Oñatiko mendi martxa, Tiago eta beste lagun batzuk.

Ira17

Nork luzeago eta gogorragoko sasoi honetan, benetan eskertzekoa da Oñatiko mendi zale talde batek, maratoi, mila bertikalak eta horiek guztiak ahaztuta, edozein ibiltarik gozatuz egin dezakeen mendi martxa diseinatzea eta antolatzea. Horregatik bakarrik merezi dute gure animoak eta aitortza. Zorionak eta eskerrik asko.

Gaurko martxak izan duen beste aipagarria Tiagori egindako omenaldi xume eta zirraragarria izan da. Omenaldiak aitortza bat merezi dutenei edota maite ditugunei, hobe esanda, maite izan ditugunei egiten dizkiegu. Tiagorekin batera hainbat lagun izan ditut gogoan ekitaldian eta ekitaldi aurretik.

Honen berri izan nuenean Frantziar Pirinoetan nenbilen Hendaiatik Mediterraneorainoko bidea osatu nahian, eta omenaldiak animatu ninduen martxan parte hartzera. Egunak luze jotzen du, eta pentsatzeko, oroitzapenak gogora ekartzeko eta ametsak irudikatzeko denbora aski izaten dugu GR-10a edo antzeko iblialdiak egiten ari garenean. Horrela, berria jasotako egunaren biharamonean, Arlesetik irten eta Paracollseko lepora igotzen ari ginela beso biak ele bana eginaz eskuak bastoi-kirtenei lotuta, gorputza motxila astunaren pean konkortuta baina egunaren lehen orduetan burua argia, gogora etorri zitzaidan, sekula ahaztu ez badut ere, zela etortzen zen Tiago izeneko mutikotxo bat duela hogei urte pasa, domekero, Aloña Mendiren babesean herriko haur guztientzat antolatzen genituen ibilaldietara.

Zerrendak osatu eta etorten zirenen kontrol administratiboa nirea zenez, aitortu behar dut aurreiritziren bat ere egon daitekeela esan behar dudan honetan, atentzioa ematen zidan ikusteak euskaraz doi-doi egiten zuen Tiago izeneko mutikotxo hura, domekero, isil-isilik autobusean sartu eta hainbeste Ainhoa, Mikel, Igor, Ainara eta Ikerren artean bere tokia hartu eta bere munduan sartuta zela ematen zuen eguna. Tiagok ez zuen sekula kale egiten apuntatzea eta desapuntatzea hain arrunta den adinean

Baina Tiagorekin hasita berehala etorri zitzaidan burura urteetan ere inoiz kale egin ez zuen beste bat (gehiago ere baziren noski), zoritxarreko mendi-istripu batek eraman ziguna: Aritz Azpiazu. Honen heriotzak ikaragarri hunkitu gintuen ibiladiak eta mendi kiroltasuna bultzatzen ibili izan ginen taldekoak, eta bereziki, eta hau ere ezin ahaztuko dut, Andoni Lz. de Lacalle lagun mina. Nik alde adminsitratiboaren ardura banuen, Andoni ibilbideak proposatu eta prestatzeko arduraduna zen eta Aritz eta Tiago bezala joana zaigu, duela ia hiru urte. Ez hain gazte baina gazteegi ibilaldi horretarako.

Eta mendian gora nindoala Aitor Azkune ere etorri zitzaidan burura antolakuntza haretan beste hirurak bezala inoiz kale egin ez zuen beste bat. Domekeroko autobus gidaria. Bi edo hiru behar zirenean beste txofer batzuk ere etortzen ziren, baina Aitorrek ez zuen inoiz kale egin.

Eta hasieran esan dudanez omenaldiak merezi izan dituztenei edota maite izan ditugunoi egiten zaizkienez, nire oroitzapen eta omenaldi txikia lau lagun hauei, izan bero, euri ala elur, sekula kale egin ez zutenak Aloña Mendik duela hogei urte pasa antolatzen zituen ibilaldi haietara: Tiago, Aritz, Andoni eta Aitor.

Donostiako estropadak generoaren araberako soldaten arrakalaren isla.

