Atzo askok herritar askok luzaroan itxarondako eztabaida egin zen. Datorren martxoaren 9ko bi hautagai nagusien artekoa izan zen, alde batetik Jose Luis Rodriguez Zapatero Alderdi Sozialistatik eta beste alde batetik Mariano Rajoi alderdi popularrekoa.

Bizi nahi nuen zer zen eztabaida bat. Orain dela 15 urte ez nuen aukerarik izan Gonzalez eta Aznarren artekoa ikusteko. Baina oraingo honek deitzen zidan, hasieran duda asko izan nituen non ikusi, argi eta garbi dago eskaintza zabala zegoela. Bai telebisten aldetik, kate batean baino gehiagotan zuzenean emango zelako, baita irratien aldetik ere, irratsaio bereziak prestatu zituztelako Espainiako hainbat komunikabidek.

Azkenean Cuatro katean ikustea erabaki nuen. Igerilekutik iritsi nintzen entrenamendu saio gogor bat egin eta gero eta sofan etzan nintzen eztabaida noiz hasiko zain. Eta iritsi zen gaueko hamarrak.

Eztabaida ez zitzaidan iruditu beste munduko ezer. Bi alderdietako kideak bata besteari erantzuten edo ibili ziren, zer egin zuten ondo eta besteak zer egin zuten gaizki esanez. Hortaz aparte ez nuen ezer berezirik sentitu. Ondoren entzun nuena irratian izan zen hausnartzera eraman ninduena.

SER katea piztu nuen ohean sartu nintzenean, ordu erdi bat egon aditzen irratsaio berezia. Gonbidatu bezala Jose Bono alderdi sozialistakoa eta Angel Acebes, alderdi popularrekoa. Noski bakoitzak beren hautagaiak irabazi zuela esan zuten. Ondoren inkesten emaitzak eman zuten eta argi eta garbi Zapatero jaunak irabazi zuela adierazten zuten. Baina gehien harritu ninduena Llamazaresen sarrera izan zen telefonoz. Baztertu egin zutela eta eztabaidak iraun zuen ia bi orduak alderdien iragarki dohain bezala ikusi zuela.

Zati batean ados nago Ezker Batuko hautagaiarekin. Ezin da onartu Estatuko Hauteskunde orokorretan non alderdi bat baino gehiagok osatzen duten Espainiako parlamentua, bi alderdien artean soilik eztabaida dohain bat ematea. Baina beste alde batetik adierazi nahi dut geroz eta gehiago hurbiltzen ari garela Estatu Batuen hauteskunde sistemara. Hau da bipartidismora. Inkestek alde batetik inoiz baino boto gehiago ematen diotelako bi alderdi nagusiei. Hori askok ez dugu nahi, baina aldi berean Italian gertatzen dena, pluralismoaren muga eta ondorioz kaosa sistema parlamentarioan, ere ez dugu nahi gertatu dadin. Beraz zein da irtenbidea?

Momentuz gero eta gehiago hurbiltzen gara Estatu Batuetara Italiara baino.