Author Archives: iarregi

Eskandalua. Bazkalosteko beroaldian idatzia.

 

Eskandalua da baina ez gaitu harritzen. Hain geunden ohituta  holakoetara, ez gaituela harritzen. Eta ez gaitu harritzen hain zuzen, post sasoian ere, bere burua demokraziatzat izanagatik oso adierazle kaxkarrak igortzen dituen erregimenak diktaduretako metodo polizialei uko egin nahi ez izatea.

Iosu Lizarraldek salatutako gertaeraz ari naiz noski. Gertatutakoa oso da pertsonen eskubideen aurkakoa, iraingarria eta umiliagarria,  eta ezin dut zerbait idatzi gabe geratu. Gogoeta sakonagorik gabe, burura edo bihotzera datorkidana baino ez. Ezin dut imajinatu zer gertatuko litzatekeen Europako herri demokrata batean, bertako indar polizialek herritarrek bozkaz aukeratutako  ordezkari bat gauaz  basabide batera eraman eta bertan itaunketa bati ekingo baliote.

Eskandalu bat litzateke.

Albisteak Interneteko agerkarietan izandako oihartzuna kontrastatzen saiatu naiz. Ez dut lehen begiratu batean ezer aurkitu Garan izan ezik ( Goiena eta sustatuz aparte) : Retienen e insultan a un miembro de Sortu. Señores de Gara; será un miembro de Sortu, pero sobre todo es un representante político de los oñatiarras que le eligieron en las últimas elecciones, y esto es mucho más importante.

Baina Garak bakarrik jasotzen du ordu honetan, edo ez dut beste inon aurkitu.

Espero dut Legebiltzarrak gaia aztertzea eta gertaera salatzea. Gure ordezkariei eska diezaiokegun gutxiena da.

Amaitu da bidaia

Amaitu da bidaia. Alfa taldea urtebete konkurtsoan egon ondoren hartzekodunekin taldearen etorkizuna berma dezakeen hitzarmenera  iristeko unean dagoela jakin dugun astean, etxetresnak likidazioarena hartu duela irakurri  dugu urte askoko historia arrakastatsuari amaiera emanaz. Hartzekodunen konkurtsoaren helburua likidazioak eta enpresen itxierak saihestea izanik, denboraz, eta irtenbide  posibleekin iristea derrigorrezkoa izaten da. Bideragarritasun plan bat eskuan, hartzekodunekin hitzarmen bat lortzea ezinbestekoa izaten da enpresaren (edo enpresena, hartzekoduna ere antzeko egoeran egon baitaiteke) biziraupena ziurtatzeko.

Baina hori guztia denbora agortu aurretik egin behar izaten da, partidaren luzapenean sartu aurretik. Kasuan, dirudienez, partida amaituta zegoen emaitza aldatzen saiatu nahi izan dutenerako.

Etxetresnen bukaera porrot kolektibo mingarri bat da. Mingarria bazkide asko bere bizitzako aurrezki barik geratuko direlako; beste asko, bazkide ala ez, partaidetza berezietan sartutakoa galduko dutelako,  eta bazkide langileak  lan barik utziko dituelako,  seguru asko  drama bat baino gehiago sortuaz. Porrot kolektibo bat da, bertako bazkideena, MCCrena eta orokorrean kooperatiben mugimenduarena,  ez duelako jakin etor zitekeena aurreikusten edota ikusi arren, eta hau okerragoa da, beste toki batera begiratzea nahiago izan dutelako.

“Egoeraren berri ez geneukan”, “inork ez zigun hain egoera larrian geundenik esan”, eta horrelakoak ere entzun diegu bertako lan bazkideei. Harridura eragiten dute esaldiok, Kooperatibak desegitearen arrazoien artean eta kasuari dagokiona, honako hau dagoelako,  baltzu-kapitala, estatutuetan ezarritako gutxieneko kapitalaren azpitik 12 hilabete jarraian egotea, kapital ekarpen berriak egin gabe, eta   egoera honetara ez delako gauetik goizera iristen. Garagartzako plantak ez ziren salduko likidezia beharik ez bazegoen edota irabazi atipiko batzuk behar ez baziren.  Korporazioak berak ez zituen 300 milioi bideratuko azken urteotan beste kooperatibei kenduta, egoera oso larria izan ez bazen.