Ira12

Juanmi e Illarramendi ya habían perforado las redes gallegas, con dos grandes “txitxarros”, antes de que comenzara la primera tanda de la Bandera de la Concha (Angel López, periodista, Donostia; Mundo Deportivo)

Angel Lópezek ez du aitzakirik ez jakiteko ordurako Kontxako estropadetako lehen lehia, neskena, ondo amaituta zegoela, eta beraz, Kontxako estropadak Erreala jokatzen hasi baino dezente lehenago hasita zeudela.

Nik majo gozatu nuen nesken estropadarekin Errealaren partida aurretik eta mutilenarekin Errealak bi gol horiek sartzsen zituen unean. Hernaniko neskak itsasoratu aurretik Hondarrabiko mutilak iritsi arte ez nintzen telebista aurretik mugitu; gogoratu ere ez bazkaltzeko ogia erosteko kalera joan beharra neukala.

Estropada zaleek (eta zale ez direnek) ikusi genituen bi estropadetako hiru txandak betiko gogoratuko ditugu Castrok badia barruan hegan eginaz Oriori bandera kendu zion estropada bikain hura gogoratzen dugun bezalaxe.

Neskek eta mutilek Puntak gurutzatu eta badia uzteko erakutsi zuten ausardia, hiru metroko olatu nahasiak menderatzeko xahutu zuten indarra eta trebezia, traineruak zuzen mantentzeko patroi eta hankekoek egin zuten lana, ziabogak hartzeko orduan erakutsitako maisutasuna, azkenera arte eskaini ziguten kirol-emozioa eta ETBk emandako irudiak gogoan gordetzeko modukoak dira.

Baina lehenengo estropadako neskek, lehiara irten eta olatuen gainean dantza egiteko erakutsi ziguten ausardia eta trebezia, izan ziren gehien harritu nindutenak eta zirrara berezi bat eragin zidatenak. Agian lehenengo aldiz ikusten nuelako horrelako egoera baten aurrean hamalau nesken talde bat, eta zalantzarik gabe gure belaunaldian ezinezkoa zelako horrelakorik pentsatu ere egitea.

Azpimarratu behar da espektakulu bera eman zigutela bi estropadetako protagonistek, ausardia bera erakutsi zigutela parte hartu zuten hamasei traineruek, abilezia bera erakutsi zigutela Nerea Perez eta Gorka Aranberrik eurek lematutako traineruak garaipenera eramaten, emozio eta poz berdinak Orioko mutilek eta Pasaiako neskek, etsipen bera Errenderiako neskek eta Bermeoko mutilek, baina, eta hemen dago desberdintasun bakarra, garailearentzat 24.000€ gizonen estropadan eta 15.000€ neskenean lan berdinak egin eta emozio berdinak transmititu ondoren. Mutilentzat %60 gehiago. Informazio hau baieztatu nahi izanez gero jo Donostia Kulturako webgunera.

Donostiako udalak generoaren araberako desberdintasunik onartzen ez duen hitzarmena badu, zinegotziek izan emakume izan gizonezko irizpide berdinen arabera jasotzen badituzten euren lan-sariak, zer dela eta hiriko ikur diren iraileko estropadetan desberdintasun hori sarietan? Ala egindako milia eta metroen arabera kalkulatzen dira sariak?

Aupa Arraun

Ira4

Arraun Lagunakeko donostiar trainerua datorren igandeko ohorezko txandarako sailkatu da Kontxako emakumeen arraun lehiaketan. Urte asko dira donostiar traineru batek, izan gizon izan emakumeena, ez duela tamainako balentriarik lortu.
Meritua handiagoa da kontuan hartzen badugu inolako laguntza barik lortu behar izan dutela osteguneko sailkapen estropadan bosgarren geratu ondoren.
Arrakasta honek ez luke komentario berezirik mereziko, ez balitz Udalak, estropaden antolatzaileak, kirol meritu gutxiago duen beste traineru donostiar baten alde jokatu duelako Arraunekoak bidegabeki baztertuz.
Ez dago kirol arrazoirik, ez bestelakorik, donostiar traineru bat Kontxarako gonbidatzeko eta besteari sailkapeneko estropadako trantzetik pasa arazteko.
Donostian izugarrizko ahalegina egin da azken urteotan arraun talde lehiakor bat lortzeko. Bateratze bideotan ohikoa da tarteka arazoak sortzea eta egitate bakarraren inguruko irakurketa desberdinak agertzea, baina udala ezin da epaile izan eta are gutxiago jauntxokerian erori.
Susmoa dut serie honetako atalen bat galdu dudala, ez politikoek ez hedabideek ez dutelako ezer esan nahi izan gai honetaz. Izan daiteke ere emakumeen kirolak ez duela gizonezkoenak duen oihartzun mediatikoa. Kroniketan ikusten da.
Arrazoia bat izan ala bestea , bazterkeria nabarmena da. Horregatik, erdi donostiar honek, lehen igandean egin duzuen estropada txalotu behar du, eta ozenki eta lau haizetara esan behar du: Aupa Arraun lagunak.

