dena Bizkaia da”. Eta batzuek horrela pentsatzen dute.

Hamar-hamabi urterekin ez nekien oso ondo nongoa nintzen. Mendebaldeko euskalkian (bizkaitarrez) berba egiten dugu, baina ez gara bizkaitarrak. Bizkaitarrentzat giputxiak eta giputxientzat bizkaitarrak ginen (edo gara?). Udalekuetan, jaietan… ezagutzen genituen lagun guztiei azaldu egin behar gipuzkoarrak izanik zergatik berba egiten dugun horrela.

Euskalkiaz

Batzuk lotsatu egiten ziren hain euskara garbia zutenen aurrean gure euskalkian berba egiteaz. Nik gainditu nuen lotsa hori eta gustura egiten dut berba antzuolarrez Goierri edo Tolosaldekoekin.

Pilota partidu garrantzitsuak izan ditugu aste bukaeran. Patxi Ruiz, Xala, Titin eta Olaizolari begira egon dira asko zapatu eta domekan. Ni, ordea, beste partidu bat ikusten egon nintzen zapatuan.

Herriko Pilota Txapelketa jokatzen ari dira asteotan Antzuolan. Normalean pilotan eskuz aritzen ez direnak jokatzen ikusteko aukera paregabea da eta baita herrian giro berezia sortzeko ere (apustuak, adar jotzeak… ).

Zapatuan nire aitak egin zuen debuta. Gaztetan pilotan ibilitakoa da eta orain Olaldeko gazteak entrenatzen ibiltzen da, baina horrelako txapelketetan parte hartzeari aspaldi utzi zion gerriko minez bukatzen zuela-eta. Nire aita da txapelketako zaharrena, baina ez beterano bakarra.

Txapelketako lehenengo partidua jokatu zuten Irutxeta eta biak Wiki eta Azkarateren aurka. Badaezpada ere, gaztea aukeratu du aitak bikote modura! Eta lehenengo partidua irabazi, 18 eta 7. “Izerdirik atera gabe, gainera!” zioen aitak partidu amaieran, hori apaltasuna! Hurrengo partiduan izerdi pixka bat atera beharko dute!

Ez dituzte ondasun handiak lapurtzen, baina baserri inguruan ditugun zuhaitzetako fruituak eramaten dituzte, gupidarik gabe.

Goizez egiten dute gehienetan lapurreta, besteok lanean gaudenean. Txaketako poltsikoan plastikozko poltsa batzuk hartu eta “mendira” doazen planta egiten dute. Inor bizi ez den baserri batera hurbildu eta ahal duten guztia hartzen dute. Ez badute nahi adina hartzen hurrengo egunean bueltatzen dira. (Badira batzuk jendea bizi den baserrietara hurbiltzen direnak, baina hori gure kasua ez denez, ez dut aipatuko).

Estrategia

Horrelakoak ugari ibiltzen dira gure baserrian. Gaztainak, sagarrak, mahatsa… denetarik hartzen dute. Aita lanetik irten eta arratsaldean baserrira joaten denerako sakeoa eginda izaten dute. Lurrean dauden gaztainak eta sagarrak hartzea, bueno, noizean behin baldin bada onargarria da. Baina, baserriaren fatxadan dagoen mahatsa hartzea! Hori lapurreta baino lotsagabekeria galanta da!

Gaztainak, sagarrak, mahatsa…

Okerrena hala ere, ez da lapurretak nozitzea. Okerragoa da lapurra harrapatu eta “el monte es de todos” entzutea. Hori da hori muturra! Hurrengoan gonbidatuko dugu baserri inguruko sasiak garbitzera, mendia denona baldin bada…