Orain  diotenez, likidazioak ez du drama sozialik ekarriko. Jakina ekarriko dituela. Agian gutxitu egingo dira bateko eta besteko Gobernuek euren eremuko filialei emandako abal eta laguntzen bidez, baina gurean lanpostu suntsiketa garrantzitsuak izango dira. Horrek  betik dakartza ondorio sozial latzak. Agian langile bazkide gehienen arazoa konponduko da epe ertainean, baina hauentzat gordetako lan postu berriek beste pertsona batzuen esperantzen suntsipena ekarriko du. Ez da drama sozialik ekidingo korporazioak dioen bezala, asko jota beste pertsona batzuei atxikiko zaie drama hori.

Kooperatibismoak badauka zer ikasi honetatik. Garai onenetan arrakasta eredua izan dena eta aberastasuna sortzeko balio izan duenak, ez du jakin ekaitzei aurre egiten. Prestatuta al dago kooperatibismoa egoera zailei aurre egiteko? Eta prestatuta badago, zerk egin du kale kasu honetan?

Ikus-entzunezkoen rallya eta Mendi hamabostaldia Oñatin

Une txarrak ari da bizitzen kulturaren mundua, kultura  hitzaren esanahi zabalenean hartuta. BEZaren igoerak eta diru-laguntza publikoen murrizketek eragin handia izan dute kulturaren profesionalengan. Besteak, herritarren ekimenetatik sortutako kulturak, gogor eusten die ekonomiaren ekaitzei.

 Aloña Mendiko mendi sailak azaroaren  6an  hasi eta 29an amaituko den hamabostaldi bikaina antolatu du (Oñatin hamabostaldiak  egun gehiago izaten dituzte, monjetara eguraldi on eske eramaten diren  arrautza dozenek bezala). Dennis Urubko kazajoarekin emango zaio hasiera, eta tartean, 22an hain zuzen, Baltistan Fundazioak lurralde menditsu haietan egiten duen lana ezagutzeko aukera izango dute Kultur Etxera hurbiltzen direnek. Kirola, kultura eta lankidetza uztartuko ditu Aloña Mendik hiru aste luzeko hamabostaldian.

Ez da aurtengo azaroan dugun kultur ekitaldi bakarra. Hilaren 16an laburmetraien rallya izango dugu. Hau antolatzen  ere ari da norbait  lanean! Egitaraua ezagutu nahi duenak, edota parte hartu nahi duenak, sarean ditu ordu, baldintza  eta jakin beharreko guztiak. Bi minutu baldin badauzkazu eman promozioko ikus-entzunezkoa ikusten.  Merezi du.

Gauza gehiago ere izan ditugu denbora laburrean. Lope 500 hamabostaldi amaitu berria ere aipatu beharra dago. Baita urte luzeetan zehar  antolatu den zinekluba, eta herritarrek antolatzen dituzten beste hainbat ekimen. Honek erakusten digu kulturarekin konprometitutako herritarrak asko direla gure artean, eta laguntza txiki batzuekin ikaragarrizko lana egin daitekeela herri bati kultur eskaintza oparoago bat eskaintzen.

26-80

2013-10-30 04.33.05

Goizeko lau t´erdiak. Gertuko bat Loiuko aireportura eraman beharra daukat eta zain nagoela argazkiko kartela ikusi dut ondo itsatsita gure kaleko eraikin baten paretan. Kalean behera gehiago ere ikusi ditut.

Zorionak helburu horiekin lanean aritu diren Udala eta Zero zaborrekoei, euren helburuak zinez bete dituztelako, baina kritika emaitza onak kaleratzeko herriko edozein paretetan (ez adierazpen libreko guneetan) paskinak kolaz itsasten dituztenei, edota  erregai fosilen deribatuez egindako plastiko ez biodegradagarriak, edo degradatzeko 300 urte behar dituztenak erabiltzen dituztenei.

Lorpenen berri emateko mila era daude gaur: aldizkariak, Interneteko atariak, eskuz eman daitezkeen edo postontzian sar daitezkeen paskinak, posta elektronikoa, nahi beste. Garbi eta ozen esan behar dut komunikazio tresna bezala ingurunea zikintzea hautatzen dutenek ez diotela mesederik egiten ez asmoari, ez bilketa modu berria ezarri  duen Udalari, ezta bultzatu duen Zero Zabor taldeari. Bi hauek ere zerbait esan beharko lukete gehiegikeria hauen aurrean.