Erata mendi apala.

Mai2

Erata ez da ospe handi ez txikiko mendia. 2003 metro baino ez ditu eta Piriniotako mendi-pusken aurrean hori ez da ezer. Alperrik bistak ( Perdido, Tendeñera, Cotiella, Midi d’Ossau…), edo beste dohainak, aurkezpen txarteletik altuera bakarrik hartzen denean meritu bakartzat. Urtero joan ohi gara, behin baino gehiagotan ere bai, izan Cotefabloko tunelaren ekialdeko irteerako parkinetik abiatuta, izan Yéserotik igota, edo gaurkoan bezala ibilbidea Espierren hasita. Barbenuta eta Espierre 1.200 metro inguruko garaieran dauden bi herrixka auzo dira, politak eta egoki berriztatuak bereziki bigarrena. Espierrek eliza erromaniko txiki, irmo eta oso zaindu bat dauka; Baseliza baten tamainakoa. Merezi du ikustea kanpotik bada ere, gehienetan itxita egoten baita. Barbenutan berriz mahasti txiki bat dago landatuta duela lau bat urte, eta aurten atera omen dute merkatura bertako ardoa. Oso botila gutxi, mahastiak ez baitu hektarea erdia gaindituko, eta ondorioz garestia. Emaitza ezin da inolaz ere ardo merkeen geruzan sailkatu.

Espierretik Eratara igotzeko hiru orduko ibilaldia dago gutxi gora behera. Lehenago harlauzez estalitako bide zahar bat zen abiapuntua, eta orain ere han izango da bidea, baina pista zabal batetik markatzen dute hasiera. Gaurkoan ere ez dago jenderik ibilbidea hasteko prest. Motxilak hartu eta bagoaz biok tipi-tapa oinez.

Bidea erosoa da, baina zoritxarrez tarteka txirrindulariek botatako gel-elikagai ontzi hutsez zipriztindua. Itzulerarako utziko ditugu.

Gaur guk inoiz egin gabeko bide bat egingo dugu. Pista aurrera joan ahala lehen bidegurutze garrantzitsuan hegoaldera (eskuinera) irtetzen duen abarra hartuko dugu. Hegoaldera ere egiten du bira aurrerago, mendebaldera gero, eta poliki poliki mendi-lerroaren hegia hartzen du. Hona iritsita ekialdera joan beharko dugu hegiari jarraituz eta Ainielleko herri abandonatua gordetzen duen sakanaren gainean norabidea berriro aldatuta San Benitoren baseliza pasata Eratako gailurrera iritsiko gara.

Jazoera aipagarri gehiagorik gabe, azeri lotsagabe bat gurutzatu zaigula ezpada (lehenago errepidean eperra izan da gurutzatu zaiguna), iritsi gara abiapuntura bost orduko joan-etorria osatuz.

Txirrindularien zabarkeria.

Bizikleta oso garraiobide ekologikoa dela esan ohi da, eta horrela beharko luke fabrikatze eta garraioak behar dituzten lehengaiak eta eragiten dituzten zakarrak kontuan hartuko ez bagenitu, baina badauka alderdi ez hain ekologiko bat, hain zuzen, munduko lasterketa garrantzitsuenetan ikusten dugun hori, hau da, txirrindularitzaren munduak errepide eta bazter guztiak hondakinez beteta uzteko duen ohitura zabar hori.

Antza, beren idoloena egitea maite dute hainbat txirrinduzalek eta dozena bat jel-hontzi jaso behar izan ditugu itzulerako bidean.

Aurtengoan neska lirain musuemalieen parafernalia guztia ezabatu dute hainbat antolakundek emakumeen erabilera desegoki hau arazo barik baztertu daitekeela erakutsiz. Hondakinen gaira itzuliz eta esaten den bezala zabor onena sortzen ez dena bada, edota sortu beste irtenbiderik ez dagoenean hondakin onena biodegradagarria dena egia bada, zergatik ez hasi dagoeneko neurriak hartzen?

