Jarri dituzte Antzuolan Gabonetako argiak. Ikusi ditudanean pentsatu dut, “joe, segituan Gabonak”. Izan ere, geroz eta gutxiago gustatzen zaizkit egun horiek. Txikitan ez nuen ulertzen jendeari zergatik ez zitzaizkion gustatzen Gabonak, moda kontua izango zela uste nuen, baina zenbat eta urte gehiago egin, orduan eta gutxiago gustatzen zaizkit.
Txikia zarenean, Olentzero Leireren aita* dela jakin arren ere, ilusioz itxoiten diezu egun horiei. Gabon gauean lo egin barik egoten zara Leireren aitaren hanka pausuak noiz entzungo eta hurrengo egunean korrika joaten zara zapatan dauden opariak irekitzera. Polita da umea izatea.
Baina, orain badakit Olentzerorik ez dagoela eta konturatu naiz gure gizarteko kontsumismoaren puntu gorena direla Gabonak. Erosi, erosi eta erosi. Beste ezer ez dute buruan batzuek eta beste ezer ez digute saldu nahi. Kaleetan gora eta behera jendea, zer erosi pentsatzen. Entzun dut denda batzuetara jendea joaten dela eta zer eskatuko eta “edozer gauza emadazu erregalo paperean bilduta. Gero aldatzeko aukera egongo da, ezta?”
Duela pare bat urte-edo erabaki nuen Gabonetan inori oparirik ez erostea (koadrilako lagun ezkutuari bai, lasai). Egingo diot oparia nahi dudan horri nik nahi dudanean. Hori bai, ni beti nago opariak jasotzeko prest! ;-))
*Bospasei urte genituela eskolara etorri zen Leire esanez bere anaiek esan ziotela aita zela Olentzero. Halaxe sinistu genuen guk, Leireren aita zela Gabon gauean opariak ekartzen zizkiguna.