Duela urte dezente alderdi eta eragileen arteko hitzezko paktu bat lortu zen herriko hormetan itsasten ziren kartelak, kola erabiliz egin ordez kentzeko erraza zen beste sistema batez egiteko. Gaur gutxik errespetatzen dute hori. Txaloak batzuentzat eta txistuak besteentzat. Baina txistu ozenenak, ingurunearen zainketa helburu hartuta  metodo erasokorrenak erabiltzen dituztenentzat.

Ez da urtebete pasatu Oñatiko udalak  adierazpen libreko guneak jarri zituenetik. Txalotu nuen ekimena, baina esan nuen guneekin batera, lan pedagogikoa eta araudia beharko zirela. Dirudienez lan pedagogikoak ez du emaitzarik ematen. Agian araudiaren ordua iritsi da.

Eginaz ikasten da

2013-10-08 11.03.59

Ardo eta txakolin ekoizpenak ohikoak izan dira Euskal Herriko hainbat eskualdeetan. Etxerakoa izan, nahiz helburu komertzialekin egindakoa. Gaur modan dago txakolina. Oñatin edo Arrasaten Getariko txakolina nola ekoizten duten erakusten digute urtero hedabideek, eta Getarira Gaztela-Mantxatik mahatsez gainezka etortzen diren kamioi kopuruez apustuak egiten ditugu lagun artean. 

Sagardoak ere baditu zaleak, eta urte askoan baztertuta eta ahaztua egon den edari honi balio erantsia, kalitatea, eta estandarrak ematen saiatu dira sagardogile elkarteak. Gaur, edari honen kontsumoa gora egiten ari da dendetako apaletan ikusten ditugun marka eta irudi desberdin, berriei jaramon egiten badiegu.

Gauzak ez dira betik horrela izan, eta  liburuek diotenez, euskal herritik abiatzen ziren itsasontziek sagardoz ondo hornituta ekiten zieten Ameriketara edota gertuago egiten zituzten bidaiei. Ura usteltzen zenez, sagardo upelak kargatzen zituzten itsasontzian eskorbutoaren aurkako antidoto onena zeramatela jakin gabe. Hori omen zen euskal marinelen artean hain eskorbuto kasu gutxi izatearen arrazoia. C bitamina hartzeko bide alternatiboa.

Gauza jakina da Debagoienean ere sagardo ekoizpenak eta kontsumoak garrantzia handia izan zuela ertaroan eta ez hain aro urrutietan.

Iñaki Zumalderi  irakurri diogu 1467an Oñatiko kondeak eta bertako aitonen semeek izenpetutako hitzarmenean jasotzen zela gerra kasuetan jauntxoak herritik joandako soldaduei eman beharrekoa:  “Entre tres hombres un pan e una ración de sidra, e una libra de tocino a las mañanas al yantar, e a la cena el pan e sidra como en la mañana e una libra de tocino entre cuatro”. Aspaldi batekoak dira Ensayos de historia local vasca liburuan jasotakoak.  Liburu berean irakur daitekeenez 1562an kontzejuak ezartzen zuen sagardoaren salneurria “…y porque no haya falta de bastimentos, hoy mandaron que se ponga a ocho maravedís la azumbre.”

Kezkatuta eta bastimento falta iritsi daitekeenaren beldurrez  sagardoa egiten  saiatzea erabaki dugu Fernando lagunak eta biok. Pilarika egunean sagarrak  han eta hemen bildu, (280 kg. 10 zakutan) Aramaion zukua atera eta 100 litroko upela bete dugu. Soberakinak zuku bezala edateko.

Ez dakigu zer aterako zaigun, eta oraindik erabakitzeke dugu nor gonbidatuko dugun txotx egunean. Miley Cyrus eta Albako dukesa baztertu ditugu: lehenengoa, eskandalua daramalako noranahi joanda ere, eta bigarrena, berarekin batera familia osoa eta nobleziako kideak ekartzen baditu horretan joango zaizkigulako 100 litroak.

Ikusiko dugu zer ateratzen den.

 

Erorketa iragarri baten kronika?

Uda oporren amaieran esan zidan lagun batek Fagorren benetako egoera oso larria zela; ordura arte kaleratutakoa baino askoz larriagoa. Kasu eginda ere ez nuen uste hainbesterainokoa izango zenik.