Mendian edo hirian ez genuke ezer bota behar lurrera, noski, baina edukiontzi hauek bota beharra izanez gero ere, zergatik ez derrigortu iraungitze data bat izatera barruan gordetzen dituzten elikagaiek duten bezalaxe?. Likidoak gorde behar dituzten edukiontzietan ez da hain erreza izango noski, baina ezin al dira barra energetikoak edo jelak adibidez ontzi biodegradagarrietan bildu? Eta bereziki, zergatik ezin dugu kaleaz edo mendiaz gozatu sortzen ditugun hondakinak modu egokian kudeatu gabe?

dav

Samina Baig

Abe8

Samina Baig gure artean izango da hurrengo egunetan Baltistan Fundazioak eta Bilbo Mendi Festivalek gonbidatuta. Fundazioaren eskutik hitzaldi bat emango du asteazkenean, 9an, arratsaldeko 7etan Bilboko Rekalde Aretoan. Samina Everesta igo duen lehen emakume pakistandarra da. Hunza Ibarrekoa da jaiotzez, eta Ibarrean emakumeen ahalduntze eta genero berdintasunaren aldeko borrokan duen erreferentzilaltasunak eragin dion bizitza esperientziaz mintzatuko da.

Sarrera dohainik da, eta joaten bazarete Mikel Alonsok 2014an egindako bidaian osatu zuen argazki erakusketaz gozatzeko aukera ere izango duzue. Noski, 50 € baldin badituzue, Hushe Ibarreko neskato baten urte osoko eskola-matrikula ere ordaintzkeo aukera izango duzue. Berrogeta hamar euro asko badira lagun batentzat, beti dago bi, hiru edo gehiagoren artean finantzatzeko bidea. Baina hau erabat borondatezkoa da.

Saminak Beyond the eigths izeneko filma eskainiko du Mendi Festivalen programazioaren barruan.

Terneras hembras de origen 100% nacional.

Uzt7

Astebete Pirinioetan ematea nahikoa da jakiteko zein mugatuak garen atzerritar hizkuntzak ondo ezagutzen ez ditugunean.
GR-10a egiten eman dugun denbora honetan bi lagunekin bakarrik egin dugu bat etapa bat baino gehiagotan. Ez dabil jende asko ez. Biak bakarka zihoazen eta biak neskak. Bat USAko Washington DCkoa eta bestea frantsesa; Lillekoa. Bada hor ibili gara bi hiztegiak leher arazten, frantsesezko generoarekin borrokan, eta ingelesezko aditz formen orainaldiko hirugarren pertsonako amaierako ese madarikatuarekin asmatu ezinik. Eta hauek ez dira gorabehera bakarrak izan; ezta hurrik ere.
Ia gure helburu guztiak lortuta itzuli gara, eta ia diot, ez dugulako lortu Santa Grazira iristea, astearteko (ekainaren 30a) bero errea zela eta, zati bat (Baigorritik Esterenzubirakoa) bitan banatu behar izan genuelako. Ingelesa eta frantsesa gure indarguneak ez direla berriro frogatuta, baina sikiera euskara eta gaztelera ondo menderatzen ditudala sinetsita egin nuen itzulerako bidaia, harik eta Donostian, elikagai kate garrantzitsu baten harategira sartu nintzen arte.
Erosi beharrekoak eskatu eta harakinak garbi eta txukun bilduta ekarri nituen txahalki eta oilaskoa etxera. Bilgarriaren plastikoa eta papera bereizten hasi nintzen (ez dakit zergatik arraio ez duten lehengo paper marroi eta sendoa erabiltzen gaiak biltzeko) eta non irakurtzen dudan iragarki edo mezu hau: Terneras hembras de origen 100% nacional.
Ondoen menderazten ditudan hizkuntzetako batean ere baditut nire gabeziak antza. Baina ondo pentsatuta ez ninduke harritu behar mezuak. Komunikatzaileak garbi utzi nahi izan du, zalantza izpirik gabe, harategian saltzen den txahala emea dela. Orain arte ez dut txahal arrik edo ternera machorik ikusi, baina nork daki.
Tira! txiste errazak asmatzeari uko egingo diot harritzekoa ternera macho irakurtzea litzatekeela pentsatuta; azken batean, ternera hembra edo txahal emea, erredundantzia edo horrelako zerbait deitzen den figura literarioa baino ez da.
A! GRa ondo. Jende gutxi, eguraldi ona, bernak ondo, bizkarra ez hainbeste… eta animatzen bazara eta informazioa nahi baduzu, ffrandoneeko topogidek oso baliotsua emango dizute.
Oraintxe duzu aukera.

GR-10ean lehen urratsak.

Eka26

Iritsi da ordua. Aspalditik neukan buruan sartuta Piriniotako zeharkaldia egin behar nuela, eta berandu baino lehen, ez baitzaigu iada denbora asko geratzen halakoetan ibiltzeko. Hobe beraz hurrengo birsorkuntzaren zain egon gabe lehenbailehen ekiten badiogu. Bihar emango diogu hasiera lehen asteari. Euskal herriko iparraldeko bideak oinez egitea dugu helburutzat. Hedaiatik Santa Grazira zazpi egunetan.
Lehen saiakera bat izango da beste zatiak egiten hasteko moduan gauden ala ez jakiteko. Buruak nahi bai, baina gorputzaren ajeek buruari agintzen diote askotan, eta ez alderantziz, nahiago genukeen bezala.
Etxean bai. Etxean burua da nagusi. Ibilbideak prestatzerakoan informazio iturri desberdinak aztertu eta alderatzen, galtzontziloen pisua baieztatzen gutxiago duten bi pareak motxilan sartzeko, eguraldi iragarpenak begiratzen forroaren ordez txaleko bat sartuta zenbat pisu aurrezten dugun aztertzeko, aro beroa datorrela eta kapa formalaren ordez Heinekenek jazzaldian oparitzen dituen arinak eraman ezkero seguru pisu gutxiago izango dugula, eta horrela, hemendik eta handik kenduaz, frogak handik eta hemendik, arroparen pisua gutxienera jaistea izan da asteko lana. Baita lortu ere: 2,320 kg baino ez ditut eramango motxilan.
GPSa ez dakidala ahaztu. Ez diot gaurdaino baliagarritasunik aurkitu, baina arrastoa galduz gero oso ondo etorri behar zaigu oraingoan.
Prestakuntza lanetan ostirala iritsi zait konturatu ere egin gabe. Ortuari azken begiratua eman, eta aurten sano datorrela frogatu; erlei ikusialditxo bat egin zein jator ari diren lanean baieztatzeko -indartsuena laugarren altza-erdia ari da betetzen, beste batzuk berriz hirugarrenarekin ezin baina pozik egoteko moduko markak dira-, eta ikuskaritza lanak eginda banoa poltsa eskuan hartuta San Prudentzioko autobusa hartzera Donostiako bidaia egiteko. Bihar Topoa izango dugu zain Hendaiara -GR-10aren abiapuntua- joateko. Gauzak ondo, Saran egingo dugu lehen gaua.

Pena dut bihar, 27an, ezin izango naizela Pedro eta Carmenen urrezko ezteien ospakizunetara joan. Bejondeiela biei. Itzuleran izango dugu elkarrekin egoteko aukera.
Aio eta hurrengora arte.

Kronletxen bila.

Mai22

Ara ibarrean hiru kronletx aurkitu omen zituen Sara Adrianek 1989ko uztailean. Aranzadi elkarteak ziurtatu eta katalogatu zituen.

Ara ibarraz maiteminduta nago Bujarueloko ostatu zaharreko subajua ezagutu nuenetik 1989a baino dezente lehenago. Azken urteotan ez dur kalerik egiten Buxarguelorekin dudan hitzorduan. Aurten hiru kronletxak ezagutzea bururatu zait eta horretan eman dugu larunbata, maiatzaren 16a.

Ara ibarraren hasiera

Goizeko 10etan San Nikolaseko zubia zeharkatu, bunkerra pasatu, zalaparta batean autora itzuli berriro ahaztutako kameraren bila eta azkenean martxan. Ordubete pasata Ordisoko etxabolan gaude. Eguraldi ona: hotz, baina zerua nahiko garbi eta euri arrastorik ez. Ordura arteko berdeen kolore eta tonoak deskriba ezinak. Ihintzaz blai dauden zelaiek eta pago garaietako osto-punta berde freskoek argazki lasaigarri bat osatzen dute.