Eskualdeko eta Euskal herriko traktore izateaz gain gauzak egiteko beste filosofia batean oinarritu da Fagor. Munduan zehar eredu sozial bihurtu den ikuskera izan da. Baina eredu sozialak ez daude krisien erasoetatik libre, eta zazpi buruko munstroak Arrasateko dragoia garaitu du momentuz behintzat.

Eredu bakoitzak bere berokiak ditu krisiari aurre egiteko. Kooperatibei dagokionez beti goraipatu izan dira soldatak berregokitzeko duten malgutasuna edota baten lan soberakinak beste batean  birkokatzeko duten gaitasuna. Hau guztia ez da nahikoa izan kasuan, eta konkurtsora deitu beste irtenbiderik ez du izan. Orain, futbol zaletuek igandero entrenatzaile izatera jokatzen duten bezala, estratega izatera jokatzen dugu arazoa bere sakontasunean ezagutuko bagenu bezala, zer dagoen gaizki eta zer ez zen inoiz egin behar azpimarratuz tabernako edo kaleko berbaldietan. Fagor gurean sortua  da eta islatzen duen mezua ikaragarri ederra da: Bospasei gaztek hutsetik sortutako ekimena, herri eta hein batean eskualde batek elikatutako egitasmoa, berrikuntza eta  arriskuei aurre egiteko harrotasuna, demokrazian oinarritutako eredu justuagoa,  elkartasunaren paradigma…

Hori guztia eta gehiago, baina krisiak ez dio barkatu. Haize ufadek eta marrumek itsasontziaren masta nagusia hautsi dute hondoratzeko beldurra eskifaian zabalduaz, eta beldurrak  geldiarazten  gaitu eta erabakiak hartzeko argitasuna ilundu egiten du. Horrela erabakiak hartzen direnerako aukera asko galtzen dira bidean.

Seguru asko arazoa ez da finantzarioa bakarrik, ez da injekzio finantzario batekin konpontzen, eta egitura merkatuaren beharretara egokitu ezean etorkizun iluna izango du horizonte hurbilean.  Salba daitekeen enplegua ziurtatuko duen bideragarritasun plan bat ezinbestekoa da finantzazio plan batek bakarrik ezin duelako arazo ekonomiko bat estali.

Gipuzkoan ikur diren beste enpresa batzuk ere pasa dira egoera honetatik. Irizar eta Erreala dira azken adibideak, baina CAF bera ere ez da beti ibili gaur egun bezala. Balentziaga edo Zamakona untziolak dira aurrekoekin batera krisi sakonetik bideragarritasun plan on batekin atera daitekeela erakusten duten beste eredu batzuk.

Ez dute erronka makala Fagorreko kudeatzaile eta bazkideek balore kooperatiboak baztertu  gabe esku artean duten arazoari buelta eman nahi badiote. Kapital elkarte batek ERE bat eska dezake langileentzat eta berregituratzeari ekin. Bide horiek itxita daude jabe eta administratzaileentzat. Kooperatibek, eta kasuan Fagorrek beste bide batzuk urratu beharko dituzte aurrera egin daitekeen guztiarekin aurrera egin ahal izateko. Dagoeneko berandu ez bada,eta urak pasa ondoren presa eraikitzeari ekin ez badiote.

Asma bezate guztion onerako izango baita.

Wert legea eta euskal kurrikuluma

Susmagarria da oso Wert legea deritzona onartu behar zen aste berean PIAAC deituriko txostena argitaratzea.  Wert jaunaren hezkuntz-ideologiari babes zientifikoa emateko  sortutako trikimailu bat dirudi, eta Ministerioko webgunea ikusi besterik ez dago txostena nola erabili den ikusteko, bertan zehazki eta zalantza barik PSOEri eta LOGSEri egozten baitzaizkio egoeraren erru guztiak.

Txostenaren erabilera zikoitza ezin da aitzakia izan  emaitzak txarrak direla ezkutatzeko. Azterketak 16 eta 65 urte bitarteko populazioaren ezagutza maila agerian utzi eta zeresana eman du Espainian, bertako irakaskuntza sistema Ekonomia Lankidetza eta Garapeneko Erakundeko 23 estatuetako eta Europar Batasuneko batezbestekoen azpitik kokatzen duelako matematika eta lengoaiaren ezagutzari eta ulermenari dagokienean; zerbait hobea gazteen artean. Zaharrenen geruzan, 55-65 urte bitartekoan, espainiarrak  emaitza onenak ateratzen dituztenekiko %20 -25 azpitik daude, eta  16-24 urte bitarteko geruzan aldea %18ra murrizten da.

Eskuinak oso gustura irakurri ditu datuok eta gogor salatu ditu LOGSE eta ondoren onartutako arau guztiak. Kongresuak Gobernuko alderdiaren boto bakarrekin onartutako legeari harira datorkio.

LOGSEk baina, gauza on asko ekarri zizkien espainiarrei, eta guri, gure hezkuntza sistema haren mendean zegoelako. Besteak beste derrigorrezko hezkuntzaren adina 14 urtetik 16ra igotzea irakaskuntza sozializatuz eta guztien eskura jarriaz. Okerrik ere egin zen igarobidean, irakaskuntzaren maila, sisteman jarraitu behar zuten ikasle berri horietara egokitu zelako eskola porrota jaitsi ez zedin. Exijentzia maila apropos jaitsi, eta ondoren ere horretan jarraitu duelakoan nago. Horrela aditzen diet behintzat hainbat lagun irakasleri.

LOGSE onartu eta ondorengo urteetan, aurrez zeuden hezkuntza helburuak urruti geratzen zirela ikusirik, metodoak bihurtu ziren eztabaidagai. Ikasi beharrekoa eta bereganatu beharrekoak baino garrantzitsuagoa bihurtu zen nolakotasuna, eta hainbat ikastola eta eskoletan denbora galtzea eta samina ekarri zuten eztabaida antzuak eta erasokorrak  piztu ziren, helburuak lortzeko ez dakit ze eskolako metodo esperimentala onena zela, edota beste hark planteatzen  zuen sistema askoz egokiagoa zela defendatzen zutenen artean, ez batekoek ez bestekoek ez ziotelarik froga garbirik eransten eztabaidari.

Gaur, Wert legeari euskal kurrikulumarekin erantzun nahi diote euskal hezkuntzako eragileek. Bide egokia dirudi, baina gaizki egingo lukete eragileok dagoeneko gaindituta beharko luketen eztabaida metodologikoetan nahaspilatuko balira. J.A. Flecha irakasleak Larrun aldizkarian zioena kopiatuz, “Nola izango dira garrantzitsuak prozesuak, garrantzitsuak emaitzak dira! Prozesuak garrantzitsuak dira, emaitza onak ekartzen badituzte. Ez dut irudikatzen inor joaten denik bihotzeko ebakuntza egitera pentsatuz: ez, garrantzitsua prozesua da, ez emaitza”.

Bide beretik, lehen helburua izan beharko litzateke gure hezkuntza sistema maila gorenean daudenetara hurbiltzea, gurea Espainiako batezbestekoaren gainetik badago ere, Espainiako beste komunitate batzuenen azpitik eta munduko onenen dezente azpitik dagoelako gaur gaurkoz. Irakaskuntzan inbertitzen duguna emaitza hobeak lortzen dituzten hainbat herrialdeern mailan dago. Ikasle-irasle ratioak ere bai. Zerk egiten du kale?

Beste batzuk aspaldi asmatu zuten guk behar duguna. Balore irmoetan oinarrituta, ezagutza maila gorenak eta ekitate zabal bat eskaintzen duten hezkuntza sistemak badaude munduan. Horrela bada, zergatik ez jo enpresa munduan hain ezaguna den benchmarkingera? Hau da, praktika onenak hauteman, aztertu eta gurera egokitzera?

Igande eguerdia Zubietan

 

 

Inoren ESKUBIDEAK defendatzea delitu ezin denez izan,

nire elkartasuna Auzitegi Nazionalak atxilotutako

Herrirako kideei, eta presoen, beren

familiartekoen, edota inoren

eskubideen alde ari

den orori.


Herrietako jaiak  egun oso garrantzitsuak izaten dira urtean behin edonorentzat baina bereziki gazteentzat. Beharrezkoak, egun batzuez urtean zeharreko loturak eta inhibizioak hautsi eta beste harreman batzuei, edo beste harreman mota bati ateak zabaltzen zaizkielako.

Urteetan aurrera joan ahala, jaietako ilusioa galdu eta loari garrantzia gehiago ematen zaio, baina Oñatiko gure kaleko etxeetan asteburu eta jaietan lo egitea amets bihurtzen denez, motxila hartu eta beste paraje eta planen  bila abiatzen naiz.