Gora joan ahala, haize hotza nabarmentzen hasten gara, baina ezer gutxi Euskadi maiteko euri eta hezetasunarekin parekatuta.

Vignemale azpiko Zerbillonarreko etxolara iristen gara. Moskowako printzearen eta Lady Listerren edo hobe esanda Lady Lister eta Moskowako printzearen abenturen lekuko izan diren harkaitzen azpian gaude.

Hemen hasten da gure benetako txangoa. 12:30ak dira eta laranja bat jan ondoren aurrera egiten dugu Ara ibarrean barrena. Bataneseko ibarrarekin bat egiten duen ingurura iritsi gara plubiometroa bat atzean utzita. Hemen nonbait izan behar du ba!

Ara Ibaia

Bada ez. Aurrera egin eta egin, Letrero azpiko guneetara iritsi gara eta helburua atzean utzi dugula ziur, zerbait jatea erabaki dugu. Badakizue: kolesterol pixka bat eta laranja edo sagar bat aurrekoaren efektua ezeztatzeko.

Beherantz berriz. Inguru hauetan iparrak jotzen du eta hotz egiten du. Badaezpada goi samarretik goaz, Zerbillonako korredorearen sarreraren azpitik, ea goitik begiratuta kronletxak ikusteko aukerarik dugun; begi bat zapaldu behar dugun harrian jarrita eta bestea ibarraren sakonean, aurrera goaz. Halako batean eureka! Hor daude hiru kronletxak.

Behera egiten dugu gertuagotik ikusteko, argazkiak atera eta minutu batzuk begira egin ondoren aurrera egitea erabakitzen dugu oraindik luzea baita egin beharreko bidea.

Kronletxak 2.000 metroko garaieran daude eta altura honetan aurki daitezkeen bakarrak omen dira. Euskal herriko Pirinioetan, Aralarren edo Aikorrin aurki ditzakegunen berdinak, dudarik gabe kultura bereko gizakiek eraikiak.

Ara Ibarreko hiru kronletxak

Seguru asko hizkuntza bera ere erabiltzen zuten komunikatzeko, Paco Aristik bere liburuan jaso duen bezala XIV mendeko Huescako udal-ordenantza batek saltzaileei salerosketak euskaraz egitea debekatu baitzien, ordura arte ohiko hizkuntza zenaren seinale. Toponimia begiratzea ere nahikoa da. Hau guztia gai hauetan jakitun ez den baten zalantzekin idatzita noski.

Behera jarraitu eta bostak pasatxo ziren Bujarueloko aterpetxera iritsi ginenean. Isak ohi duen bezala oinak ibaian freskatu, eztarria busti, eta hurrengo bat arte esanda alde egin genuen Torlara daraman pistatik. Autoz.

Marmota bat eguzkitan.

Neguko uneak.

Ots10

Negu honetan izan dugu elurrik aurrekoan ez bezala. Kamera kaskarra eta kameralaria kaskarragoa izan arren, aurreko asteburuetan ateratako argazki batzuk argitaratu gabe ez naiz gaur ohera joango.

Gabon!

Aloñako gurutzea, urtarrilaren 25ean.

Elurra kentzen Biescasen otsailaren 1ean.

Urbiatik gertu urtarrilaren 8an

Urbiako Fonda

Argi pixka bat Zabalaitzen

Dururako bidea

Duru. Bazkal ondoan raketak jantzi berriro eta behera.

Duru. Bazkal ondoan raketak jantzi berriro eta ilundu baino lehen beherako bidean abiatuta.

Cortiellas eta Ciellas.

Urt7

Bi herri hauek, Cortiellas eta Ciellas, Huescako Sobremonten daude. Aspaldi baztertu zituzten bertako biztanleek etorkizun oparo baten bila. Aurreko mendeko hirurogeiko hamarkadan geratu ziren soro eta harriak bakarturik. Yebra de Basako udalekoak direla jakin dut, baina bertaraino Olivanetik (Biescas) joan nintzen pista gogaikarri eta amai ezin bati jarraituaz. Hiru ordu eta erdi beharko dituzu Cortiellaseraino, oinez, Basaraneko lepoan mokadu bat egiteko tartea barne.

Telefonoarekin hartutako argazkiak dituzue hemen. Kamera eskas eta fotografo okerragoarekin ezin emaitza hoberik eskaini.