Iraila-urriko asteburuetan uste baino aukera gehiago agertzen dira agendan arakatuz gero. Aurreko igandean Donostiako (eta Usurbilgo) Zubieta auzora joan ginen goiz pasa. Asko aldatu da. Txalet txikiak ikus daitezke nonahi, baina plaza ingurua, eta bereziki errebote plaza, ez da bat ere  aldatu.  Zutik jarraitzen du, 1813an Donostia berreraikitzeko erabakia hartu zen Aizpurua baserriak ere. Berriztatuta eta dotoreago noski.

Errebote partida bat ikustea zen gure asmoa. Zubieta, Donibane Lohitzuneko Luzaz Gazteren aurka. Ez da gaur egun erraz izaten horrelako ekitaldi baten berri izatea,  laxoa bezala gainbeheran joan den pilota modalitate bat delako errebotea. Zaharra bezain bitxia. Konplikatu samarra ere bai, eta bereziki, inoiz ulertu ez dudan arraien eta arraien inguruko  kontu hori.

Gogoan dut, Donostiako nerabezaroan, gaur Anoeta trinketa eta Gaska polikiroldegia dauden inguru horretan, errebotea zeritzan  esku baloi zelai estali gabea zegoela, bertan 1952an eraiki zen errebote plazaren azken arrastoa. Aurretik, Atotxan ere izan zen eta argazkian ikusten denez jende dezente joaten zen bertan jokatzen ziren partidak ikustera.

Gaur berriz, anekdota hutsean geratu dira errebotea, laxoa, pasaka eta beste modalitate batzuk. Pilotako munduko lehiaketetan ere ez dira jokatzen.  Gipuzkoan, Zubieta, Billabona eta Oiartzunen bakarrik jokatzen dira. Eta Gipuzkoatik kanpo Iparraldean eta Nafarroako Baztan inguruan soilik bizirauten dute.

ETBk txinga jokoak,  aizkora demak eta era guztietako euskal jokoak eskaintzen dizkigu igandero. Baita estropadak ere. Ez legoke gaizki eskuko pilotaz aparte modalitate zahar hauek ere irauten dutela konturatuko balira kirol arduradunak. Seguru krisi denbora honetan merkeago ere aterako litzaiekeela noizean behin profesionalekin ahaztu eta amateurrei tokia egitea.

Bitartean, eta beste aukerarik ez dagoenez, urrian zeharreko igandeetan hiru herri horietako plaza bat aukera dezakezu  bisita egin, inguruak ezagutu, partida ikusi, eta hamarretakoa eginda etxera papo itzultzeko.

A! partida, bikaina benetan, Luzaz Gaztek irabazi zuen 13-7. Hemen zubietarrek lortutako kintze bat.

 

Iris Grace and The AutistiX

Atzo goizean jaiki, ohi dudan bezala euskalmeteko atarian sartu eguraldi iragarpena irakurtzeko, eta ondoren ohiko pare bat agerkari digitaletan sartu nintzen. Atentzioa eman zidan albiste bat aurkitu nuen. Daily Mailek hiru urteko neskatila autista baten margolanen berri ematen zuen. Iris Halmshaw-ek, horrela du izena, erakusketa bat egin du eta hainbat lan saldu ditu enkantean. Haren margolanengatik 1500 libera ordaintzera iritsi da bildumagile bat. Bere webgune propioa ere badu, eta bertan bere eta bere lanen berri aurki dezakezue. Egia esan, albistea harrigarria da. Are gehiago haur honen abstrakzioek oreka bat eta teknika edo diziplina  bat dutela erakusten dutelako. Badirudi, pintzel bakoitzaren arrastoa eta margo tanta bakoitzak, buru argi eta heldu batek agindutako kokapen harmonikoa lortzen dutela, eta ez gaudela  zoriz edo aliritziz  betetako mihiseen aurrean.

Vimeon Iris lanean ikusi ahal izango duzu. Bideo liluragarri eta xarmanten bidez ikusi ahal izango duzu nola hasten den mihise bat betetzen, eta mihisea amaituta.

Horraino albistea. Gogoan dut duela 35 urte inguru, irakaskuntzan ari nintzen orduan, Aranzadi ikastolan lehenengo gela bereziak abian jartzen hasi ginela Bergarako kabinete psikopedagogikoaren laguntzaz. Lan asko egin zen arlo horretan eta  urritasun psikikoak zein mugimenduzkoak zituzten haurren integraziorako bideak jartzen lehengotarikoak izan ginen. Ume autista bat geletan integratzen ere saiatu ginen baina ezinezkoa izan zen. Ahaleginak ez zuen inolako emaitzarik eman ez onik ez txarrik. Ezer ez.

Irisena bezalako kasuak ez dira oso ohikoak. Adin horretako ume batek ezingo luke horrelako lanik egin ez balitu irudimen, inteligentzia eta gaitasun oso bereziak. Irisek bai? Horrela izango da.

Freskotasun, sinesgarritasun eta naturaltasun gehiago darie The AutistiX taldekoei. Hauek ere bere webgunea dute. Uda honetan Euskal herrian ibili ziren bere rocka erakutsiaz.  Urritasunik ez dutenik ere badute taldean eta musika dotorea eta interesgarria egiteko gai dira. Motxila 21ekoekin (12 down sindromedun neska-mutilek osatutako taldea) London Callingekin ere ausartzen dira. Sei minutu baldin badituzu ez galdu bideo hau.

 

Gaur sei hilabete

Nola ez idatzi sei hilabete egin dituzunean 15 egunekin  -eta seguru orduan orain baino gutxiago ulertzen zenidala- idatzi banizun.

Jakina zalantzak izan ditudala. Handiak! Baina pentsatu dut koldarra izango nintzatekeela orain atzera egingo banu. Gauzak asko aldatu dira ordutik hona. Orain orduan ez nekiena dakit. Naturak tantaka eskaintzen duen aldaera horietako bat eskaini zizun, eta zuk hartu. Baina hori ezin da izan orain atzera egiteko arrazoia. Idatzi behar dizut. Eta urte bete egingo duzun egunean ere bai.

Bi ostiral dauzkat markatuta. Egunen baten jakingo duzu zeintzuk diren. Batean aspaldiko albisterik onena jaso nuen. Besteak barruak nahastu zizkidan. Ez dut ulertzen zergatik, baina ez gaude prestatuta albiste mota hori entzuteko. Zorigaiztoko bihurtzen ditugu eta  egun haietan bizi izan nituenak nik beste inork ez daki.

Ordutik hona zure minek eta bihotzeko gorabeherek nirea erdibitu dute behin baino gehiagotan, baina jaso ditudan pozak eta albiste onak horiek baino askoz gehiago dira. Aurrera nola egiten duzun ikusteak biziberritzen nau. Aurrerapen bakoitza garaipen bat da eta hurrengoaren zoru bihurtzen da egiteko daukazun bide luzean.

Bidaia zurekin batera egiteko gogoa pizten zait, baina ez da nire egitekoa. Horretarako daude Miren eta Bernat eta zuen mundua. Badakit momentu zailak ere etorriko direla, baina nork ez ditu bere bizitzan bizi izan. Nori ez zaio bizitzaren garraztasuna une batean edo bestean agertzen. Zuk ez dituzu gure munduaren gakoak ulertzen eta ez duzu ikusten zenbat jende ari den sufritzen gure inguruan. Hala ere aurrera egin beharra dago. Ezin dugu esperantza baztertu.

Bitartean, ni Mugarik Gabeko Aitona-amonen Gobernuz Kanpoko Erakundean sartzea lortu duzu. Ez nuen uste horrela izango zenik baina harro asko joaten natzaizu bila ikastolako haurtzaindegira zure itxaropen begi urdinen eta zorion irribarre maltzurraren zain. Asteartetako elikagai onena izaten da niretzat.

Beno txikí! utzi egin behar zaitut aitorpen hauek guztiekin lotsatzen hasita nago eta. Badakit zeure buruari galdetuko diozula zergatik ez dizkizudan hauek guztiak lasaitasunez esaten blog batean idatzi ordez, jakinik primeran ulertzen didazula.

Arrazoia duzu. Lotsa kontua ere izango da. Baina  ez kezkatu, hemen idatzitakoak ez dituelako jende askok irakurtzen. Ezagunek bakarrik. Zuk, nik, Miren,  Bernatek eta haien ingurukoek  bakarrik. Lagun arte itxian geratuko da guztia.

Kosta egiten zait agur esatea, baina  egin beharra daukat. Gero arte zorteko banaiz, eta blog honetatik, sei hilabete barrura arte.

Adio, eta laztan bat.